Γιάννης Μαγκριώτης: Ο ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ ΚΗΛΑΗΔΟΝΗΣ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΑ ΘΕΡΙΝΑ TA ΣΙΝΕΜΑ

Άκουσα τα τραγούδια του, πρώτη φορά, μαθητής του Γυμνασίου, στην μπουάτ, στο υπόγειο της Δαγκλή,

Ήταν τα «Μικροαστικά», σε στοίχους του Γιάννη Νεγρεποντη.

Ήταν, λίγες ημέρες, πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τότε που η χούντα προσπαθώντας, με την κυβέρνηση Μαρκεζίνη, να «νομιμοποιηθεί», στην συνείδηση του κόσμου, επέτρεψε να ακουστούν σε μικρούς χώρους, όπως και μερικά τραγούδια του Χατζηδάκη και του Θεοδωράκη.

Στην μπουάτ, ακούγαμε τα τραγούδια, χωρίς την λογοκρισία του δίσκου, που μόλις είχε κυκλοφορήσει.

Η βραδιά, ήταν πρωτόγνωρη για μένα και για μέρες, μου είχε κολλήσει στο μυαλό, το «Κολλήγα γιος».

Το 1978 μας προειδοποίησε, με το «Είμαι ένας φτωχός και μόνος καου μπου», ότι η κοινωνία χάνει την ψυχή της και αρχίζει να βουλιάζει στον «Καταναλωτικό ναρκισσισμό» της.

Το 1982, με την «Χαμηλή πτήση», μας λέει ότι η κοινωνία αρχίζει να βρίσκει την βόλεψή της, τους νέους κοινωνικούς, οικονομικούς και εξουσιαστικούς ρόλους, του «Μεταπολιτευτικού μικροαστισμού», της γρήγορης και εύκολης ανέλιξης.
Τι άλλο να μας πει, για να καταλάβουμε, ότι μας ενδιαφέρει πλέον, το «φαίνεσθαι και όχι το είναι» μας.

Τα είπε και τα έδειξε όλα το 1983, με το μεγάλο πάρτι στην Βουλιαγμένη.

Για την κρίση της τελευταίας δεκαετίας, δεν έγραψε, γιατί άλλωστε να το κάνει, μας είχε προειδοποίησει!!