Η ΓΡΑΦΙΔΑ ΤΗΣ ΣΙΝΤΙΚΗΣ : ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ ΦΟΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΩΝ ΚΑΤΩ ΠΟΡΟΪΩΝ

Wednesday, July 26, 2017

ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ ΦΟΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΩΝ ΚΑΤΩ ΠΟΡΟΪΩΝ

Γράφει ο Χρήστος Α. Κατσαρός (Chris Sintiki)

Αρθρογράφος της Γραφίδας Σιντικής, του Σερραϊκού Θάρρους και του Θάρρους της Σιντικής

Κάνοντας κανείς μια βόλτα στην περιοχή των Ποροΐων θα παρατηρήσει ότι η φύση και η ηρεμία του βουνού μοιάζουν μαγευτικά και σε κάνουν να ονειρεύεσαι το μέρος ως την ιδανική περιοχή όχι μόνο για οικογενειακές διακοπές, αλλά και για μόνιμη εγκατάσταση. Αυτά πριν εξετάσει όλες τις παραμέτρους και πριν βρεθεί αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο κίνδυνο που θα μπορούσε να διατρέχει το παιδί του : μια παιδική χαρά εγκαταλελειμμένη από τη δημοτική αρχή, μια παιδική χαρά που άνετα θα μπορούσε κανείς να τη χαρακτηρίσει και φονιά∙ ο επισκέπτης, όπως και ο δημότης, βρίσκεται μπροστά σε ένα θέαμα με παγκάκια σπασμένα, με τραμπάλες από όπου λείπουν βίδες ή με βίδες που λόγω της οξείδωσης που έχουν υποστεί δεν μπορούν να συγκρατήσουν το βάρος του καθίσματος ή του παιδιού, με αιχμηρά σίδερα και αλυσίδες σκουριασμένες που, λίγο αν δεν προσέξεις, στην καλύτερη περίπτωση χρειάζεσαι αντιτετανικό ορό, με αμφιβόλου ποιότητας και ασφάλειας κούνιες των οποίων η στατικότητα δημιουργεί προβλήματα και όπου μικρά παιδιά με άγνοια ενίοτε του κινδύνου που διατρέχουν θα ζητήσουν να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους. Και όλα αυτά στη κεντρική πλατεία των Κ. Ποροΐων, στο κεντρικότερο δηλαδή σημείο ενός χωριού που οφείλει να είναι το στολίδι του. Παρόμοια είναι η κατάσταση και σε άλλα χωριά της Δημοτικής ενότητας Κερκίνης

Η δημόσια ασφάλεια, ευθύνη κατά κύριο λόγο της πολιτείας και στη συγκεκριμένη περίπτωση της τοπικής αυτοδιοίκησης θα έπρεπε να αποτελεί προτεραιότητα της δημοτικής αρχής Σιντικής, πολλώ δε μάλλον εφόσον πρόκειται για μικρά παιδιά που είναι τόσο το μέλλον της κοινωνίας όσο και ό, τι πολυτιμότερο έχει μια οικογένεια. Θα έπρεπε ίσως να θυμίσουμε στους υπεύθυνους ότι τυχόν απώλεια ενός παιδιού ή σωματική του βλάβη, λόγω ατυχήματος όπως συνέβη σε παρόμοιους χώρους αναψυχής άλλων δήμων, δεν αποζημιώνεται ούτε με χρήματα ούτε με κροκοδείλια δάκρυα και ψεύτικες δηλώσεις συμπόνιας και συμπαράστασης. Το ζήτημα είναι η έγκαιρη και σωστή συντήρηση των υποδομών που σήμερα είναι παραμελημένες και μοιάζουν να βρίσκονται στο έλεος του Θεού.

Άραγε αυτό είναι το επίπεδο του πολιτισμού μας, αυτή η εικόνα ντροπής και απαξίωσης που αποδεικνύει καθημερινά ότι ο δείκτης σεβασμού προς τον πολίτη, θα τολμούσα να πω κι ο δείκτης πολιτικής ηθικής, είναι σχεδόν μηδενικός; Άραγε το γεγονός ότι τα παιδιά δεν είναι, ακόμα τουλάχιστον, ψηφοφόροι τα καθιστά δευτέρας κατηγορίας πολίτες; Κι όμως, αν αυτά δεν προσέρχονται στις κάλπες, εντούτοις οι γονείς τους και οι δικοί τους άνθρωποι που έχουν εντοπίσει το πρόβλημα είναι αυτοί που αποφασίζουν για την εκπροσώπησή τους τόσο σε εθνικό όσο και σε τοπικό επίπεδο. Άραγε σε ποιον πρέπει να απολογηθούν οι υπεύθυνοι για το συγκεκριμένο ζήτημα όταν κανείς δεν κάνει τίποτα μπροστά σε μία κατάσταση εξόφθαλμα προκλητική και επικίνδυνη, στους πολίτες, στο νόμο ή μήπως και στους δύο ;

Η πολιτεία με τις υπ’ αριθμόν 28492/2009 (Β΄931) και 27934/2014 (Β΄2029) υπουργικές αποφάσεις του ΥΠ.ΕΣ. ορίζει ως αποκλειστικούς υπεύθυνους για τον έλεγχο καταλληλότητας, τη λειτουργία ή το σφράγισμα παιδικών χαρών τους οικείους δήμους χωρίς να τους απαλλάσσει από την ευθύνη τους, εφόσον ο χώρος είναι προσβάσιμος, ακόμα κι αν έχει αναρτηθεί πινακίδα ότι η χρήση της παιδικής χαράς γίνεται με ευθύνη των γονέων ή των συνοδών. Υπενθυμίζουμε δε ότι κανονικά τέτοιοι χώροι για να λειτουργήσουν πρέπει να φέρουν το «Ειδικό Σήμα Καταλληλότητας Λειτουργίας», ειδάλλως θεωρούνται μη πιστοποιημένοι, αλλά ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, ο δήμος οφείλει να λαμβάνει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την ασφαλή λειτουργία τους και να τηρεί συγκεκριμένες τεχνικές προδιαγραφές ή να προβαίνει στην αποξήλωση των επικίνδυνων αντικειμένων ή παιχνιδιών και στο σφράγισμα του χώρου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το θεσμικό και νομικό πλαίσιο είναι κάτι παραπάνω από σαφές και αφήνει εκτεθειμένη την Δημοτική αρχή που οφείλει έστω και την δωδεκάτη να κάνει κάτι προτού να θρηνήσουμε θύματα και προτού να γίνει αφορμή το πρόβλημα αυτό να εγκαταληφθεί η περιοχή από επισκέπτες και να μειωθεί δραστικά ο αριθμός των δημοτών με κύματα αστικοποίησης προς βελτίωση των συνθηκών και της ποιότητας ζωής των Σίντιων.

Η ηθική επιβάλλει να κοιτάξουμε τα παιδιά μας κατάματα και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Δεν τους αξίζει αυτός χώρος του τρόμου, της θλίψης και της απαξίωσης.

Ελπίζαμε ότι η δημοτική αρχή Σιντικής θα αποτελούσε εξαίρεση και θα έπραττε το σωστό, το ηθικό και το αυτονόητο – και για αυτό και ψηφίστηκε με μεγάλο ποσοστό – αντίθετα σε πολιτικές νοοτροπίες που έφθασαν τόσο το Δήμο μας όσο και τη χώρα σε αδιέξοδα και μπροστά στο φάσμα της παρακμής, ότι θα έδινε σημασία στα θέματα που απασχολούν τον πολίτη και την ασφάλεια του, ότι θα υπήρχαν ευήκοα ώτα για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, αλλά όχι μόνο δεν προχώρησε στην επισκευή ή την ανάπλαση της παιδικής χαράς και των υποδομών της, αλλά ούτε έκανε και το αυτονόητο- αν δεχθούμε ότι υπάρχει οικονομική στενότητα- δηλαδή να προβεί στο κλείσιμο και στην περίφραξη της εν λόγω παιδικής χαράς μέχρι να βρεθεί λύση σε ένα πρόβλημα που έχει γίνει καθημερινό αντικείμενο συζήτησης μεταξύ των γονέων της περιοχής. Αυτοί που λένε ότι αγαπούνε τα παιδιά τους, τον τόπο και τους ανθρώπους του ας το αποδείξουν και ας μην σκέφτονται την επανεκλογή τους με δράσεις του φαίνεσθαι δύο μήνες πριν από τις εκλογές

Η πράξη αποκατάστασης της παιδικής χαρά των Κάτω Ποροΐων, αλλά και των λοιπών περιοχών του Δήμου Σιντικής, χωρίς να υπεισέρχονται πολιτικές σκοπιμότητες ως προς την προτεραιότητα που θα δοθεί στα έργα - αφού τα παιδιά είναι παντού και πάντα παιδιά μας και εξίσου πολύτιμα, θα ήταν ένα καλό μήνυμα και ένα μικρό λιθαράκι σε ένα δρόμο για αλλαγή νοοτροπίας ξεκινώντας αυτό από την περιοχή μας. Σε κάθε περίπτωση αυτό το άρθρο δεν θα αποτελέσει την τελευταία λέξη μας. Θα επανέρθουμε με πιο δυναμικές και συλλογικές ενέργειες προκειμένου να λυθεί το θέμα και να προστατεύσουμε τα ανυποψίαστα παιδιά που εισέρχονται καθημερινά σε ένα χώρο επικινδυνότητας και παρακμής, και αυτό ας το γνωρίζουν άπαντες οι υπεύθυνοι από την κεφαλή του Δήμου ως τον τελευταίο υπάλληλο ή τεχνικό που δεν θα πράξει το καθήκον του.