Ο Διαμαντής Καραναστάσης μιλά για αυτούς που ξεπούλησαν το περήφανο ΟΧΙ μας

Για αυτούς που βολεύτηκαν ή περιμένουν να βολευτούν.
Και για αυτούς που θα παλέψουμε για να πάρουμε πίσω την περηφάνια μας!
Στ´αλήθεια και όχι στα λόγια

Να τολμάς να λες την αλήθεια. Χωρίς να φοβάσαι. Χωρίς να υπολογίζεις πόσο ενοχλείς. Ούτε ποιους ενοχλείς. Γιατί σημασία έχει η αλήθεια. Και η μάχη. Και αυτοί που θα την δώσουν θαρραλέα και γενναία. Εμείς. Διαμαντή, walk on!

Γράφει ο Διαμαντής Καραναστάσης

Σαν σήμερα πριν μια βδομάδα ήμουνα στο Σύνταγμα.
Με πολύ λίγο κόσμο. Την ώρα που στη Βουλή ψηφίζανε τη διάλυση της χώρας.
Και την ώρα που βάλανε μερικά ασφαλιτάκια να διαλύσουνε ακόμα και αυτή τη μικρή διαμαρτυρία. Και να μας μπουκώσουνε με δακρυγόνα.
Σε μία κοινωνία διαλυμένη. Σε μια βουλή μπροστά μας εξευτελισμένη.
Με την εντολή τώρα να τη δίνουνε αυτοί οι “αριστεροί”, που μαζί με τους ακροδεξιούς φίλους τους κάνανε κάποτε κυβέρνηση μαζί.
Για να μας σώσουνε από τα μνημόνια. Και τώρα γιατί είναι εκεί;
Αυτοί οι “αριστεροί” που παλέψαμε για να είναι εκεί.
Θυμάσαι ε;
Αυτοί οι ίδιοι που μας προέταξαν την ελπίδα, την αξιοπρέπεια και την αντίδραση.
Αυτοί οι ίδιοι που τώρα λένε ΝΑΙ σε όλα. Μα όλα.

Και σκεφτόμουνα τις τελευταίες μεγάλες συγκεντρώσεις του ’15. Τότε που πιανόμασταν χέρι-χέρι σφιχτά για να μη χαθούμε μέσα στο πλήθος. Με φίλους και απλούς γνωστούς.
Τότε που ήμασταν όλοι εκεί.
Περήφανοι.
Θυμάσαι ε;

Τότε που νιώθαμε ασφαλείς στη χώρα μας, για κάποιες μέρες.
Τότε που ο ενθουσιασμός αυτού που καταφέραμε δε μας άφηνε να δούμε τον πουλημένο Τσίπρα στις ομιλίες του για το δημοψήφισμα, ούτε βλέπαμε τις οικονομοτεχνικές αναλύσεις του καιροσκόπου Βαρουφάκη πάνω στο έγκλημα, την ώρα που σταματούσαμε να έχουμε πρόσβαση στα χρήματά μας, την ώρα που κάποιοι είχανε συμφωνήσει να μας κλέψουνε ό,τι έχουμε βγάλει στη ζωή μας. Και ό,τι έχουνε βγάλει οι γονείς μας. Και να χρεώσουν τα γεννημένα και αγέννητα παιδιά μας.
Ούτε καν βλέπαμε τα γελοία ζεϊμπέκικα της Δούρου, μήνες πριν. Ούτε τις οδηγίες του πατρόνου εντολοδόχου Δραγασάκη, να κινεί στα κρυφά τις μαριονέτες πολιτικούς που δημιούργησε.

Και σκεφτόμουνα εκεί μέσα στα καπνογόνα, πού είναι σήμερα αυτός ο κόσμος;

Τώρα που τα πράγματα είναι τελείως διαλυμένα.
Τώρα που ξεπουλιέται όλη η χώρα κάθε μέρα. Τώρα που πουλάνε κάθε κομμάτι από την πατρίδα μας.
Τώρα που γελάει όλη η Ευρώπη με την πάρτη μας. Τώρα που γελάει ο κάθε Ευρωπαίος πολίτης με τον Αλέξη, τον Κουλή και όλον αυτό το συρφετό των δούλων της Βουλής και της Ευρώπης. Τώρα που διαγωνίζονται στην ακραία γελοιότητα.
Που διαγωνίζονται στο ξεπούλημα. Στο ποιος μπορεί να το κάνει καλύτερα.
Τώρα που δεν έχουν κανέναν υποστηρικτή πουθενά. Πουθενά παρά μόνο εδώ. Μόνο μέσα στη χώρα μας.
Που είμαστε ο περίγελος για όλον τον υπόλοιπο κόσμο.

Και σκεφτόμουνα ότι από όσους εξαφανίστηκαν μπορώ να καταλάβω κάποιους:
Μπορώ να καταλάβω αυτούς που έχουν συμφέρον.
Αυτούς που βρήκαν συμφέρον στο αντίθετο από ό,τι παλεύανε και πιστεύανε πριν.
Αυτούς που είναι στο “κόμμα” ή αυτούς που έχουνε μπαμπά και κουμπάρο στο “κόμμα”. Ή αυτούς που τους βόλεψε ή θα τους βολέψει το “κόμμα”.
Αυτούς που τους μπούκωσε ή θα τους μπουκώσει το “κόμμα”.
Ή αυτούς που περιμένουνε να τους μπουκώσει.
Ξέρεις εσύ. Για σένα μιλάω,
Εσύ που ξεπούλησες τη μάνα σου και τον πάτερα σου και το μέλλον των παιδιών μου.
Ή των δικών σου παιδιών -αν έχουν αυτήν την ατυχία- που θα ζούνε και θα μεγαλώνουνε ανάμεσα σε εξαθλιωμένα άλλα παιδιά.
Και αυτό εσένα θα σου αρκεί.
Εσένα σε καταλαβαίνω

Και σου εύχομαι να έχεις έναν αργό και επώδυνο φυσικό θάνατο μετά αυτόν που σε έχει ήδη βρει.
Και θα έρθω να φτύσω με μεγάλη χαρά στον τάφο σου.
Μαζί με τα παιδιά μου και τα παιδιά όσων καταδικάζεις σήμερα.

Μπορώ να καταλάβω ακόμα και αυτές τις παντός καιρού καλλιτεχνάρες, που κάποτε θαύμαζα. Που με ξεγέλασαν.
Που μου λέγανε ότι “εγώ θα τους γαμήσω”. Όλους αυτούς τους κανίβαλους της τέχνης που μας ξεγελάσανε όλους και αυτοί.
Όλους αυτούς που ξεγελάνε δεκαετείες τώρα όλον τον κόσμο. Που κλείνουν θέατρα για να γεμίζουν τις τσέπες τους.
Όλους αυτούς που δε γραφω το όνομά τους για να μη βρομίσω κι άλλο τη σελίδα μου. Αυτούς που όταν πήγα να τους κάνω συμφωνημένο βίντεο για τη δράση στις 5/7/16 ενάντια στην παράδοση του Λυκαβηττού στο ΤΑΙΠΕΔ-Υπερταμείο, μου είπανε: “Όχι, δε μπορώ να το κάνω αυτό. Τουλάχιστον ο Αλέξης μπήκε μπροστά όταν το αρχίδι πήγε να με διώξει από το σταθμό. Η άλλη η @$^$&&@ τι έχει κάνει για μένα;”
Όλους αυτούς που έτσι έχουνε μάθει.
Και τους έμαθα αργά. Αφού τους βοήθησα.
Όλους αυτούς που μετά προσκυνήσανε όλους αυτούς που φτύνανε.
Για να μαζέψουνε λίγο σάλιο ακόμα.
Και μετά ξιπάζονταν που μαζέψανε τα “παιδιά της εξουσίας” κοντά τους, στην παράστασή τους.
Για να υποκλιθούνε μπροστά τους όπως θα υποκλίνονται πάντα στην εξουσία. Γιατί αυτή είναι η φύση τους. Γιατί έτσι γεννηθήκανε.
Είναι αυτοί που γλύφετε ακόμα κάποιοι άλλοι καλλιτεχνάρες και δημοσιογράφοι της χώρας.
Εσωτερικής κατανάλωσης.
Μπας και πάρετε κι εσείς κάποιο ξεροκόμματο.
Ή να μη χάσετε αυτό που σας πετάξανε.
Έχετε πεθάνει κι εσείς.

Τους μόνους που δε μπορώ να καταλάβω είναι αυτοί οι λίγοι, που μείνανε στο αντίθετο χωρίς “λόγο”.
Εσείς που απλώς το γυρίσατε γιατί ξαφνικά πιστεύετε το αντίθετο από αυτό που σας κινητοποίησε να είστε ασφυκτικά δίπλα μου το καλοκαίρι του ’15.
Εσείς θα είστε αντικείμενο επιστημονικής μελέτης στο μέλλον.

Για όλους τους υπόλοιπους, για όλη αυτή τη μεγάλη πλειοψηφία, εγώ θα συνεχίσω να παλεύω.
Και θα συνεχίσω να ρισκάρω……
Για να μαζευτούμε όλοι εμείς οι φίλοι ξανά.

Αυτά τα ολίγα.

Με απέραντη αγάπη

Και σιωπώ.