Ο εαυτός μας ο μεγαλύτερος εχθρός της Ελλάδος

-το μπέρδεμα του Πολιτισμού με την παγκόσμια πολιτική-

Του Γιώργου Δημητράκη

Αδιαμφισβήτητο είναι από όλους ότι ο Ελληνικός Πολιτισμός είναι ο μεγαλύτερος εις την Ιστορία της ανθρωπότητας, και ότι εκ του λόγου αυτού εμείς οι Έλληνες είμαστε υπερήφανοι για την μοναδική προσφορά των προγόνων μας. Η υπερηφάνεια όμως δεν πρέπει να είναι έννοια κενού περιεχομένου, αλλά να έχει βαθιές ρίζες εις την ικανότητα και την δύναμη να παρακολουθεί, να ερμηνεύει και να εναρμονίζει τις σχέσεις της με τον περιβάλλοντα χώρο. Ο οποίος ήταν και είναι η συνύπαρξη με τους άλλους λαούς, ώστε και να προστατεύεται, αλλά και να συνεχίζει το δημιουργικό της έργο. Αυτοί ήσαν οι πρόγονοι μας, ένας Λαός προσφιλής αλλά και σεβαστός από όλους τους άλλους λαούς.

Μετά την Επανάσταση του 1821 παρατηρείται η παρερμήνευση της Ιστορίας μας και η λάθος πορεία της χώρας με τα ολέθρια λάθη μας. Δύο από αυτά και τα πρώτα είναι ότι δεν δίνουμε απάντηση εις τον ίδιο τον εαυτόν μας, την οποία οφείλουμε: γιατί άντεξε ο Λαός μας  τα «400 χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς». Διότι εμείς οι Έλληνες ήμασταν πολύ δραστήριοι και ο Πυλώνας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το δεύτερο μεγάλο λάθος είναι η δολοφονία του Καποδίστρια το 1831, ο οποίος το 1828 ως άμισθος Κυβερνήτης της χώρας μας ήθελε να κτίσει τότε ένα σύγχρονο Ελληνικό Κράτος, όμοιο της Ελβετίας του οποίου υπήρξε αρχιτέκτονας του, και να μας διδάξει, ότι παράλληλα με την υπερηφάνεια οφείλουμε ως Λαός να παρακολουθούμε τις παγκόσμιες εξελίξεις. Ο τραγικός όμως θάνατος του σήμαινε το τέλος της συνέχισης του έργου του υπό το πνεύμα του, τη ανικανότητά  και ανεπάρκειά μας να κτίσουμε εδώ και 189 χρόνια ένα σύγχρονο Κράτος, αλλά και η ολέθρια πορεία της Πατρίδας μας, παρά όλες τις εθνικές εξάρσεις, αλλά και τα σκαμπανεβάσματα που ενδιάμεσα ακολούθησαν.

Η Ιστορία όμως ποτέ δεν αλλάζει, διότι ως έννοια ακολουθεί την καταγραφή των παγκόσμιων γεγονότων, τα οποία δεν είναι τίποτε άλλο από τις συμπεριφορές, τις ικανότητες και τις δυνατότητες κάθε λαού να αυτοπροστατεύεται, αλλά παράλληλα να παρακολουθεί και να συμμετέχει ως παίχτης εις την αρένα των ανταγωνισμών και παγκόσμιων εξελίξεων. Που αυτό σημαίνει, ότι εις την Παγκόσμια Πολιτική δεν υπάρχουν και δεν μπορεί να υπάρχουν φιλίες, αγκαλιές,  κουμπαριά, συρτάκια, ρακί,  μουσακάδες και τσαμπουκάδες, αλλά μόνον τα συμφέροντα των λαών που φροντίζουν δια της ικανότητας και του δυναμισμού των αφενός να θωρακίζουν τους εαυτούς τους, αλλά αφετέρου να επιβάλλονται απέναντι των άλλων, οι οποίοι αγνοούν αυτούς τους κανόνες και ευθύνες που έχουν απέναντι του ίδιου του εαυτού τους.

Δυστυχώς, εις την μετά το 1831 Ιστορία μας, εμείς ως Λαός περιχαρακωθήκαμε εις την καταστροφική μας εσωστρέφεια, αλλά παράλληλα και εις την εσφαλμένη αντίληψη, ότι η χώρα μας είναι το «Κέντρο της γης»! Δηλαδή μπερδέψαμε τον Πολιτισμό με την Παγκόσμια Πολιτική. Διότι ενώ είναι γνωστή σε όλη την ανθρωπότητα η τεράστια συμβολή των προγόνων μας, εμείς συνεχίζουμε να επικαλούμαστε κάθε τόσο το έργο και τα μνημεία τους, όμως τώρα ως άλλοθι, για να καλύπτουμε την απραξία, αδιαφορία, ανικανότητα, ανεπάρκεια, όλα τα λάθη μας, αυτή την έλλειψη ενός έργου ως συνέχιση του δημιουργικού έργου των προγόνων μας.

Οσο όμως περισσότερο προσβάλλουμε εμείς οι ίδιοι τους προγόνους μας με τις ανεύθυνες συμπεριφορές μας τόσο περισσότερο αυτοκαταστρεφόμαστε. Διότι ενώ συνεχίζεται η κατρακύλα μας, εξαιτίας των επαναλαμβανόμενων λαθών μας, τόσο περισσότερο συμπεριφερόμαστε ανεύθυνα, μισαλλόδοξα, υπεροπτικά απέναντι και του εαυτού μας, αλλά  και απέναντι των άλλων. Ενώ βυθιζόμαστε μέσα εις τον πολιτικο-οικονομικό βούρκο που εμείς δημιουργήσαμε, κατασκευάζουμε τώρα και εχθρούς για να απαλλάξουμε τους εαυτούς μας από τις δικές μας ευθύνες. Όλοι μας, ειδήμονες και μη, πολιτικοί και πολίτες, φλυαρούμε ατέρμονα και επί δεκαετίες εις τις καφετέριες, εις τα ΜΜΕ, τα Κανάλια και την Βουλή, ποίος φταίει για την κατάντια μας! Προβάλλοντες μάλιστα και τις ρητορικές ικανότητες και γνώσεις μας, όλα όμως κενού περιεχομένου, διότι βρίσκουμε κάθε τόσο τους ενόχους αλλού, αλλά ποτέ εις τον ίδιο τον εαυτό μας. Για εμάς φταίνε τώρα οι ικανοί, οι καλύτεροι, οι νικητές, και όχι εμείς οι χαμένοι! Και τούτο διότι όλοι μας αγνοούμε έναν βασικό κανόνα και της ζωής, αλλά και της Ιστορίας: ότι οι άνθρωποι και οι λαοί κρίνονται μόνον από τα έργα τους και όχι από τα λόγια.

Καταντήσαμε ένας Λαός με εκατοντάδες χιλιάδες εθνοσωτήρες και δεκάδες Εθνάρχες που και τώρα ακόμη ενώ βουλιάζουμε, μιλάμε για Πατρίδα και Έθνος, αλλά και για εξωγενείς εχθρούς, ενώ εμείς οι ίδιοι ήμαστε οι εχθροί του, οι ατιμώρητοι δολοφόνοι του.

Εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες δεν καταλάβαμε ακόμη και το πιο απλό. Ότι το ΚΡΑΤΟΣ ήμαστε εμείς, ο καθείς από εμάς. Το οποίο όμως αντί να κτίζουμε, εμείς επί δεκαετίες διαλύουμε, καταστρέφουμε δια των εκατοντάδων παρανομιών μας, φόρο-και εισφοροκλέπτοντας, διαλύοντας τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια, τα οποία μετατρέψαμε σε αχούρια και άσυλα του πολιτικού υποκόσμου. Και ως συνέπεια της αντεθνικής συμπεριφοράς μας, της αστάθειας και αβεβαιότητας, μεταφέρουμε εκατοντάδες δισεκατομμύρια Ευρώ σε ξένες Τράπεζες, και χιλιάδες Επιχειρήσεις εις τις γείτονες χώρες, και παράλληλα στέλνουμε  και 65.000 παιδιά μας εις τα ξένα Πανεπιστήμια, όπου οι Έλληνες φοιτητές αποτελούν την πλειοψηφία μεταξύ των εκεί αλλοδαπών φοιτητών, και οι οποίοι μετά τις σπουδές τους παραμένουν κατά το πλείστον εκεί.

Μετά από όλα αυτά τα δεινά τα οποία θα έπρεπε να μας γίνουν εμπειρίες και μαθήματα, εμείς αδυνατούμε να καταλάβουμε επίσης και το πιο απλό, αλλά και αναπόφευκτο: όταν μία οικογένεια αυτοκαταστρέφεται με τις συνεχείς έριδες και γκρεμίζει το ίδιο το σπίτι της, τότε ο οιοσδήποτε, είτε αυτός είναι ο γείτονας ή κάποιος άλλος, απλώνει το χέρι του για να σου το πάρει.

Εκ του λόγου αυτού εμείς οι ίδιοι ήμαστε οι εχθροί της Ελλάδος. Οι άλλοι και την δουλειά τους κάνουν,  και τα συμφέροντά τους υπερασπίζονται, αλλά και επεκτείνουν!

Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

(www.Γεώργιος Εμ.Δημητράκης.gr)

Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος κρητικής (Μαριού Ν. Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει  στην Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας και επί 30-ετίας Διπλωματούχος Ξεναγός για όλη την Ελληνική Επικράτεια.