Εικόνες, που έχουν αποτυπωθεί έντονα στη μνήμη μας,
πετάγονται μπροστά μας πολλές φορές χωρίς να καταλαβαίνουμε τον λόγο.
Μια τέτοια είναι για μένα η γέφυρα του Στρυμόνα, που
αντίκρισα παιδί την ημέρα των εγκαινίων της.
Ήταν το πιο μεγάλο δημιούργημα ανθρώπων που είχα δει.
Σήμερα πέρασα πάνω από τη νέα γέφυρα, που δόθηκε στην
κυκλοφορία πριν από λίγες ημέρες.
Ήμουν σχεδόν συγκινημένος, γιατί θυμήθηκα τις πρώτες
ημέρες της άνοιξης του 2012, όταν λίγα μέτρα πριν από το ποτάμι είχα
ανακοινώσει ότι η κατασκευή της γέφυρας, που είχε σταματήσει μαζί με την
κατασκευή του αυτοκινητόδρομου "Θεσσαλονίκη - Προμαχώνα" το καλοκαίρι
του 2009, πολύ
σύντομα θα ξεκινούσε.
σύντομα θα ξεκινούσε.
Έγραψα "σχεδόν συγκινημένος", γιατί
κοιτώντας για λίγο την παλιά γέφυρα ένιωσα ένα κενό.
Ήταν τόσο μικρή, που ένιωσα ότι η εικόνα της έβγαζε
βουβό παράπονο.
Στις Σέρρες, ο Στέλιος και ο Κώστας, οι παλιοί καλοί
μου φίλοι, όταν τους μίλησα για τις γέφυρες, μου είπαν ότι ήταν και αυτοί εκεί
με τα σχολεία τους.
Ήταν από την άλλη πλευρά του Στρυμόνα.
Στην επιστροφή ήθελα να την ξαναδώ, αλλά είχε πέσει η
νύχτα.
Είχα όμως αποφασίσει: Η δική μου ΓΕΦΥΡΑ ήταν και θα
είναι η ΜΙΚΡΗ.
No comments:
Post a Comment
Προβάλλετε ή σχολιάστε την ανάρτηση
Σχόλιο που έχει ταυτότητα χρήστη δημοσιεύεται χωρίς λογοκρισία, αρκεί πάντα η κριτική αυτή να είναι κόσμια.
Ζητώ την κατανόηση σας!!! Από τους ανώνυμους χρήστες, οι οποίοι ως συνήθως αβασάνιστα και χωρίς προσωπικό κόστος γίνονται αμετροεπείς υβριστές.