Οι σκοτεινές αίθουσες ανοίγουν το μυαλό, τα θερινά
σινεμά ενεργοποιούν ακόμη πιο πολύ τις αισθήσεις.
Αυτό το καλοκαίρι, πέντε ταινίες στους θερινούς κινηματογράφους, μέχρι τώρα, είναι ο απολογισμός μου.
«Loving Pablo», «Ο Ταχυδρόμος», «Το βιβλιοπωλείο της κυρίας Γκριν», «Ο Πρόεδρος», «Με αγάπη, Τζούλιετ».
Αυτό το καλοκαίρι, πέντε ταινίες στους θερινούς κινηματογράφους, μέχρι τώρα, είναι ο απολογισμός μου.
«Loving Pablo», «Ο Ταχυδρόμος», «Το βιβλιοπωλείο της κυρίας Γκριν», «Ο Πρόεδρος», «Με αγάπη, Τζούλιετ».
Μαζί με το διάβασμα και τη βόλτα στην παραλία κοντά στο ηλιοβασίλεμα, είναι οι καλύτερες στιγμές μου το καλοκαίρι ‒ είμαι πιο κοντά στον εαυτό μου.
Δεν μπορώ όμως να μείνω μόνο στην απόλαυση της ταινίας, το μυαλό μου τρέχει και ψάχνει κάθε φορά να κατανοήσει ποιους δρόμους, ποιες ανάγκες και ποιες δυσκολίες ακολούθησαν, εξέφρασαν και ξεπέρασαν οι άνθρωποι για να είμαστε εμείς εδώ σήμερα.
Κι έτσι προσπαθώ να απαντήσω σε μερικά από τα ερωτήματα αυτά ‒ τώρα η τεχνολογία με βοηθά να τα μοιραστώ και μαζί σας.
Ξεκινάω από την κλασική αρχαιότητα και τον μεγάλο Σταγειρίτη φιλόσοφο, αλλά μην τρομάζετε γιατί αμέσως έρχομαι στον 19ο αιώνα, αφού τίποτα αξιόλογο δεν έγινε μέχρι τότε.
Μπορεί ο Αριστοτέλης να μίλησε για την «τέχνη της φωτογραφίας» παρατηρώντας το «φως που αφήνει αποτύπωμα», περίπου το 350 π.Χ., όμως η πρώτη φωτογραφία όπως την ξέρουμε εμφανίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα και η συνέχειά της, η «κινούμενη εικόνα», ο κινηματογράφος προς τα τέλη του ίδιου αιώνα.
Τα εκπληκτικά αυτά επιτεύγματα της επιστήμης κράτησαν την ελληνική ρίζα στα ονόματά τους και έφθασαν γρήγορα στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, που ήταν ακόμη υπό οθωμανική κυριαρχία.
Η μεγάλη ανάπτυξη του κινηματογράφου στην Ελλάδα ήρθε στον Μεσοπόλεμο, λόγω της πληθυσμιακής μεγέθυνσης της χώρας μετά τη συνθήκη της Λοζάνης και την ανταλλαγή των πληθυσμών, και μηδενίστηκε σχεδόν από τη μεταξική δικτατορία και φυσικά τους ναζί για ευνόητους λόγους ‒ εκτός από τα «ντοκιμαντέρ» της δικής τους προπαγάνδας.
Η οικονομική ανάπτυξη της χώρας με το σχέδιο Μάρσαλ, μετά τον καταστροφικό Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο, έφερε την ανάπτυξη και της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής και των κινηματογραφικών αιθουσών.
Φυσικά η οικονομική ανάπτυξη, κυρίως της βιομηχανίας, κοντά στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα, δημιούργησε και τα μεγάλα ρεύματα της εσωτερικής μετανάστευσης, τα φτηνά εργατικά χέρια και ‒σε συνδυασμό με την υποχώρηση της αγροτικής οικονομίας‒ έστειλε και εκατομμύρια νέων εκτός Ελλάδας.
Τη δεκαετία του ’60 έχουμε την καλύτερη περίοδο, αυτήν του «παλιού ελληνικού κινηματογράφου», με έντονα τα κοινωνικά στοιχεία και την προσφυγιά και φυσικά τις περισσότερες κινηματογραφικές αίθουσες.
Αυτές τις ταινίες βλέπουμε και ξαναβλέπουμε τις τελευταίες δεκαετίες και μας αρέσουν πάντα.
Σπουδαίες ταινίες δίνει και ο νέος ελληνικός κινηματογράφος τις δεκαετίες (’70-’80), με έντονο ιστορικοπολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο και φυσικά μετά την πτώση της χούντας.
Ο σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος δίνει μερικές ξεχωριστές παραγωγές που δουλεύουν κυρίως στα σύγχρονα ατομικά και κοινωνικά προβλήματα, όμως γενικά ακολουθεί τον εύκολο δρόμο των «εύπεπτων» σεναρίων και του καταναλωτικού συρμού.
Η τηλεόραση επιβάλλει τους όρους της και, εκτός από μερικές αξιοπρόσεκτες εξαιρέσεις, αντιγράφει ό,τι χειρότερο προβάλλεται στις ΗΠΑ και την Ιταλία κυρίως, εσχάτως και στην Τουρκία.
Τις τελευταίες δεκαετίες, παρότι εμφανίστηκαν και τα πολυεθνικά κινηματογραφικά συγκροτήματα στη Θεσσαλονίκη, το ενδιαφέρον του κόσμου είναι περιορισμένο και η οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας το μείωσε ακόμη περισσότερο.
Τον χειμώνα, με την παρουσία των φοιτητών και του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, παίρνει μερικές ανάσες∙ το καλοκαίρι, όμως, χάνεται στον ήχο των κάθε είδους καφέ μπαρ της πόλης και της Χαλκιδικής, της «εύκολης» κατανάλωσης χρόνου.
Δεκαεπτά, αν δεν ξεχνώ κάποιον, όλοι κι όλοι οι θερινοί κινηματογράφοι στην πόλη και με λίγους σινεφίλ.
Οι πέντε είναι δημοτικοί, οι τρεις σε πολυεθνικά εμπορικά συγκροτήματα και οι τρεις σε ενοικιαζόμενους δημόσιους χώρους και μόνο οι τρεις από τη χρυσή δεκαετία για τον κινηματογράφο, τη δεκαετία του ’60.
Πριν από τη μεγάλη πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης το 1917, ο κινηματογράφος έκανε τα πρώτα βήματά του στον κόσμο και η πόλη είχε ήδη δύο θερινούς κινηματογράφους
Στον Μεσοπόλεμο, στη δεκαετία του ’30, είχε 50 θερινούς κινηματογράφους.
Στη δεκαετία του ’60 έφθασε στους 150 θερινούς κινηματογράφους με μεγάλη παρουσία στις συνοικίες, όπου οι περισσότεροι ήταν πρόχειροι σε ακάλυπτα οικόπεδα που δεν τα είχε χτίσει ακόμη η αντιπαροχή, ή στις ταράτσες των χειμερινών κινηματογράφων.
Να μην ξεχάσω και το χωριό μου, που έχει τη δική του παράλληλη μικρή κινηματογραφική ιστορία, με περιφερόμενους επαγγελματίες που μετέτρεπαν τον χειμώνα την αποθήκη του αγροτικού συνεταιρισμού σε κινηματογραφική αίθουσα τις δύο δεκαετίες μετά τον εμφύλιο, και θερινές προβολές στο γήπεδο με ξύλινα παγκάκια και καραβόπανο για περίφραξη.
Μόνιμη εγκατάσταση στα τέλη της δεκαετίας του ’60 με νέα μηχανήματα από τη Γερμανία, που έφεραν οι αδελφοί Σαββίδη επιστρέφοντας από τη μετανάστευση.
Η μετανάστευση όμως συνεχίστηκε, εσωτερική και εξωτερική, το χωριό άδειασε κυρίως από νέους, ο κινηματογράφος έκλεισε και τη χαριστική βολή την έδωσε η τηλεόραση.
Αγαπάμε το σινεμά∙ καλή συνέχεια!
No comments:
Post a Comment
Προβάλλετε ή σχολιάστε την ανάρτηση
Σχόλιο που έχει ταυτότητα χρήστη δημοσιεύεται χωρίς λογοκρισία, αρκεί πάντα η κριτική αυτή να είναι κόσμια.
Ζητώ την κατανόηση σας!!! Από τους ανώνυμους χρήστες, οι οποίοι ως συνήθως αβασάνιστα και χωρίς προσωπικό κόστος γίνονται αμετροεπείς υβριστές.