Ανάρτηση στο FB του Χρυσοβαλάντη Παντελίδη, Εκκλησιαστικού ομιλητή
Οι Σαδδουκαίοι αποτελούσαν στα χρόνια Του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ένα ιουδαϊκό πολιτικό - θρησκευτικό κίνημα που είχε την πλειοψηφία στο 71μελές Μέγα Συνέδριο (Μέγα Σανχεντρίν) με μειοψηφία τους περισσότερο γνωστούς μας Φαρισαίους. Μέλη της εν θέματι παράταξης ήταν ο Άννας και ο γαμπρός του Καϊάφας (οι Αρχιερείς που δίκασαν τον Κύριο μας). Επίσης, αξίζει να αναφερθεί ότι ο πρώτος είχε διορίσει τους πέντε υιούς του σε σημαντικές θέσεις του Ιερατείου (Οικογενειοκρατία).
Οι κατά βάση αριστοκράτες Σαδδουκαίοι θεωρούσαν την θρησκεία ως μέσο επίτευξης σκοπών, δηλαδή ως ένα κοινωνικό - πολιτικό μοντέλο (βλέπε σήμερα Κομμουνισμός, Καπιταλισμός, Σοσιαλισμός κ.λ.π.) που οδηγεί στην ευτυχία του παρόντος κόσμου που είναι και το μοναδικό ζητούμενο. Στην περίπτωσή τους ίσχυε σε απόλυτο βαθμό το Επικούρειο άθεο και υλιστικό σύνθημα : «Ας φάγωμεν και ας πίωμεν, αύριο γαρ αποθνήσκωμεν». Πιο συγκεκριμένα, στο κίνημά τους δεν πίστευαν στην ανάσταση των νεκρών, στην μετά θάνατο ζωή, στην ύπαρξη του πνευματικού κόσμου (αγγέλους, δαίμονες κ.λπ.) και θεωρούσαν ότι ο Θεός δεν έχει καμία ανάμειξη στην καθημερινή ζωή. Με απλούστερα λόγια για αυτούς η θρησκεία - εκκλησία ήταν ένα προσοδοφόρο “μαγαζί”. Στα χρόνια Του Κυρίου μας η παράταξη αυτή υπήρξε φιλορωμαϊκή (υπέρ του κατακτητή) και είχε σε προτεραιότητα την πολιτική έναντι της θρησκείας, σε αντίθεση με τους Φαρισαίους που έδειχναν έμφαση στην θρησκεία. Παραδόξως, αυτές οι δυο αντίπαλες παρατάξεις είχαν παραμερίσει τις διαφορές τους, όταν για πρώτη φορά είχαν την κοινή γνώμη να θανατώσουν τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Σε αυτή την περίπτωση υπερίσχυσε απόλυτα το πανίσχυρο δαιμόνιο της πολιτικής.
Κλείνοντας και πάντα με απέραντο σεβασμό στους αναγνώστες θα απευθύνω τρία ερωτήματα στον καθένα σας ξεχωριστά :
- Πιστεύεις στην Ανάσταση των νεκρών ;
- Προτάσσεις στην καθημερινότητα το θρησκευτικό σου συμφέρον έναντι του πολιτικού ;
- Πνευματικά είσαι Σαδδουκαίος ή Φιλόθεος ;
Η Χάρις Του Κυρίου μας Ιησού Χριστού να είναι με όλους τους πιστούς.
Οι κατά βάση αριστοκράτες Σαδδουκαίοι θεωρούσαν την θρησκεία ως μέσο επίτευξης σκοπών, δηλαδή ως ένα κοινωνικό - πολιτικό μοντέλο (βλέπε σήμερα Κομμουνισμός, Καπιταλισμός, Σοσιαλισμός κ.λ.π.) που οδηγεί στην ευτυχία του παρόντος κόσμου που είναι και το μοναδικό ζητούμενο. Στην περίπτωσή τους ίσχυε σε απόλυτο βαθμό το Επικούρειο άθεο και υλιστικό σύνθημα : «Ας φάγωμεν και ας πίωμεν, αύριο γαρ αποθνήσκωμεν». Πιο συγκεκριμένα, στο κίνημά τους δεν πίστευαν στην ανάσταση των νεκρών, στην μετά θάνατο ζωή, στην ύπαρξη του πνευματικού κόσμου (αγγέλους, δαίμονες κ.λπ.) και θεωρούσαν ότι ο Θεός δεν έχει καμία ανάμειξη στην καθημερινή ζωή. Με απλούστερα λόγια για αυτούς η θρησκεία - εκκλησία ήταν ένα προσοδοφόρο “μαγαζί”. Στα χρόνια Του Κυρίου μας η παράταξη αυτή υπήρξε φιλορωμαϊκή (υπέρ του κατακτητή) και είχε σε προτεραιότητα την πολιτική έναντι της θρησκείας, σε αντίθεση με τους Φαρισαίους που έδειχναν έμφαση στην θρησκεία. Παραδόξως, αυτές οι δυο αντίπαλες παρατάξεις είχαν παραμερίσει τις διαφορές τους, όταν για πρώτη φορά είχαν την κοινή γνώμη να θανατώσουν τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Σε αυτή την περίπτωση υπερίσχυσε απόλυτα το πανίσχυρο δαιμόνιο της πολιτικής.
Κλείνοντας και πάντα με απέραντο σεβασμό στους αναγνώστες θα απευθύνω τρία ερωτήματα στον καθένα σας ξεχωριστά :
- Πιστεύεις στην Ανάσταση των νεκρών ;
- Προτάσσεις στην καθημερινότητα το θρησκευτικό σου συμφέρον έναντι του πολιτικού ;
- Πνευματικά είσαι Σαδδουκαίος ή Φιλόθεος ;
Η Χάρις Του Κυρίου μας Ιησού Χριστού να είναι με όλους τους πιστούς.
No comments:
Post a Comment
Προβάλλετε ή σχολιάστε την ανάρτηση
Σχόλιο που έχει ταυτότητα χρήστη δημοσιεύεται χωρίς λογοκρισία, αρκεί πάντα η κριτική αυτή να είναι κόσμια.
Ζητώ την κατανόηση σας!!! Από τους ανώνυμους χρήστες, οι οποίοι ως συνήθως αβασάνιστα και χωρίς προσωπικό κόστος γίνονται αμετροεπείς υβριστές.