Λευτέρης Αβραμάκης: «Γιατί ενοχλούν την Υπουργό Παιδείας οι κοινωνικές επιστήμες στο Λύκειο;»

Ο Βουλευτής Σερρών του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία, Λευτέρης Αβραμάκης, με αφορμή τις ανακοινώσεις της Υπουργού Παιδείας για το νέο ωρολόγιο πρόγραμμα του Λυκείου και τον εξοβελισμό των κοινωνικών επιστημών από αυτό, δήλωσε:

«Νομίζω πως θα μείνει για πολλά χρόνια ακόμη στη μνήμη μας η δήλωση κορυφαίου υπουργού και στελέχους της ΝΔ κατά την οποία «η κοινωνιολογία κάνει τα παιδιά κομμουνιστές». Και θα ήταν απλώς μια φαιδρή δήλωση εάν δεν προερχόταν από το στόμα ενός κορυφαίου κυβερνητικού παράγοντα. Βλέποντας, λοιπόν, την ανακοίνωση του νέου ωρολόγιου προγράμματος του Λυκείου διαπιστώνει κανείς με την πρώτη ματιά πως τα μαθήματα κοινωνικού ενδιαφέροντος περιορίζονται εβδομαδιαίως σε ένα δίωρο στην Α΄ Λυκείου με τίτλο Πολιτική Παιδεία. Το μάθημα αυτό θα περιλαμβάνει βασικές γνώσεις Οικονομίας, Πολιτικών Θεσμών, Αρχών Δικαίου και Κοινωνιολογίας. Ο περιορισμός αυτός γίνεται ιδιαιτέρως αισθητός αν αναλογιστούμε ότι κατά τα ωρολόγια προγράμματα των προηγούμενων ετών η διδασκαλία του αντικειμένου των κοινωνικών και πολιτικών επιστημών υπήρχε σε κάθε τάξη του Λυκείου, ενώ η κοινωνιολογία αποτελούσε κύριο μάθημα στην ομάδα προσανατολισμού ανθρωπιστικών επιστημών και σε αυτή των σπουδών οικονομίας και πληροφορικής. Για τη φετινή χρονιά μάλιστα η κοινωνιολογία είχε οριστεί ως μάθημα πανελλαδικώς εξεταζόμενο αντί για τα Λατινικά.

Ασφαλώς, όλα αυτά κρίθηκαν μη συμβατά με την αντίληψη της Κυβέρνησης της ΝΔ αναφορικά με τους στόχους και το σκοπό του εκπαιδευτικού συστήματος. Γιατί, όμως, είναι τόσο κακό για την Κυβέρνηση ένα παιδί να έχει την ευκαιρία να μάθει κάποια στοιχειώδη πράγματα για τη λειτουργία των θεσμών ενός κράτους, για την δομή της κοινωνίας και τον τρόπο που λειτουργούν οι κοινωνικοί μηχανισμοί. Γιατί είναι τόσο κακό το σχολείο να δίνει τη δυνατότητα στους νέους ανθρώπους να γίνουν συνειδητοποιημένοι πολίτες, να γνωρίζουν τί συμβαίνει γύρω τους; Υπάρχει άραγε ο κίνδυνος να γίνουν τα παιδιά ανατρεπτικά στοιχεία, αν μαθαίνουν από μικρά για τους πολιτειακούς θεσμούς;

Μια τέτοια υπόθεση είναι αδιαμφισβήτητα αβάσιμη, αν σκεφτούμε πως η κοινωνιολογία δεν περιλαμβάνει μόνο θεωρητικούς της ανατροπής και της επανάστασης, αλλά επιστήμονες όλων των ιδεολογικών ρευμάτων, όλων των «αποχρώσεων». Επομένως, το πρόβλημα δεν έγκειται εκεί. Απλώς οι κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες βοηθάνε τα παιδιά να αποκτούν πολιτικό αισθητήριο, να βλέπουν κριτικά το πολιτικό σύστημα και τη λειτουργία του, να τα συνδέουν με τη ζωή τους και ως εκ τούτου να απαιτούν. Τους επιτρέπει να αντιλαμβάνονται τους δεσμούς αλληλεπίδρασης μεταξύ πολιτικής και κοινωνίας, τη σχέση συλλογικού και ατομικού, ώστε πλέον να είναι σε θέση να σταθούν κριτικά απέναντι στη δράση των πολιτικών θεσμών. Αυτά ασφαλώς δεν είναι ανεκτά για μια πολιτική τάξη που αντιλαμβάνεται ως αποικία τη χώρα, την οποία διακυβερνά, και ως υπηκόους τους κατοίκους της. Η έννοια του συνειδητοποιημένου πολίτη είναι που ενοχλεί. Γιατί αυτός γνωρίζει να διεκδικεί, όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τη συλλογικότητα.

Όλα αυτά σε συνδυασμό με την κατάργηση των καλλιτεχνικών μαθημάτων δείχνουν μια δυσανεξία της Κυβέρνησης και του Υπουργείου Παιδείας προς ένα εκπαιδευτικό σύστημα που επιδιώκει την ολοκλήρωση των νέων μελών της κοινωνίας, την αρτιότητα και τη σφαιρικότητα τους. Δείχνουν μια απώθηση προς την έννοια του homo universalis, προτάσσοντας το πρότυπο του τεχνοκράτη καταναλωτή. Λέτε άραγε εκεί στο Harvard και στο Columbia να κάνουν τόσο μεγάλο λάθος που στα προγράμματά τους περιλαμβάνουν, ανεξαρτήτως αντικειμένου σπουδών, τόσο τις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες, όσο καλλιτεχνικά και λογοτεχνικά αντικείμενα; Η μήπως τελικά αυτά δεν είναι για τον απλό λαό, αλλά μόνο για τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις;»