ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΓΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Του Γιάννη Μαγκριώτη 

Παρακολούθησα και φέτος την παρέλαση στην Καλαμαριά, για την επέτειο της 25ης Μαρτίου, από την πλευρά των κατοίκων και αυτό μου επιτρέπει να μπορώ να δω πολλές εικόνες, πολλών εποχών μαζί.

Η χαμηλή θερμοκρασία μαζί με την έντονη ψιλή βροχή στο μεγαλύτερο μέρος της παρέλασης, απέτρεψε τον πολύ κόσμο να την παρακολουθήσει, όμως ήταν εκεί οι γονείς των παιδιών και αρκετοί παππούδες.

Οι γονείς, με έκδηλη την ικανοποίηση, έψαχναν την κατάλληλη θέση για να φωτογραφίσουν τα παιδιά τους - οι δεύτεροι ήταν πιο εκδηλωτικοί γιατί ξανάβλεπαν τα παιδιά τους.

Και εγώ, για μια στιγμή, πήγα πολλά χρόνια πίσω και έφερα στη σκέψη μου τις εικόνες των μαθητικών παρελάσεων στο χωριό.

Βοηθούσε και ο καιρός, αφού τις περισσότερες φορές είχε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, τα παντελόνια ήταν κοντά και τα ισοθερμικά φανελάκια δεν τα ξέραμε τότε.

Κρυώναμε, αλλά δεν το ομολογούσαμε, γι' αυτό και αρνιόμασταν το παλτό που κρατούσε η μητέρα μας, αντί για φωτογραφική μηχανή. Λίγο η περηφάνια για την ημέρα, το άσπρο μπλουζάκι και το μπλε παντελονάκι, λίγο η καζούρα από τα μεγαλύτερα παιδιά και σίγουρα το λουκούμι που μας έδινε στο τέλος η κοινοτική αρχή και πάντα γεμίζαμε με τη λουκουμόσκονη... ήταν αρκετά για να αντέξουμε το κρύο!

Οι εθνικές γιορτές και οι παρελάσεις συντηρούν τις εθνικές αλήθειες αλλά και τους εθνικούς μύθους, που με μοναδική γραφή και πάνω απ' όλα με αγωνία για τη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων δημιούργησε ο ιστοριογράφος του έθνους Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, στα τέλη του 19ου αιώνα.

Φέτος λόγω των εντάσεων που προκαλούν οι Τούρκοι και των συζητήσεων με τη FYROM και την Αλβανία για κρίσιμα εθνικά θέματα, δεν έγινε καμιά συζήτηση για τη σκοπιμότητά τους, καταδεικνύοντας πόσο ευμετάβλητες είναι οι απόψεις της κοινής γνώμης.

Φεύγοντας από την παρέλαση οι σκέψεις μου από το παρόν και το παρελθόν έτρεξαν στο μέλλον.

Στο μέλλον των παιδιών που φέτος συμμετείχαν στην παρέλαση και οι σκέψεις μου έγιναν στενάχωρες.

Πόσα από αυτά θα είναι εδώ για να χαίρονται και να φωτογραφίζουν τα δικά τους παιδιά;

Τι δυνατότητες δημιουργήσαμε και δημιουργούμε για να είναι αυτά τα παιδιά δημιουργικοί γονείς και τα παιδιά τους να έχουν ένα ασφαλές και καλύτερο μέλλον;

Πόσο μεγαλύτερη ανάγκη θα έχουν τους εθνικούς μύθους από τις εθνικές αλήθειες;