Το πραγματικό δίλλημα των ΑμεΑ: Πάλη για το σοσιαλισμό ή σύγχρονοι καιάδες;

Ιστορικά, η ποιότητα ζωής των Ανθρώπων με Αναπηρία (ΑμεΑ) καθορίζεται από δύο παράγοντες: 1) Από την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας, η οποία εξελίσσει τις παραγωγικές δυνάμεις (μέσα παραγωγής + εργατική δύναμη) και την οικονομική δραστηριότητα. 2) Από τη θέση των ΑμεΑ και των οικογενειών τους στην οικονομική δραστηριότητα. Αντίστοιχα, στη βάση αυτών των παραγόντων, διαμορφώνονται οι θεσμοί και οι αντιλήψεις των κοινωνιών απέναντι στους ΑμεΑ, αλλά και οι αντιλήψεις και οι οργανώσεις των ΑμεΑ απέναντι στις κοινωνίες και τον εαυτό τους.  

Συγκεκριμένα στην πρωτόγονη εποχή το προϊόν της οικονομικής δραστηριότητας επαρκούσε μόνο για την επιβίωση όσων εργαζόταν, ενώ οι ΑμεΑ αδυνατούσαν να μετάσχουν σε αυτή. Σε αυτά τα πλαίσια η εγκατάλειψη τους ήταν γενικά αποδεκτό γεγονός. Αργότερα, η βελτίωση των παραγωγικών δυνάμεων αύξησε το οικονομικό προϊόν σε επίπεδα μεγαλύτερα, απ’ αυτά που απαιτούσε η απλή επιβίωση της κοινωνίας, ενώ σταδιακά ευνόησε τη συμμετοχή των ΑμεΑ στην οικονομική δραστηριότητα. Συνακόλουθα, στο εσωτερικό τον τάξεων που κατείχαν τα μέσα παραγωγής και ως εκ τούτου το συντριπτικό κομμάτι του «υπέρ-προϊόντος», άρχισε η σταδιακή αποδοχή των ΑμεΑ από την οικογένεια και η περιορισμένη συμμετοχή τους στις οικογενειακές ταξικές δραστηριότητες. Σε αυτές τις συνθήκες, στις πλούσιες τάξεις παγιώθηκε η αντίληψη για την ανάγκη προστασίας από την οικογένεια των ανάπηρων μελών της. Ωστόσο, η αδυναμία των ΑμεΑ να μετάσχουν ολοκληρωμένα στις οικογενειακές ταξικές «υποχρεώσεις», τους κατοχύρωσε στη συνείδηση των ίδιων και της τάξης τους, ως ανθρώπους Β’ κατηγορίας. Σε αυτά τα πλαίσια ο οίκτος και η περιφρόνηση χαρακτήριζαν την αντίληψη των πλουσίων τάξεων απέναντι στους ΑμεΑ και τις οικογένειές τους, ενώ οι ενοχές και η μοιρολατρία χαρακτήριζαν την σκέψη των τελευταίων. Μάλιστα στο περιβάλλον του μεσαιωνικού θρησκευτικού σκοταδισμού, όπου οι κοινωνίες αντιλαμβάνονταν τα φαινόμενα ως έκφραση της Θεϊκής βούλησης, κυριάρχησε η αντίληψη ότι η αναπηρία «δίνεται» από το Θεό, ως τιμωρία και ως ευκαιρία εξιλέωσης. Συνακόλουθα, χάρη στη δύναμη των πλουσίων τάξεων, οι νέες ιδέες κυριάρχησαν στην κοινωνία. Ωστόσο οι συνθήκες διαβίωσης του υπόλοιπου λαού, ακόμη ελαχιστοποιούσαν τη δυνατότητα επιβίωσης των ΑμεΑ των κατώτερων τάξεων.

Ωστόσο στο δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα, η ανάπτυξη της τεχνολογίας δημιούργησε τους όρους για την επιβίωση (όσο το επέτρεπε η κάθε πάθηση) του συνόλου των ΑμεΑ και τη συντριπτική ένταξη τους στην οικονομική δραστηριότητα. Έκτοτε οι ΑμεΑ της αστικής τάξης, διεκπεραιώνουν ολοκληρωμένα τις ταξικές τους υποχρεώσεις. Πράγματι το προσωπικό ή οικογενειακό τους εισόδημα αρκούσε, από τότε, για την αποκατάσταση των ζημιών που τους προκαλεί η αναπηρία και τους επέτρεπε να δρούνε ως μεγαλομέτοχοι  ομίλων εταιρειών. Αντίστοιχή κατάσταση ίσχυε και για τους ΑμεΑ των ανώτερων μεσαίων στρωμάτων, όχι όμως και για τους ΑμεΑ της εργατική τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων. Το προσωπικό ή οικογενειακό εισόδημα των τελευταίων δεν επαρκούσε για την αντιμετώπιση των εμποδίων που τους θέτει η αναπηρία σε ζητήματα, όπως η υγεία, η εκπαίδευση, η εργασία κ.α. Την ίδια ώρα οι εργοδότες, λειτουργώντας στο έδαφος της υπέρ-προσφοράς εργαζομένων που είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό, προσελάμβαναν μη ανάπηρους εργαζομένους και σε πόστα που θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν ΑμεΑ. Αυτό συνέβαινε διότι η αναπηρία και τα παρελκόμενα αυτής μειώνουν την παραγωγικότητα της εργασίας. Έτσι αν μία θέση εργασίας διεκδικείται από έναν ΑμεΑ και έναν υγιή, τελικά θα καταλήξει στον τελευταίο, παρότι ενδεχόμενα και οι δυο να πληρούν τις προϋποθέσεις.    

Σε αυτά τα πλαίσια, στους κόλπους της εργατικής τάξης και του λαού, γεννήθηκε η απαίτηση η πολιτεία να συμβάλλει στην βελτίωση της διαβίωσης και στην ένταξη των ΑμεΑ στην οικονομική δραστηριότητα. Διάφορες οργανώσεις ιδρύθηκαν προκειμένου να αγωνιστούν γι’ αυτό το σκοπό. Έτσι γεννήθηκε το αναπηρικό κίνημα, το οποίο ανέπτυσσε τη δική του δράση πλάι στα άλλα κινήματα, ενώ οι στόχοι του διεκδικούνταν στα πλαίσια ενός γενικότερου αγώνα για την αναδιανομή του πλούτου, μέσω της μεταρρύθμισης του κράτους.

Παράλληλα, η αίγλη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και η ισχυροποίηση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος (ΔΚΚ), συσπείρωσε σημαντικό μέρος του αναπηρικού κινήματος στο στόχο της ολοκληρωτικής και άμεσης διασφάλισης από την πολιτεία, της αξιοπρεπούς διαβίωσης όλων των ΑμεΑ και της πλήρης ένταξης τους στην οικονομική δραστηριότητα. Ταυτόχρονα η επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου διεκδικούνταν στα πλαίσια ενός γενικότερου αγώνα για την κοινωνικοποίηση του πλούτου, στη βάση της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας, μέσω της επαναστατικής αντικατάστασης των υπαρχόντων θεσμών από νέους. Πράγματι στις σοσιαλιστικές χώρες αυτές οι συνθήκες διασφάλισαν σε όλους τους ΑμεΑ (με βάση τον τότε βαθμό ανάπτυξης της κοινωνικής γνώσης, της επιστήμης και της τεχνολογίας) τη μέγιστη εξάλειψη των αρνητικών συνεπειών της αναπηρίας και τη μέγιστη ένταξη τους στην οικονομική ζωή. Στην ΕΣΣΔ, από τη δεκαετία του ’70, το 50% των παιδιών με νοητική στέρηση δούλευε σε συνηθισμένες δουλειές, για τις οποίες είχε προετοιμαστεί στο σχολείο. Οι έφηβοι που λόγω αναπηρίας δεν μπορούσαν να αναλάβουν πλήρη ή μερική εργασία, εργαζόταν ε ειδικές θέσεις, ενώ παιδιά με βαριά νοητική στέρηση δούλευαν σε προστατευόμενα εργαστήρια.

Ταυτόχρονα το κεφάλαιο είδε τους ΑμεΑ ως νέα αγορά με ιδιαίτερες ανάγκες (υπηρεσίες-προϊόντα αποκλειστικά για ΑμεΑ) και ως μοχλό πίεσης για την αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων (προώθηση ελαστικών μορφών εργασίας). Παράλληλα ενδιαφερόταν για τον περιορισμό φαινομένων που αποσταθεροποιούσαν την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή (συντήρηση σημαντικού μέρους του πληθυσμού με επαιτεία), ενώ επιθυμούσε και τον μετριασμό της συμπάθεια των ΑμεΑ προς το ΔΚΚ. Σε αυτά τα πλαίσια φιλικά προς τους ΑμεΑ μέτρα υιοθετήθηκαν και από φιλελεύθερες-συντηρητικές και από σοσιαλδημοκρατικές-«προοδευτικές» δυνάμεις. Έτσι και στις χώρες της ελεύθερης αγοράς, οι κυβερνήσεις βελτίωσαν την προσβασιμότητα, τις παροχές υγείας, πρόνοιας και εκπαίδευσης, διευκόλυναν τις προσλήψεις ΑμεΑ, θεσμοθέτησαν την καταβολή επιδομάτων, κ.α. Μάλιστα στις ανεπτυγμένες χώρες, οι οποίες αποσπούσαν πρόσθετο εισόδημα από την εκμετάλλευση άλλων χωρών, τέτοια μέτρα ανέπτυξαν πρόσθετη δυναμική.

Συνακόλουθα αποδυναμώθηκαν οι παλαιότερες αντιλήψεις που αντιμετώπιζαν ως κατώτερους τους ΑμεΑ. Ακόμη όμως και τότε δεν εξαλείφτηκαν, αλλά διατήρησαν ορισμένη επιρροή και έξω από τις περιθωριοποιημένες μετά τον Β’ ΠΠ ρατσιστικές δυνάμεις. Τα αίτια αυτού του γεγονότος σαφέστατα σχετίζονται με το χρονοβόρο της διαδικασίας αποδοχής των νέων αντιλήψεων από την κοινωνία. Ωστόσο, κυρίως εδράζονται στην πολιτική των αστικών κρατών, να συσχετίζουν το ύψος των παροχών στους ΑμεΑ με το ύψος της κερδοφορίας του κεφαλαίου –τα κράτη αυξάνουν τις παροχές στους ΑμεΑ μόνο στην περίπτωση που το κόστος της συγκεκριμένης πολιτικής για την αστική τάξη είναι μικρότερο από το όφελος που της δημιουργεί. Ιδιαίτερα αποκαλυπτική προς αυτό είναι η Ευρωπαϊκή Στρατηγική για τα άτομα με αναπηρία 2010-2020: «Για να επιτευχθούν οι αναπτυξιακοί στόχοι της ΕΕ, θα στηριχθούν εθνικές πρωτοβουλίες που αποσκοπούν στα εξής: ανάλυση της κατάστασης της αγοράς εργασίας για τα άτομα με αναπηρία, ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΗΣ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΤΩΝ ΠΑΡΟΧΩΝ ΑΝΑΠΗΡΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΠΑΓΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΜΕΘΟΔΩΝ που τα αποθαρρύνουν να ενταχθούν στην αγορά εργασίας(...) Όλα τα μέτρα που θα ληφθούν για τα άτομα με αναπηρία πρέπει να εφαρμόζονται σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία περί ανταγωνισμού». Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής τα μέτρα στήριξης στους ΑμεΑ ποτέ δεν θα επαρκούν για τη διασφάλιση της αξιοπρεπής διαβίωσης τους με σύγχρονους όρους και την πλήρη ένταξη τους στην οικονομική δραστηριότητα, παρότι έχουν ωριμάσει εδώ και καιρό οι αντίστοιχες προϋποθέσεις. Η ανάγκη των δισεκατομμυριούχων να αυγατίσουν τα δισεκατομμύρια τους περιορίζει διαρκώς τη θέληση των κυβερνήσεων να λαμβάνουν τέτοιου είδους μέτρα.

Έτσι οι ΑμεΑ των λαϊκών στρωμάτων παρέμειναν και στις τότε συνθήκες πολίτες δεύτερης κατηγορίας, γεγονός που λειτούργησε de facto υπέρ των αντιδραστικών θεωριών. Από την άλλη μεριά η διατήρηση και η συχνή νεκρανάσταση αυτών των θεωριών, εργαλειοποιούνταν από την αστική τάξη και το κράτος της, προκειμένου να συγκρατηθεί το εύρος των φίλο-αναπηρικών μέτρων στα όρια που έθετε η κερδοφορία της. Ωστόσο αυτές οι θεωρίες δεν κάνουν διάκριση μεταξύ πλούσιων και φτωχών και αντιμετωπίζουν τους ΑμεΑ ενιαία ως σύνολο. Σε αυτά τα πλαίσια ο ρατσισμός, παραδόξως διατηρήθηκε ως κοινωνική αντίληψη και προς τους ΑμεΑ των ανώτερων στρωμάτων.   

Η ανατροπή του σοσιαλισμού (1989-1991) και η υποχώρηση του ΔΚΚ σαφέστατα αποδυνάμωσαν τις θέσεις του αναπηρικού κινήματος σε όλο τον κόσμο. Η πίεση που αυτός ασκούσε στα αστικά κράτη έπαψε. Ακόμη χειρότερα, το αναπηρικό κίνημα εναρμόνισε τις διεκδικήσεις του με τις προτεραιότητες της καπιταλιστικής οικονομίας, ενώ πολλές από τις οργανώσεις του, όπως η ΕΣΑΜΕΑ που στήριξε τη θεσμοθέτηση των ΚΕΠΑ, μετατράπηκαν σε εργαλεία προώθησης τους. Συνεπώς, ήδη από τη δεκαετία του ’90, επιβραδύνθηκε η προώθηση φίλο-αναπηρικών πολιτικών και ξεκίνησε η αντίστροφη πορεία.

Αργότερα, κατά την εκδήλωση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίση, τα αστικά κράτη, προκειμένου να βρούνε πόρους για τη διάσωση των επιχειρηματικών ομίλων (τράπεζες), συρρίκνωσαν στο ελάχιστο τις παροχές τους προς τους ΑμεΑ. Αντίστοιχη πολιτική εφαρμόστηκε και στη χώρα μας, από κυβερνήσεις που μετείχαν κόμματα από όλες τις αποχρώσεις της αστικής διαχείρισης [ακροδεξιά (ΛΑΟΣ, ΑΝΕΛ), φιλελεύθερα (ΝΔ), σοσιαλδημοκρατικά (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ)]. Ως αποτέλεσμα αυτών, επιδεινώθηκαν οι όροι πρόσβασης στο αστικό περιβάλλον, χειροτερεύσαν οι παροχές εκπαίδευσης, υγείας, πρόνοιας, αποκατάστασης, αθλητισμού και πολιτισμού, αυξήθηκε η συμμετοχή σε εξετάσεις, φυσικοθεραπείες, στην αγορά εξοπλισμού, εισήχθησαν νέες προϋποθέσεις στην καταβολή συντάξεων και επιδομάτων, διογκώθηκε η φοροληστεία, θεσμοθετήθηκαν τα «θαυματουργία» των ΚΕΠΑ, πάγωσαν τα μέτρα διευκόλυνσης εύρεσης εργασίας κ.α Αντίθετα στο μεγάλο κεφάλαιο δόθηκαν φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις, φτηνά δάνεια κ.α.

Σήμερα στην περίοδο της αναιμικής ανάκαμψης τα αστικά κράτη, προκειμένου να βρούνε πόρους για την υποστήριξη των επενδύσεων. αρνούνται τη διεύρυνση των παροχών προς τους ΑμεΑ και συνεχίζουν την πολιτική των περικοπών. Συγκεκριμένα στη χώρα μας η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προετοιμάζει μείωση των δαπανών για επιδόματα και συντάξεις από 1,8 δις στα 300 εκ. Ευρώ, ενώ από τα μέσα του 2019 γενικεύει την εισαγωγή της «λειτουργικότητας» του αναπήρου στα κριτήρια απονομής των ποσοστών αναπηρίας. Την ίδια ώρα οι εφοπλιστές που μεταφέρουν υγροποιημένο φυσικό αέριο φορολογούνται εθελοντικά με λιγότερο από 20 ευρώ τη μέρα ανά πλοίο τους, όταν τα ναύλα που κλείνουν στα πλοία τους ανέρχονται έως και σε πάνω από 200.000 δολάρια τη μέρα!

Τέλος νέα ώθηση στην αντί-αναπηρική πολιτικής δίνει η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Η συμμετοχή της Ελλάδας στο πλευρό των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν, για τον έλεγχο των υδρογονανθράκων, των ενεργειακών και εμπορικών δρόμων, των αγορών και των στρατηγικών στρατιωτικών σημείων, στην περιοχή Βαλκάνια-Αν. Μεσόγειος-Μ. Ανατολή, δεσμεύει τεράστιους πόρους, οι οποίοι αφαιρούνται από τις παροχές προς τους ΑμεΑ και το λαό γενικότερα, ενώ έχει τη δική της συμβολή στην υπονόμευση της ειρήνης.

Συνεπώς, στο έδαφος της εξελισσόμενης αντί-αναπηρικής επίθεσης, δεν προξενεί εντύπωση η αναζωογόνηση των ρατσιστικών αντιλήψεων στην κοινωνία, όπως αυτές διαχέονται ανοιχτά από τα παραδοσιακά ακροδεξιά μορφώματα, στη χώρα μας από τη ναζιστική εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής (απαιτεί την εφαρμογή της ευγονικής στους χρόνιους πάσχοντες) ή της οργάνωσης Ελλήνων Συνέλευσης του υπόδικου Αρτέμη Σώρρα (χαρακτήρισε τους ΑμεΑ ζώα και υβρίδια), ή συγκεκαλυμένα από φιλελεύθερες & σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις (θεωρίες ότι οι παροχές προς τους ΑμεΑ συνέβαλαν στην εκδήλωση κρίσης εμποδίζουν την κοινωνική ευημερία). Την ίδια ώρα ωστόσο, η εξακολούθηση του ρόλου του καταναλωτή για τους ΑμεΑ, παραμένει σημαντικός παράγοντας για την υποστήριξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ταυτόχρονα οι ΑμεΑ των ανώτερων στρωμάτων, αντιστέκονται στις θεωρίες που τους παρουσιάζουν ως κατώτερους ανθρώπους και απαιτούν την πλήρη αποδοχή τους ως ίσους από την τάξη τους.

Συνακόλουθα οι κυβερνήσεις, παράλληλα με τη μείωση των παροχών στην αναπηρία, επιδιώκουν τη διατήρηση τους σε επίπεδα που επιτρέπουν στους ΑμεΑ να διατηρηθούν ως καταναλωτές. Επιπλέον, εφόσον τους το επιτρέπει το επίπεδο της συνολικής κερδοφορίας του κεφαλαίου, ιεραρχούν την προώθηση μέτρων για τη βελτίωση της προσβασιμότητας, καθώς η τελευταία μπορεί να συμβάλλει στην αύξηση της κατανάλωσης και στην παροχή ίσων ευκαιριών για τους Αστούς ΑμεΑ.      

Σε αυτά τα πλαίσια ενισχύονται νέες θεωρίες για την αναπηρία, οι οποίες συμβιβάζουν την αντιφατική ανάγκη του κεφαλαίου, από τη μια μεριά για περιστολή των κρατικών δαπανών και από την άλλη για αύξηση της κατανάλωσης. Σε αυτές ανήκει η περιβόητη θεωρία της «κοινωνικής κατασκευής της αναπηρίας». Αυτή αρνείται την ύπαρξη αντικειμενικών (εξαιτίας της σωματικής βλάβης) παραγόντων, οι οποίοι εμποδίζουν τον ΑμεΑ να ζήσει όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι. Κατ’ επέκταση αρνείται την ανάγκη ειδικών παροχών προς αυτή την ομάδα, προκειμένου να διασφαλιστούν και γι’ αυτή ίσα δικαιώματα. Αντίθετα διατείνεται ότι οι συγκεκριμένοι παράγοντες είναι υποκειμενικοί, ότι οφείλονται στο γεγονός ότι οι κοινωνίες έχουν φτιαχτεί από τους υγιείς για τους υγιείς. Ως εκ τούτου υποστηρίζει ότι οι συνέπειες της αναπηρίας θα εξαφανιστούν αν η κοινωνική πραγματικότητα συνδιαμορφωθεί από τους ΑμεΑ και τους υγιείς ανθρώπους. Συνακόλουθα οι εκφραστές της ιεραρχούν τη διεκδίκηση μέτρων που συμβάλλουν αποκλειστικά στην τυπική κατοχύρωση της παραπάνω δυνατότητας. Σε αυτά περιλαμβάνονται η κατάργηση ορισμένων αναχρονιστικών διατάξεων, οι οποίες απαγορεύουν τη συμμετοχή των ΑμεΑ σε ορισμένες πτυχές της κοινωνικής ζωής και φυσικά η καθολική διασφάλιση της προσβασιμότητας τους σε αυτήν. Αντίθετα η διεκδίκηση ειδικών διευκολύνσεων, οι οποίες συμβάλλουν ουσιαστικότερα στην αντιμετώπιση των αρνητικών συνεπειών της αναπηρίας για τους οικονομικά αδυνάτους, αλλά αφήνουν αδιάφορους τους οικονομικά δυνατούς, όπως επιδόματα, διατάξεις που ευνοούν την πρόσληψη ΑμεΑ, σνομπάρονται ή κριτικάρονται ως παράγοντες που συντηρούν τις διαχωριστικές γραμμές με την υπόλοιπη κοινωνία.    

Τα επόμενα χρόνια η αναιμική καπιταλιστική ανάπτυξη, ο κίνδυνος εκδήλωσης νέας παγκόσμιας κρίσης και η περεταίρω όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών θα δημιουργήσουν πρόσθετες πιέσεις εκ μέρους της αστικής τάξης προς τα εναπομείναντα δικαιώματα των ΑμεΑ. Συνακόλουθα και στο δημόσιο λόγο θα δυναμώσει η φωνή των αντιδραστικών αντιλήψεων. Την ίδια ώρα θεωρίες, όπως αυτή της «κοινωνικής κατασκευής», δεν μπορούν να βοηθήσουν το αναπηρικό κίνημα να αμυνθεί απέναντι στους νέους κινδύνους, πόσο μάλλον να αντεπιτεθεί για να ανακτήσει τις έως τώρα απώλειες του, καθώς παρουσιάζουν τις εναπομείναντες κρατικές παροχές προς τους ΑμεΑ ως παράγοντες που προκαλούν κοινωνική στασιμότητα. Ως εκ τούτου συμβάλλουν στην αποδοχή της κρατικής στοχοποίησης τους από την κοινωνία. Τέλος, καθώς δεν αμφισβητούν την καπιταλιστική πραγματικότητα, συσχετίζουν ακόμη και την πρόοδο στην κατάκτηση της τυπικής ισότητας με το εύρος της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Έτσι συμβάλλουν στο να γίνει αποδεκτή από την κοινωνία η διακοπή της προόδου ακόμη και σε αυτόν τον τομέα, η οποία συντελείται σε περιόδους κρίσης.                

Από την άλλη μεριά η 4^η βιομηχανική επανάσταση και η αποκρυπτογράφηση του DNA, προσφέρουν νέες τεράστιες δυνατότητες για την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών των ΑμεΑ ως σύνολο, για την καθολική ένταξη τους στην οικονομική δραστηριότητα και την καθολική συμμετοχή τους σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής. Κατ’ επέκταση στρώνουν το έδαφος για την ολοκληρωτική ήττα των αντιλήψεων που τους αντικρύζουν ως ανθρώπους Β’ κατηγορίας. Ωστόσο η δυνατότητα δε μπορεί να γίνει πραγματικότητα αν η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής δεν αντικατασταθεί από την κοινωνική, αν η αναρχία της ελεύθερης αγορά δεν αντικατασταθεί από τον κεντρικό σχεδιασμό, αν το επιχειρηματικό κέρδος δεν αντικατασταθεί από το κοινωνικό όφελος ως σκοπός της οικονομικής δραστηριότητας. Με λίγα λόγια για τους ΑμεΑ η αναγκαιότητα για το πέρασμα στο σοσιαλισμό είναι επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε.

Συνεπώς είναι επιτακτική ανάγκη οι ΑμεΑ της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων να απεγκλωβιστούν από τις νέες και τις παλιές θεωρίες των εκμεταλλευτών τους. Να καταδικάσουν κάθε φορέα έκφρασης και υλοποίησης της πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου, η οποία τους καταδικάζει στην φτώχεια, την εξαθλίωση, τον κοινωνικό αποκλεισμό, σε μια ζωή με ανυπόφορο κόπο και πόνο. Να καταδικάσουν την ΕΕ που χαράσσει το γενικό σχέδιο της επίθεσης στα δικαιώματα τους. Να καταδικάσουν την κυβέρνηση που το εξειδικεύει στη χώρα μας αλλά και όλα τα κόμματα που φιλοδοξούν να διαχειριστούν τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος. Να καταδικάσουν τους συνδυασμούς σε περιφέρειες και δήμους που εφάρμοσαν ή δέχονται να εφαρμόσουν τις κεντρικές αντί-αναπηρικές πολιτικές. Να καταδικάσουν την πλειοψηφία της ΕΣΑΜΕΑ που φρόντισε να βάλει εμπόδιο σε κάθε ουσιαστική προσπάθεια ανασυγκρότησης του αναπηρικού κινήματος.

Αντίθετα, έχοντας ως μόνο κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες τους, να προσεγγίσουν το ΚΚΕ, να δράσουν στο πλάι του, να συνδιαμορφώσουν μαζί με τους κομουνιστές τα αιτήματα τους, τις μορφές του αγώνα τους. Να δυναμώσουν τη φωνή του στην Ευρωβουλή, τη βουλή, τους δήμους, τις περιφέρειες, στις δομές του αναπηρικού κινήματος. Η ενδυνάμωση του ΚΚΕ αποτελεί αποδεδειγμένη εγγύηση για την ενδυνάμωση της λαϊκής αντιπολίτευσης, για την αποτελεσματικότητα του αναπηρικού κινήματος στις δύσκολες συνθήκες που έρχονται. Το ΚΚΕ σήμερα είναι η μόνη πολιτική δύναμη που έχει τον αγώνα για το σοσιαλισμό στην ημερήσια διάταξη. Είναι ο μόνος πολιτικός φορέας που συνδέει την πάλη για τη βελτίωση των παροχών πρόνοιας, υγείας, εκπαίδευσης, για την προάσπιση του δικαιώματος στην εργασία, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό, την ψυχαγωγία κ.α, με την πάλη για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, της μόνης κοινωνίας που μπορεί να διασφαλίσει πραγματικά και ολοκληρωτικά όλα τα παραπάνω.

Χουβαρδάς Γιάννης

     Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τη Λαϊκή Συσπείρωση στο Δήμο Σερρών