Γιάννης Μαγκριώτης: ΟΙ ΓΑΛΛΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΚΡΟΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ;

Ο πρώτος γύρος των Γαλλικών εκλογών, ήταν πιο σημαντικός, από τι ς Γερμανικές εκλογές του ερχόμενου Σεπτέμβρη.

Στην Γερμανία οι βασικοί διεκδικητές της εξουσίας έχουν κοινό πλαίσιο και κατεύθυνση για την Γερμανία και την ΕΕ.

Όπως έδειχναν οι δημοσκοπήσεις και επιβεβαίωσαν τα εκλογικά αποτελέσματα, δεν ήταν απίθανο οι δυο πρώτες θέσεις να καταλαμβάνονταν από υποψήφιους, που στον ένα, ή άλλο βαθμό, θέλουν την διάλυση της ΕΕ.

Εάν, οι υποψήφιοι αυτοί, περνούσαν στον δεύτερο γύρο, η επόμενη ημέρα της Γαλλίας και της ΕΕ, θα ήταν τελείως διαφορετική, όσες κολοτούμπες και αν έκαναν.

Τα εκλογικά αποτελέσματα, ποσοτικά και ποιοτικά, των τελευταίων εκλογών και δημοψηφισμάτων, τηρώντας τις αναλογίες, σε όλες τις χώρες της ΕΕ, τις ΗΠΑ και την Τουρκία, είναι ίδια.

Ανεξάρτητα σε ποιά οικονομική, θεσμική και πολιτική συγκυρία και αν βρίσκεται η κάθε χώρα, η επίδραση της παγκοσμιοποίησης, είναι σχεδόν ίδια.

Μάλιστα και ο εκλογικός χάρτης, είναι πανομοιότυπος . Τα μεγάλα αστικά κέντρα και οι περιοχές κοντά στην θάλασσα, δηλαδή περιοχές , που κατοικεί και δραστηριοποιείται το τμήμα του πληθυσμού που ευνοήθηκε από την παγκοσμιοποίηση, ψηφίζουν υπέρ της συνέχισης των βασικών πολιτικών, ενώ τα τμήματα του πληθυσμού που επλήγησαν, ψηφίζουν δυνάμεις στα άκρα του πολιτικού φάσματος, που προτείνουν την ριζική ανατροπή.

Στον πρώτο γύρο των Γαλλικών εκλογών ο Μακρόν εξέφρασε την άμυνα των «εντός των τειχών» πολιτών. Στον δεύτερο πρέπει να εκφράσει και την αμφιβολία και τον θυμό των υπολοίπων.

Η Προεδρία του, θα κριθεί στον πρώτο χρόνο, αν πετύχει:

-Να δημιουργήσει, βιώσιμο δυναμισμό στην οικονομία της Γαλλίας.
-Να βελτιώσει την διοίκηση.
-Μια νέα, ισότιμη σχέση, με την Γερμανία.
-Μια νέα συνοχή στην ΕΕ, αφού η συζήτηση, για την ΕΕ των πολλών ταχυτήτων έχει ανοίξει και ο οδικός χάρτης θα οριστικοποιηθεί, αμέσως μετά τις Γερμανικές εκλογές.

Βαρύ το φορτίο, για τον Μακρόν και τους Γάλλους, αν σκεφτούμε, ότι σ’ αυτό πρέπει να προστεθούν και τα φορτία των χωρών του Νότου και όχι μόνο.

Η αποτυχία φαίνεται, ως πιο πιθανή. Όμως, αυτό που φανταζόμαστε ότι θα ακολουθήσει, μπορεί να ενεργοποιήσει πολλές αδρανείς δυνάμεις και να γεννήσει, ορατές ελπίδες.

Η Ελλάδα, τηρώντας πάλι τις αναλογίες, μοιάζει με την Γαλλία, σε πέντε σημεία:

-Στο κοστοβόρο, με πολλές αδιαφανείς λειτουργιές και αντιπαραγωγικό δημόσιο.
-Στην κλειστή και εσωστρεφή οικονομία.
-Στην ανεπάρκεια των φορέων και των προσώπων της πολιτικής και κοινωνικής εκπροσώπησης.
-Η αίσθηση μεγαλείου των δυο λαών, λόγω της Κλασσικής Αρχαιότητας των Ελλήνων, λόγω της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, των Γάλλων.
-Στην ριζική αναδιάταξη, του κομματικού και πολιτικού σκηνικού.

Δυστυχώς, το βάθος και η έκταση της κρίσης στην χώρα μας, δεν επιτρέπει, ακόμη και σήμερα, μετά από τρία μνημόνια και ένα υπό ψήφιση, να δημιουργηθούν βεβαιότητες και αισιοδοξία, για την συνέχεια.

Η Γαλλία, βρίσκεται, στο δικό της οριακό σημείο, γιατί, όπως γράφει ο F. ASKENAZY, Γάλλος ακαδημαϊκός και διανοούμενος της Αριστεράς, μέλος των «Ανήσυχων Οικονομολόγων», στο βιβλίο του με τίτλο «Οι Τυφλές Δεκαετίες», (1970-2010), που κυκλοφόρησε, λίγο πριν την εκλογή του Ολάντ το 2012, η Γαλλία, πέρα από τα πισωγυρίσματα, είτε με Συντηρητικούς, είτε με Σοσιαλιστές Προέδρους, έκανε όλες τις προσαρμογές και τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούσαν οι Παγκόσμιες και οι Ευρωπαϊκές αλλαγές, των πρώτων 30 χρόνων της Παγκοσμιοποίησης.

Πάντα όμως, τις έκανε με καθυστέρηση και εξωτερικές πιέσεις και δεν τις πήγαινε στο βάθος που έπρεπε. Ενώ οι άμεσοι ανταγωνιστές της στην ΕΕ, όπως η Βρετανία και κυρίως η Γερμανία, παρ’ ότι διαφέρουν σε πολλά, το έκαναν.

Αν το έγραφε σήμερα, σίγουρα θα πρόσθετε και την τελευταία πενταετία Ολάντ.

Ο «Δημοκρατικός τοίχος» της Γαλλίας, φαίνεται να αντέχει, παρ’ ότι δοκιμάζεται, από την αλαζονεία και τον διαρκή θυμό, του συνεχώς μεταλλασσόμενου, επαγγελματία πολιτικού της Αριστεράς.

Στις 7 Μαΐου, όλα δείχνουν, ότι ξεκινά μια νέα περίοδος, για την Γαλλία και την ΕΕ και τα ερωτήματα πολλά και κρίσιμα.
Πόσο μακριά θα πάει, θα βάλει τέλος στην αλυσίδα των χαμένων δεκαετιών και πόσο θα επηρεάσει την ΕΕ και την Ελλάδα;