Γιάννης Μαγκριώτης: Η σύνοδος των G7 σώθηκε από τον Αμαζόνιο...

Ο Αμαζόνιος μπορεί να καίγεται, έσωσε όμως στα μάτια της διεθνούς κοινότητας την σύνοδο, αφού οι εφτά ηγέτες των πιό ανεπτυγμένων χωρών, μπόρεσαν να συμφωνησουν με την πρόταση του Μακρόν για κοινή δράση και βοήθεια στις χώρες που επλήγησαν.

Βέβαια, η συμφωνία είναι γενική και έχει δρόμο μέχρι να εξειδικευτεί και να εφαρμοστεί σε συνεργασία με τις πληγείσες χώρες.

Όμως τα άλλα θέματα της Γαλλικής προεδρίας, όπως το τέλος του εμπορικού πολέμου που ξεκίνησε ο Τράμπ, η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, το μεταναστευτικό και τα θέματα της δημόσιας υγείας στην Αφρική, φαίνεται να είχαν ακαδημαϊκό και μόνο ενδιαφέρον.

Πολύ περισσότερο η πρόταση να εξεταστεί το θέμα των παγκόσμιων ανισοτήτων θα προκάλεσε και χασμουρητό, αφού οι περισσότεροι ηγέτες είναι προσωρινοί, ή αντιμετωπίζουν μεγάλα εσωτερικά προβλήματα.

Αυτό όμως πού θέλω κυρίως να θίξω είναι το κεντρικό σκηνικό της συνόδου των G7 σε σχέση με το αντίστοιχο των G8 στην σύνοδο του 2001 στην Γένοβα της Ιταλίας, όγδοη χώρα ήταν η Ρωσία, που αποκλείστικε το 2014 μετά την προσάρτηση της Κριμαίας.

Στην Γένοβα του 2001 με πρόεδρο τον Ρεμπουμπλικάνο Μπούς τον νεότερο οι ΗΠΑ ηγούνταν της πολιτικής της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας.

Στην σημερινή σύνοδο οι ΗΠΑ με πρόεδρο τον Τράμπ ηγούνται της πολιτικής της οικονομικής αναδίπλωσης και του περιορισμού του ελεύθερου εμπορίου.

Αντίστοιχα, το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης που μορφοποιήθηκε τον Γενάρη του 2001 στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας, και είχε κάνει ισχυρή παρουσία λίγους μήνες μετά στην σύνοδο της Γένοβα, σήμερα ουσιαστικά δεν υπάρχει.

Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας βοήθησε στην ανάπτυξη όλων των χωρών, ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων, όμως δημιούργησε νέες ανισότητες και όξυνε τις παλαιότερες.

Και μπορεί στις αναπτυσσόμενες χώρες, πού έχουν οι περισσότερες και αυταρχικά καθεστώτα να μην μπορούν να εκδηλωθούν οι αντιδράσεις, στις ανεπτυγμένες έχουμε μεγάλες πολιτικές ανακατατάξεις.

Μάλιστα σε συνδυασμό με την πίεση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών σε μερικές χώρες, έχουμε και ριζικές αλλαγές των πολιτικών συσχετισμών, όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Ιταλία.

Οί συντηρητικές δυνάμεις με διάφορες εκδοχές, έχουν πειστικές απαντήσεις και κυριαρχούν ιδεολογικά και πολιτικά, είναι όμως βέβαιο ότι θα δημιουργήσουν νέα μεγαλύτερα προβλήματα, ακόμη και στην διεθνή ασφάλεια.

Η αριστερά φάνηκε με την ριζοσπαστική και λαϊκίστικη εκδοχή της να δίνει απαντήσεις και να πείθει, τόσο στις χώρες του βορρά της ΕΕ, όσο και στις χώρες του νότου.

Όμως, σύντομα ενσωματώθηκε στις οικονομικές και πολιτικές μυλόπετρες των αγορών και της εξουσίας, αλλού κατέρρευσε, αλλού ηττήθηκε.

Η ιστορική σοσιαλδημοκρατία πού συνέβαλε αποφασιστικά στην μεγάλη ανάπτυξη και την οικοδόμηση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου, εξελίσσεται σε περιθωριακή δύναμη με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Η έλλειψη σοβαρής ανάλυσης των ευρύτερων εξελίξεων είναι εμφανής και η αδυναμία διαμόρφωσης νέων πολιτικών που θα πείσουν τις εθνικές κοινωνίες ακόμη πιό έντονη.

Σε χώρες πού πέρασαν και περνούν μεγάλη οικονομική και κοινωνική κρίση, όπως η δική μας, το πρόβλημα είναι ακόμη πιο μεγάλο και απαντήσεις δεν φαίνεται να μπορεί να δώσει το κομματικό σύστημα όπως διαμορφώθηκε μετά το 2012.

*Ο Γιάννης Μαγκριώτης είναι συντονιστής της Πρωτοβουλίας για τη Νέα Σοσιαλδημοκρατία και πρώην υφυπουργός Υποδομών του ΠΑΣΟΚ