Γιάννης Μαγκριώτης: 1η ΜΑΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ KAI ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

Την 1η Μάιου του 1886 στο Σικάγο πραγματοποιήθηκε η πρώτη μεγάλη εκδήλωση εργατών, με αιτήματα, τις οκτώ ώρες δουλειάς και άλλα κοινωνικά δικαιώματα.
Η συγκέντρωση, διαλύθηκε βίαια από την αστυνομία, με νεκρούς, εργάτες και αστυνομικούς.
Αυτό το τραγικό γεγονός, καθιέρωσε την 1η του Μάη, ως ήμερα των εργατών και των κοινωνικών δικαιωμάτων.

Την 1η Μάη του 1892, πραγματοποιείται η πρώτη ανοικτή και μαζική εκδήλωση στην Αθήνα, πρωτεύουσα του Ελληνικού κράτους

Την 1η Μάη του 1909, η πρώτη εκδήλωση εργατών, στην Θεσσαλονίκη, υπό Οθωμανική κυριαρχία.
Οι κοινωνικές συγκρούσεις στην Ελλάδα, τα επόμενα χρόνια εντείνονται.

Οι λόγοι, που τις προκαλούν, είναι:

-Το τέλος, της μεγάλης ιδέας, που συγκρατούσε τους κοινωνικούς ανταγωνισμούς.

-Ο μεγάλος αριθμός προσφύγων, που προσέφερε φτηνό εργατικό δυναμικό.

-Το οικονομικό κραχ του '29, στις ΗΠΑ και οι αρνητικές επιπτώσεις του, στην παγκοσμία οικονομία και στις επιχειρήσεις, που μετά δυο χρόνια ήρθαν με ένταση και στην Ελλάδα.
Στην Θεσσαλονίκη, η ένταση των κοινωνικών συγκρούσεων, είναι σφοδρότερη, ιδιαίτερα μετά την Μικρασιατική καταστροφή και τις ανταλλαγές των πληθυσμών.

Η Θεσσαλονίκη,ηταν το επίκεντρο των κοινωνικών κινημάτων, γιατί:

-Βασικοί κλάδοι της οικονομίας της, μπήκαν σε κρίση, όπως ο καπνός και η νηματουργία.

-Η εγκατάσταση προσφύγων, για εθνικούς λόγους, ήταν μεγαλύτερη αναλογικά, με τον γηγενή πληθυσμό.

-Υπήρχαν συγκροτημένα μαζικά εργατικά σωματεία, στους καπνεργάτες, τους νηματουργούς, τους εμποροϋπάλληλους, τους λιμενεργάτες και αλλού.
-Το πρώτο, μαζικό εργατικό κίνημα, συγκροτήθηκε από τους πολυπληθείς εργάτες και διανοούμενους Εβραίους της πόλης, με πρωτεργάτη τον Μπεναρογια.

Η Φεντερασιόν, ήταν εργατική, άλλα και πολιτική οργάνωση.
Συνεργάστηκε στην αρχή με το κίνημα των Νεότουρκων, γιατί πίστεψε, ότι είναι Προοδευτικό και θα κάνουν αποδεκτά, τα κοινωνικά και πολιτικά της, αιτήματα, όπως και την θέση της, για ομοσπονδιακή οργάνωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με βάση τις εθνότητες.
Ο εθνοτικός ανταγωνισμός στην Θεσσαλονίκη, εκείνη την περίοδο και η συνεργασία της, με τους Νεότουρκους κράτησαν μακριά τους Έλληνες εργάτες.
Το 1913, στο τέλος του β’ Βαλκανικού πολέμου, με παρέμβαση της, στην Συνάντηση του Βουκουρεστίου ζήτησε, η Θεσσαλονίκη, να μην ενταχθεί στην Ελλάδα και να ανακηρυχτεί αυτόνομη πόλη, όπως και η Μακεδονία.
Επειδή, θεωρούσαν τον Βενιζέλο εθνικιστή, στήριξαν στις εκλογές μετά το 1912 και ιδιαίτερα στις κρίσιμες του 1920, το Λαϊκό κόμμα και τον Γούναρη.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, έχουμε συνεχείς εκλογές, απόπειρες στρατιωτικών πραξικοπημάτων και πολιτικές διώξεις.
Το 1936, η Ελλάδα ήταν βυθισμένη σε παρατεταμένη οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση.
Στην Θεσσαλονίκη οι συγκρούσεις, ήταν και πάλι εντονότερες, για τους ίδιους λόγους.
Από τον Απρίλη, είχαν αρχίσει εργατικές κινητοποιήσεις, οργανωμένες, κυρίως, από αυτόνομες εργατικές απεργιακές επιτροπές.
Στις αρχές του Μάη, άρχισαν να παίρνουν μαζικές και αγωνιστικές διαστάσεις.
Η καταστολή τους, από την κυβέρνηση Μέταξα, δεν άργησε.
Στις 9 του Μάη, οργανώθηκε, από τις απεργιακές επιτροπές, η μαζικότερη και μαχητικότερη, συγκέντρωση και πορεία στο Διοικητήριο, για να επιδοθεί το ψήφισμα, με τα αιτήματα, των απελπισμένων εργατών και των πολυάριθμων ανέργων.
Τότε έγινε το φονικό.
Οι νεκροί εργάτες έγιναν τα σύμβολα και οι ήρωες της δικής μας Πρωτομαγιάς.
Οι θυσίες, όχι μόνο δεν δικαιώθηκαν, άλλα την 4η Αύγουστου και τυπικά ο Μεταξάς, κατάργησε το κοινοβούλιο και ανέστειλε τα βασικά άρθρα του Συντάγματος.

Μετά το τέλος του Εμφυλίου η Ελλάδα και η Θεσσαλονίκη, προσπάθησαν να κλείσουν τις πληγές τους.
Η πορεία, με όλες τις συγκρούσεις, τα σκαμπανεβάσματα, τις οπισθοχωρήσεις με την χούντα των Συνταγματαρχών, ήταν συνολικά ανοδική.
Η Θεσσαλονίκη, μετά την κατάρρευση των καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, άρχισε να κάνει όνειρα και να σχεδιάζει, ένα λαμπερό μέλλον.
Η Θεσσαλονίκη και συνολικά η Κεντρική Μακεδονία, ήταν και είναι, η κατ’ εξοχήν περιοχή, της οικονομίας του ιδιωτικού τομέα και της εξωστρέφειας.
Όμως, η συνέχεια, δεν ήταν ανάλογη.
Μετά το 2004 ,άρχισαν να φαίνονται, τα πρώτα σημάδια, μιας νέας κρίσης, γιατί:

-Υποχωρούν, οι παραδοσιακοί παραγωγικοί της κλάδοι, από τον νέο ανταγωνισμό, των χωρών χαμηλού κόστους.

-Οι κοινοτικές επιδοτήσεις μειώνονται και οι επιχειρήσεις, δεν επενδύουν, στον εκσυγχρονισμό τους

-Οι καθεστωτικές αλλαγές στα Βαλκάνια, δημιουργούν ευκαιρίες και φυγή πολλών επιχειρήσεων.
Η ανεργία, γίνεται και πάλι εκρηκτική.
Η κρίση στην Θεσσαλονίκη, ήρθε πριν το 2008, γιαυτό είναι πιο βαριά, για τις επιχειρήσεις και πιο επώδυνη, για τους νέους και τους εργαζόμενους.

ε) Τα συνδικάτα, αναγκαία, για την κοινωνική ισορροπία, ειδικά σε εποχές κρίσεις, είναι διαλυμένα και με ευθύνη των ηγεσιών τους.

-Τα μόνα, που διατηρούν κάποια ισχύ, είναι του στενού και ευρύτερου δημοσίου τομέα.
-Δίνουν κυρίως μάχες για την διατήρηση των κεκτημένων και δεν καλύπτουν τους ανυπεράσπιστους, από την κρίση και την εργοδοσία εργαζόμενους, στον ιδιωτικό τομέα και πολύ περισσότερο τους ανέργους.

-Η κρίση, η ανεργία και οι απορρυθμίσεις, στις εργασιακές σχέσεις, διέλυσαν τα συνδικάτα, στον ιδιωτικό τομέα.

Τα 100 χρόνια του ΕΚΘ, που γιορτάστηκαν πριν λίγες ήμερες, είναι γεμάτα αγώνες και θυσίες.
Όμως σήμερα, είναι λίγες οι δυνατότητες των συνδικάτων, στην Θεσσαλονίκη και σε όλη την χωρά.

Τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, τα τελευταία χρόνια πρέπει να χτιστούν, σε νέες υγιείς, συμμετοχικές και δημοκρατικές βάσεις.
Το νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο, χωρίς τα δημοκρατικά συνδικάτα, των εργαζομένων, θα είναι ακόμη περισσότερο ετεροβαρές, εις βάρος του κόσμου της εργασίας.