Για όσους δεν
κατάλαβαν, στη σφαγή του Διστόμου εκτελέστηκαν 218 άνθρωποι, μωρά, παιδιά και
έφηβοι και πιο μεγάλοι και ηλικιωμένοι… Εκτελέστηκαν…
Όσοι έχουν παιδιά ή γονείς καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό. Όσοι έχουν ζωή καταλαβαίνουν. Όσοι μπορούν να καταλάβουν, καταλαβαίνουν.
Για όσους δεν κατάλαβαν, ο πρέσβης δεν έρχεται σε εκδηλώσεις ως φυσικό πρόσωπο. Δεν έρχεται για αναψυχή. Ο πρέσβης εκτελεί καθήκοντα πρεσβεύοντας μια χώρα.
Μια χώρα που αρνείται ακόμη να ζητήσει συγνώμη και να καταβάλει στο χωριό αυτό την δικαστική αποζημίωση από το 2000, στους συγγενείς και σε όσους λίγους ζούνε ακόμη.
Για όσους δεν κατάλαβαν, ο πρέσβης εκπροσωπεί μια χώρα που αρνείται να ζητήσει συγνώμη και να αναλάβει τις συνολικές αποζημιώσεις των 341 δις ευρώ. Τουλάχιστον…
(Αν κάποιος δεν τα θέλει ή δεν τα χρειάζεται, μπορεί να αράξει στην ησυχία του. Και εμείς να ζητήσουμε τα υπόλοιπά).
Για όσους δεν κατάλαβαν το “παιδί του εγκληματία” σύμφωνα με το Μανώλη Γλέζο, εκπροσωπεί αυτήν τη χώρα (κι ας είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου). Δεν ήρθε εκδρομή στο Δίστομο.
Για όσους δεν κατάλαβαν, η χώρα αυτή έχει καταλάβει τη χώρα μας.
Έχει επιβληθεί και εξοντώνει τη χώρα μας. Εξοντώνει εμάς έναν-έναν. Για όλους θα έρθει η σειρά…
Για όσους δεν κατάλαβαν, μια γυναίκα βγήκε και στάθηκε μπροστά χτες για να μη μπει η γερμανική σημαία πάνω στο μνήμα αυτών που εκτελέστηκαν, χωρίς καμία δικαίωση ακόμη για αυτούς. Το κατάλαβες;
Και προς τιμήν του ο πρέσβης έκανε πίσω, γιατί αυτός κατάλαβε. Γιατί είναι άνθρωπος.
Αυτό το καταλάβαμε.
Ο Γλέζος είναι ο ήρωας που πριν 76 χρόνια κατέβασε τη σημαία από την ακρόπολη.
Ο Γλέζος είναι αυτός που χτες την έβαλε πίσω. Αυτή τη φορά πάνω στο μνήμα των νεκρών.
Την άρπαξε και την έβαλε με μανία.
Οδηγώντας τον εκπρόσωπο του κατακτητή από το χέρι.
Μπροστά σε έναν δήμαρχο, βγαλμένο από τη χειρότερη ελληνική ταινία κατοχής, που επαναλάμβανε με λεπτή φωνή “bitte, bitte sen… bitte, bitte sen”.
Για όσους δεν κατάλαβαν ο Μανώλης Γλέζος αυτό έκανε χτες. Και αυτό δε χρειάζεται να είσαι ήρωας για να έχεις δικαίωμα να το λες.
Ήταν αυτός που παραμέρισε το “εμπόδιο” που στάθηκε μπροστά του.
Το έσπρωξε, για προσωπικούς λόγους.
Μετά τη μικροπρέπεια στην έναρξη του βιβλίου του, λίγους μήνες πριν, πάλι για προσωπικούς λόγους.
Ο Μανώλης Γλέζος, φοβήθηκε χτες ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου -που μπορεί να έχει μαζί της ό,τι προσωπικό θέλει- θα του πάρει τη σημαία που κατέβασε κάποτε.
Και προτίμησε να τη βάλει πίσω από το να την αφήσει στα χέρια άλλου.
Να σπρώξει αυτή τη γυναίκα και να βάλει τη σημαία πίσω. Πάνω στους νεκρούς πια.
Αρκεί να μην την πάρει άλλος.
“Παιδί εγκληματία” δεν είμαι και σίγουρα δεν είμαι παιδί του Γλέζου.
Μακριά από εμένα αυτή η ντροπή που είδα χτες.
Για όλους τους Έλληνες και για όλους τους Γερμανούς φίλους πολίτες.
Κάτι πολύ άρρωστο συμβαίνει στη χώρα μας.
Το βλέπουμε όλοι.
Και κάποιοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.
Διαμαντής Καραναστάσης-Μέλος της Πλεύσης Ελευθερίας
Όσοι έχουν παιδιά ή γονείς καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό. Όσοι έχουν ζωή καταλαβαίνουν. Όσοι μπορούν να καταλάβουν, καταλαβαίνουν.
Για όσους δεν κατάλαβαν, ο πρέσβης δεν έρχεται σε εκδηλώσεις ως φυσικό πρόσωπο. Δεν έρχεται για αναψυχή. Ο πρέσβης εκτελεί καθήκοντα πρεσβεύοντας μια χώρα.
Μια χώρα που αρνείται ακόμη να ζητήσει συγνώμη και να καταβάλει στο χωριό αυτό την δικαστική αποζημίωση από το 2000, στους συγγενείς και σε όσους λίγους ζούνε ακόμη.
Για όσους δεν κατάλαβαν, ο πρέσβης εκπροσωπεί μια χώρα που αρνείται να ζητήσει συγνώμη και να αναλάβει τις συνολικές αποζημιώσεις των 341 δις ευρώ. Τουλάχιστον…
(Αν κάποιος δεν τα θέλει ή δεν τα χρειάζεται, μπορεί να αράξει στην ησυχία του. Και εμείς να ζητήσουμε τα υπόλοιπά).
Για όσους δεν κατάλαβαν το “παιδί του εγκληματία” σύμφωνα με το Μανώλη Γλέζο, εκπροσωπεί αυτήν τη χώρα (κι ας είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου). Δεν ήρθε εκδρομή στο Δίστομο.
Για όσους δεν κατάλαβαν, η χώρα αυτή έχει καταλάβει τη χώρα μας.
Έχει επιβληθεί και εξοντώνει τη χώρα μας. Εξοντώνει εμάς έναν-έναν. Για όλους θα έρθει η σειρά…
Για όσους δεν κατάλαβαν, μια γυναίκα βγήκε και στάθηκε μπροστά χτες για να μη μπει η γερμανική σημαία πάνω στο μνήμα αυτών που εκτελέστηκαν, χωρίς καμία δικαίωση ακόμη για αυτούς. Το κατάλαβες;
Και προς τιμήν του ο πρέσβης έκανε πίσω, γιατί αυτός κατάλαβε. Γιατί είναι άνθρωπος.
Αυτό το καταλάβαμε.
Ο Γλέζος είναι ο ήρωας που πριν 76 χρόνια κατέβασε τη σημαία από την ακρόπολη.
Ο Γλέζος είναι αυτός που χτες την έβαλε πίσω. Αυτή τη φορά πάνω στο μνήμα των νεκρών.
Την άρπαξε και την έβαλε με μανία.
Οδηγώντας τον εκπρόσωπο του κατακτητή από το χέρι.
Μπροστά σε έναν δήμαρχο, βγαλμένο από τη χειρότερη ελληνική ταινία κατοχής, που επαναλάμβανε με λεπτή φωνή “bitte, bitte sen… bitte, bitte sen”.
Για όσους δεν κατάλαβαν ο Μανώλης Γλέζος αυτό έκανε χτες. Και αυτό δε χρειάζεται να είσαι ήρωας για να έχεις δικαίωμα να το λες.
Ήταν αυτός που παραμέρισε το “εμπόδιο” που στάθηκε μπροστά του.
Το έσπρωξε, για προσωπικούς λόγους.
Μετά τη μικροπρέπεια στην έναρξη του βιβλίου του, λίγους μήνες πριν, πάλι για προσωπικούς λόγους.
Ο Μανώλης Γλέζος, φοβήθηκε χτες ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου -που μπορεί να έχει μαζί της ό,τι προσωπικό θέλει- θα του πάρει τη σημαία που κατέβασε κάποτε.
Και προτίμησε να τη βάλει πίσω από το να την αφήσει στα χέρια άλλου.
Να σπρώξει αυτή τη γυναίκα και να βάλει τη σημαία πίσω. Πάνω στους νεκρούς πια.
Αρκεί να μην την πάρει άλλος.
“Παιδί εγκληματία” δεν είμαι και σίγουρα δεν είμαι παιδί του Γλέζου.
Μακριά από εμένα αυτή η ντροπή που είδα χτες.
Για όλους τους Έλληνες και για όλους τους Γερμανούς φίλους πολίτες.
Κάτι πολύ άρρωστο συμβαίνει στη χώρα μας.
Το βλέπουμε όλοι.
Και κάποιοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.
Διαμαντής Καραναστάσης-Μέλος της Πλεύσης Ελευθερίας
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteH Ζωή Κωνσταντοπούλου γνωρίζει, ως έγκριτη νομικός, ότι για να ενεργοποιηθεί η εκτέλεση της δικαστικής απόφασης, αποζημίωσης των συγγενών των θυμάτων του Δίστομου χρειάζεται μια και μοναδική υπογραφή από έναν υπουργό Δικαιοσύνης.
DeleteΓιατί δεν διεκδίκησε ως όφειλε από τη θέση της Προέδρου του ελληνικού Κοινοβουλίου, από τον πρώτο υπουργό Δικαιοσύνης Νίκο Παρασκευόπουλο να τηρηθεί η δέσμευσή του, όπως την είχαμε ακούσει με τα αυτιά μας στις προγραμματικές δηλώσεις του μέσα στο Βουλή, από την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, με την οποία θα υπέγραφε, για να ενεργοποιηθεί αυτή η εκτέλεση της δικαστικής απόφασης, αποζημίωσης των συγγενών των θυμάτων του Δίστομου; Γιατί δεν πράττει τα αυτονόητα, δηλαδή, απευθυνόμενη στον σημερινό Υπουργό Δικαιοσύνης, εξακολουθώντας όποτε της δίνεται η ευκαιρία να παριστάνει τον αυτόκλητο τιμωρό, προκαλώντας με τη στάση της, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα μέγιστη ασέβεια στο πρόσωπο των συγγενών όλων των θυμάτων του αγώνα της Εθνικής Αντίστασης αλλά και του ίδιου του Μανώλη Γλέζου, ο οποίος σιωπηλός παρακολουθούσε άλλο ένα επικοινωνιακό «muppet show» – παιχνίδι της πριν παρέμβει ο ίδιος ως «από μηχανής θεός» για να τελειώνει η φαρσοκωμωδία;
Αυτή η φαρσοκωμωδία που επέλεξε να πρωταγωνιστήσει η Ζωή Κωνσταντοπούλου με την απαράδεκτη συμπεριφορά της, υποδυόμενη την «καπετάνισσα» της Πλεύσης, επηρεασμένη, προφανώς, από το σημερινό πολιτικό περιβάλλον της, οδηγεί το «πλεούμενό» της στα βράχια του πλέον απολίτικου λαϊκισμού.
Ενός λαϊκισμού που σε μεγάλο βαθμό βασίζεται σε έναν νέου τύπου «αντιγερμανισμό», όχι απέναντι στο γερμανικό κράτος, τους γερμανούς πολιτικούς και την νεοφιλελεύθερη πολιτική τους αλλά καταδικάζοντας συλλήβδην ο,τιδήποτε γερμανικό ως «ναζιστικό», ψαρεύοντας ψήφους ακόμη κι από τα ακροδεξιά. Η ωμή πολιτική εκμετάλλευση των νεκρών του Δίστομου, όπως και κάθε τέτοια που αφορά στην, με κάθε τρόπο, αυτοπροβολή ενός εγωπαθητικού – εγωκεντρικού μορφώματος το οποίο ψαρεύει ψήφους ένθεν κακείθεν, συνιστά αποκλειστικά το αποτέλεσμα της εφαρμοσμένης πράξης από τη πολιτική θεωρία συνωμοσίας που βρίσκεται στα ράφια της γνωστής πολυεθνικής αλυσίδας των Lidl.
Η φυσική κατάληξη μετατροπής του πολιτικού φορέα της Πλεύσης Ελευθερίας σε… καλλιτεχνική στοά (με όλο το σεβασμό σε ολόκληρο τον καλλιτεχνικό κόσμο και κάθε καλλιτεχνική προσπάθεια) είναι το αποτέλεσμα της αποκλειστικής πολιτικής επιλογής της να απομακρυνθεί η ίδια και όσοι την περιβάλλουν μακριά από κάθε έννοια που παραπέμπει ακόμα και στο όνομα της ζωντανής ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Αυτής της Αριστεράς, δηλαδή, που βρίσκεται καθημερινά στους δρόμους, στο κίνημα, στους χώρους εργασίας, στον αντιφασιστικό αγώνα, στους πρόσφυγες και μετανάστες, στα σχολειά και τα Πανεπιστήμια, δίπλα στους νέους και τις νέες, δίπλα σε ολόκληρη τη κοινωνία η οποία πλήττεται από την μνημονιακή λαίλαπα.
Είναι αλήθεια ότι επιβεβαιώθηκαν τελικά οι φόβοι και οι επιφυλάξεις πολλών μετά τη ιδρυτική διακήρυξη στο Χυτήριο, ότι η Πλεύση μπορεί να έχει πολλά «δέλτα» (Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Διαφάνεια, Δικαιώματα Διαγραφή, Διεκδίκηση) αλλά κανένα «άλφα» (αυτό της Αριστεράς).
Ίσως μετά τα όσα συνέβησαν στο Δίστομο χρειάζεται να προστεθεί άλλο ένα «δέλτα».
Όχι αυτό της ιστορικής πόλης που επέζησε του Ναζιστικού Ολοκαυτώματος στις 11 Ιούνη του 1944, αλλά αυτό του Δελφινάριου…
Ριχνετε χολη σκετη με στομφωδεις λεξεις για αποκρυψη. Στο τελος ριχνετε κι εναν ανεκδιηγητο επιλογο:οτι ειμαστε οτι δηλωσουμε. Καλυτερα εξη Δ παρα ενα Α κι αυτο σαν του ΣΥΡΙΖΑ.
Deleteδεν έχετε ιδέα πόσο ψεκασμένοι είστε εκεί στη πλεύση ε.
ReplyDeleteΚατεβείτε με ΕΠΑΜ τουλάχιστον, ίσως έτσι μπείτε στη βουλή, και θα'χει πλάκα όπως με το Λεβέντη.