“Μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο”

Άρθρο της Ειρήνης Μυλωνά
υπ. Βουλευτή Σερρών ΣΥΡΙΖΑ

Τον τελευταίο καιρό όλοι οι γνωστοί μου απορούν που δεν έχω φύγει ακόμα, όπως τόσοι και τόσοι νέοι, για να

αναζητήσω μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Κι αμέσως μετά απορούν που αποφάσισα να “ασχοληθώ με την πολιτική” και μάλιστα σε τόσο νεαρή ηλικία. Βέβαια, κάποια χρόνια πριν η γενιά μας αναφερόταν από τους περισσότερους ως η “γενιά του καναπέ”. Κι όλοι ανησυχούσαν γιατί δεν ενδιαφέρονται για τα κοινά οι νέοι. Μα τελικά, ποιοι είμαστε εμείς οι νέοι;

Είμαστε η γενιά που αντί να κάνει όνειρα και να καρδιοχτυπάει στα θρανία, ξεζουμίστηκε στα φροντιστήρια και τις εξετάσεις για να “χτίσει το μέλλον της”. Και που σήμερα χτυπάμε πόρτες με ένα φάκελο πτυχία στα χέρια ζητώντας δουλειά κι είναι όλες κλειστές. Που περάσαμε τα καλύτερά μας χρόνια σπουδάζοντας και μαθαίνοντας μια τέχνη και σήμερα η αγορά μας λέει πως περισσεύουμε.

Είμαστε οι νέοι που γαλουχήθηκαν με το όνειρο της ανεξαρτησίας. Και τώρα που κοντεύουμε τα τριάντα δεν τολμάμε να ονειρευτούμε ένα δικό μας σπιτικό. Οι νέοι που δεν τολμούν να ερωτευτούν γιατί φοβούνται τις δεσμεύσεις, γιατί δεν μπορούμε με την δουλειά μας να αναθρέψουμε δικά μας παιδιά.

Είμαστε οι άνθρωποι των 25 και 30 ετών, που μεγαλώσαμε σε οικογένειες σκληρά εργαζόμενων. Με μανάδες αγρότισσες, ταμίες στα σούπερ μάρκετ, εργάτριες στις βιοτεχνίες και πατεράδες κουρασμένους από τη δουλειά και τις έγνοιες. Και που τώρα ντρεπόμαστε γιατί δεν μπορούμε να τους φροντίσουμε με την σειρά μας όπως θα θέλαμε.

Είμαστε η γενιά που φεύγει, ξενιτεύεται για καταφέρει να ζήσει. Η γενιά που απογοητεύτηκε και δεν πιστεύει σε τίποτα, γιατί της τα πήραν όλα.

Ε, λοιπόν, όχι. Μένω στον τόπο μου και αγωνίζομαι να τον ξαναχτίσω γιατί δεν ανέχομαι να τον χαρίσω σ' εκείνους που μας κλέψαν την ζωή. Είμαι ενεργή πολίτης, διεκδικώ και συμμετέχω γιατί δεν ανέχομαι να αποφασίζουν οι άλλοι για μένα.

Μπορεί για δεκαετίες ολόκληρες να καταδυνάστευσαν αυτόν τον τόπο τα τζάκια, τα οικονομικά συμφέροντα, τα ρουσφέτια κι οι πολιτευτές, όμως τώρα είναι η στιγμή αυτός ο τόπος να γυρίσει σελίδα. Να χτίσουμε απ' την αρχή μια πατρίδα που να μπορεί να θρέψει τον κόσμο της δουλειάς, που να μπορεί να μεγαλώσει τα παιδιά της.

Κάποιοι έκαναν τα πάντα για να μας πείσουν ότι αυτή η απελπισία είναι μονόδρομος. Ότι ζωή μας αξίζει λιγότερο από τα κέρδη τους. Ότι είμαστε καταδικασμένοι να μας κυβερνούν αυτοί που μας κατέστρεψαν και οι απόγονοί τους, πολιτικοί και φυσικοί.

Ε, λοιπόν, όχι. Αυτές τις μέρες, απ' άκρη σ' άκρη του Νομού Σερρών, παίρνουμε το ίδιο μήνυμα, από στόμα σε στόμα. Ήρθε η ώρα να τους διώξουμε. Να αλλάξει “κάτι”. Κι αυτό το κάτι, μπορεί να ξεκινάει από το βασικό μισθό του εργάτη και τα φάρμακα του παππού, αλλά αν το αποφασίσουμε, μπορεί να γίνει ακόμα μεγαλύτερο. Όπως λέει και κάποιο σύνθημα, μας φαίνονται μεγάλοι γιατί είμαστε σκυφτοί. Αν το θελήσουμε, μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Τι λέτε;