Γιάννης Μαγκριώτης: De profundis ΜΕ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ, ΣΑΒΒΑΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ, ΣΤΗ ΣΑΛΟΝΙΚΗ

Το ζεστό, αλλά χωρίς τη συνηθισμένη υγρασία, απόγευμα στη Θεσσαλονίκη έκανε ακόμη πιο απολαυστική την απογευματινή βόλτα στην παραλία. Φρόντισαν γι’ αυτό οι χαμηλές θερμοκρασίες των τελευταίων ημερών και οι βροχές που περιόρισαν τους υδρατμούς πάνω από τον Θερμαϊκό, όχι όμως τόσο που να απογοητεύσει τους λάτρεις του ηλιοβασιλέματος.

Μέσα στο πλήθος, που πλημμύρισε περισσότερο από κάθε άλλη φορά την παραλία, μαζί με τον Κώστα ψάχναμε το νήμα μιας διαδρομής τριάντα και πλέον χρόνων στη συλλογική προσπάθεια των μεγάλων νεανικών οραμάτων μας και της μετέπειτα ωριμότητάς μας.
Χωρίς να το καταλάβουμε η συζήτηση έγινε εξομολόγηση και τα ξεχασμένα γεγονότα έγιναν ζωντανές εικόνες, που ζητούσαν απαντήσεις.
Δύο μεγάλα ερωτήματα γεννούσαν οι εμπειρίες του Κώστα, ένα που αφορούσε τον ίδιον και χαρακτήριζε τον ίδιον και ένα όλους μας.
Πριν από χρόνια, κι ενώ τα δεδομένα συνηγορούσαν να εκλεγεί στην κορυφή της τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης που χρόνια υπηρετούσε, ένα από τα διαχρονικά στελέχη της ηγεσίας τού είπε ότι δεν μπορεί ‒ «Δεν ήταν ελέγξιμος», ο λόγος.
Την ίδια στιγμή του είπε ότι μπορεί να ηγηθεί της κομματικής οργάνωσης του ιδίου χώρου∙ παράδοξο ακούγεται, αλλά είναι αποκαλυπτικό της νοοτροπίας των ηγεσιών των κομμάτων για την αυτονομία των κοινωνικών χώρων και το ανούσιο των κομματικών οργάνων.
Η απάντηση στο προσωπικό ερώτημα είναι μέρος των απαντήσεων που μας αφορούν όλους, γιατί αφορούν τις παθογένειες των κομμάτων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων, που ‒εκτός από το ισχυρό συντεχνιακό πνεύμα τους‒ ήταν το «μακρύ χέρι» των κομμάτων στην κοινωνική δράση που άλλοτε οδηγούσε στην υποταγή στην κυβερνητική πολιτική και άλλοτε στον ακραίο συντεχνιασμό και λαϊκισμό, ανάλογα με τη θέση του κάθε κόμματος στο πολιτικό σύστημα.
Με αυτά και με τα άλλα, τα μεγάλα και πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας παραδόθηκαν χωρίς φορείς ορθολογικής υπεράσπισης των δικαιωμάτων τους στη δίνη της κρίσης∙ πολλά από αυτά έγιναν τα οχήματα που κουβάλησαν τον απίστευτο τυχοδιωκτισμό πολιτικών ομάδων και προσώπων που είτε προσβάλλουν και απειλούν τις δημοκρατικές αξίες είτε ικανοποιούν την καταπιεσμένη δίψα τους για την εξουσία.
Και η αποκαλυπτική εξομολόγηση οδήγησε σε μια απλή διαπίστωση: τώρα μιλάει πιο πολύ με τον εαυτό του και του αρέσει αυτό, γιατί είναι ελεύθερος από πεποιθήσεις και μηχανισμούς.
Τώρα ξέρει γιατί η μεγάλη κόρη του μετανάστευσε στις Βρυξέλλες, για να δουλέψει σε ιδιωτική εταιρεία∙ και η μικρή, που τελείωσε πληροφορική στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, πρέπει να συνεχίσει σε αντίστοιχο μεταπτυχιακό για να μπορέσει να διεκδικήσει μια θέση στην αγορά εργασίας ή στον επαγγελματικό στίβο, αφού οι βεβαιότητες του πανεπιστημιακού πτυχίου των προηγούμενων δεκαετιών δεν υπάρχουν πια.
Κάπου εκεί τελείωσε, όπως άρχισε, χωρίς αιτία και η «εκ βαθέων εξομολόγηση» του Κώστα γιατί συναντήσαμε τη σύζυγό του και την ευγενική και ανήσυχη κόρη του, η οποία του ανακοίνωσε ότι είχε στείλει την αίτηση στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας για το μεταπτυχιακό της.
Ο Κώστας χάρηκε που βρήκε αυτό που ήθελε στη Θεσσαλονίκη και την επιβράβευσε με ένα μεγάλο «Μπράβο», κρύβοντας όμως τις σκέψεις του για το κόστος που τον απασχολούσε.
«Εντάξει, ούτως ή άλλως, τα τελευταία χρόνια τις διακοπές τις κάνουμε στο πατρικό της γυναίκας μου σε ένα μικρό αλλά καταπράσινο χωριό του Κιλκίς και μας αρέσει πολύ», μου είπε χαμηλόφωνα.
«Ωραίο ηλιοβασίλεμα έχει η Θεσσαλονίκη και μοναδική παραλία, δεν τη χορτάσαμε ολόκληρο το απόγευμα να την περπατάμε, κάναμε και μια βόλτα με το καραβάκι», είπε λίγο προτού χωρίσουμε η πατριώτισσά μας και, πριν προλάβω να τη ρωτήσω πώς βρέθηκε παντρεμένη με τον Κώστα στην Αθήνα, μας είπε: «Μυαλό δεν βάζουμε, ούτε ένα χαρτάκι για ενθύμιο, όχι θεωρημένο εισιτήριο δεν μας έδωσαν στο καραβάκι».
Και συνεχίζοντας, με λίγο σκωπτικό τόνο στη φωνή της, με ρώτησε: «Εμένα μέχρι τώρα στην Αθήνα με φώναζαν η Μακεδόνισσα και Βορειοελλαδίτισσα, τώρα θα με φωνάζουν Νοτιομακεδόνισσα;»
«Αν τηρούν τη συμφωνία θα σε φωνάζουν η Ελληνίδα από τη Νότια Μακεδονία», της απάντησα και εκείνη τη στιγμή ήμασταν ανάμεσα στο μεθυστικό ηλιοβασίλεμα της Θεσσαλονίκης και στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που σιγούρεψε τη θέση του στις Πρέσπες.
Εκεί χωρίσαμε και συμφωνήσαμε να συνεχίσουμε τη συζήτηση στο Διαδίκτυο ελεύθερα, χωρίς πάθος και προκαταλήψεις… ‒ και τον Σεπτέμβριο πάλι εδώ, αν όλα πάνε καλά με το ξεκίνημα του μεταπτυχιακού της μικρής κόρης του.