Γιάννης Μαγκριώτης: ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΕΜΠΑΡΓΚΟ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΣΤΑ ΜΜΕ, ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ

Αντικειμενικότητα στα ελληνικά ΜΜΕ δεν υπήρχε ποτέ.

Προτού εμφανιστεί το κρατικό ραδιόφωνο και η κρατική τηλεόραση στη χώρα μας, ο γραπτός Τύπος ήταν παραταξιακός και πολλές φορές ταυτιζόταν με ηγετικά στελέχη μέσα στα ίδια τα κόμματα ‒ πάντα με το αζημίωτο για τους ιδιοκτήτες τους.
Οι πολίτες στην πλειονότητά τους ‒ειδικά αυτοί που συμμετείχαν στην πολιτική‒ πίστευαν στην κομματική αλήθεια όπως παρουσιαζόταν και από τον παραταξιακό Τύπο.

Τα κρατικά ΜΜΕ, ραδιόφωνο και τηλεόραση, ήταν φέουδο της εκάστοτε κυβέρνησης.
Η αντιπαράθεση γύρω από τα ΜΜΕ δεν ήταν ψηλά στην κομματική σύγκρουση, γιατί ο καθένας αγόραζε την παραταξιακή εφημερίδα και, λίγο-πολύ, είχε αποδεχθεί τον ρόλο των κρατικών ΜΜΕ.
Δυστυχώς, στη χώρα μας, σε αντίθεση με τις ανεπτυγμένες οικονομικά, πολιτικά και θεσμικά χώρες, ούτε κανόνες υπήρχαν ούτε έλεγχος και, φυσικά, σπάνια οι εκδότες δεν χρησιμοποιούσαν τις εφημερίδες τους για να προωθούν τις άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητές τους
Το πρόβλημα οξύνθηκε πολύ με τη δραστηριοποίηση των ιδιωτικών ραδιοφώνων και τηλεοράσεων.
Δυστυχώς, το πολιτικό σύστημα δεν φρόντισε να βάλει κανόνες και σύντομα τα ιδιωτικά ΜΜΕ έγιναν πανίσχυροι πόλοι πολιτικής επιρροής.
Η ελεύθερη καθολική λήψη τους τα διαφοροποίησε από την παραταξιακή εφημερίδα και η προβολή ψυχαγωγικών εκπομπών τα έκανε δημοφιλή και κυρίαρχα στην πολιτική ζωή της χώρας.
Όσο υψηλότερη τηλεθέαση ή ακροαματικότητα είχαν τόσο και μεγαλύτερη επιρροή ασκούσαν, αποκομίζοντας παράλληλα επιχειρηματικά οφέλη από την αδιαφανή κατανομή της κρατικής διαφήμισης, των κρατικών προμηθειών και έργων.
Δεν είχαν πλέον παραταξιακή εστίαση, αλλά επιχειρηματική ‒ και το φαινόμενο της διαπλοκής κυριάρχησε στην οικονομική και πολιτική ζωή του τόπου.
Η εναλλαγή στην υποστήριξη των κομμάτων, ανάλογα με την πολιτική συγκυρία, συνοδευόταν και με επεμβάσεις μέσα στα κόμματα οριζόντια, καθορίζοντας σε μεγάλο βαθμό και την κομματική ιεραρχία σε εθνικό αλλά και σε τοπικό επίπεδο.
Η κυριαρχία του life style στη δημόσια ζωή, ως συνέχεια της καταναλωτικής φρενίτιδας της προηγούμενης δεκαετίας, έγινε στα χρόνια της κρίσης συνώνυμη της ανανέωσης του πολιτικού συστήματος.
Η κυριαρχία των ιδιωτικών ΜΜΕ ήταν απόλυτη και η εμφάνιση του Διαδικτύου, ενώ στην αρχή έδωσε ελπίδες, γρήγορα έδειξε ότι μπορεί να αξιοποιηθεί χειρότερα από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ.
Δυστυχώς, οι κυβερνήσεις αλλάζουν, τα πρόσωπα των ΜΜΕ αλλάζουν, όμως η πραγματικότητα παραμένει γκρίζα.
Το ένα κόμμα καταγγέλλει το άλλο, αλλά είναι εμφανής η σκοπιμότητα και η επιχειρηματική κατανομή.
Η χώρα μας μένει πάντα πίσω τεχνολογικά, μέχρι χθες από το κρατικό μονοπώλιο του ΟΤΕ, την τελευταία δεκαετία από το ιδιωτικό της Deutsche Telekom, γι’ αυτό και έχουμε πανάκριβες αδειοδοτήσεις των καναλιών, που οδηγούν τις άδειες στα χέρια ισχυρών οικονομικά παραγόντων με εμφανείς σκοπούς.
Καμία ανεπτυγμένη χώρα ‒ακόμη και η Βουλγαρία και Ρουμανία‒ εδώ και δεκαπέντε τουλάχιστον χρόνια δεν έχουν το τριτοκοσμικό δικό μας καθεστώς.
Έχουν όλες καλωδιακές συνδέσεις, που επιτρέπουν πολλά κανάλια, που ελέγχονται φορολογικά και ως προς την πολυφωνία από τις ανεξάρτητες αρχές, προσφέροντας πολλές εναλλακτικές λύσεις.
Με μικρή δαπάνη μια δημοσιογραφική ομάδα μπορεί να λειτουργήσει καλωδιακή τηλεόραση, χωρίς τους λεγόμενους «επενδυτές».
Γιατί στη χώρα μας δεν κάνουμε ένα βήμα μπροστά, εύκολα μπορεί να το καταλάβει κανείς.
Όπως εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ΜΜΕ και δημοσιογράφοι διαστρεβλώνουν την αλήθεια, κάνουν προπαγάνδα και υποτιμούν τους πολίτες.
Τα περιστασιακά εμπάργκο των κομμάτων σε ΜΜΕ ή και σε μεμονωμένους δημοσιογράφους είναι στάχτη στα μάτια του κόσμου.
Το πρόβλημα είναι μέσα στα κόμματα∙ οι επιχειρηματίες και ειδικά των ΜΜΕ, όπως και οι διατεταγμένοι δημοσιογράφοι, βρίσκουν και κάνουν.
Η χώρα και η κοινωνία πληρώνει πάντα την υποκριτική στάση των πολιτικών.
Βεβαίως υπήρξαν και εξαιρέσεις κομματικών ηγεσιών, όμως δεν βρήκαν στήριξη στα στελέχη τους∙ και όταν είχαν ειλικρινείς προθέσεις, δεν είχαν συνολικό σχέδιο.
Στον διχαστικό προεκλογικό αγώνα που ξεκίνησε θα δούμε και πολύ χειρότερα, όμως χωρίς αλήθειες και ουσιαστικό διάλογο πώς θα βγούμε από την κρίση;