Η καρέκλα που γκρέμισε την Ελλάδα

- Η απώλεια της αξιοπρέπειας, του αυτοσεβασμού και το άλλοθι μας -

Του Γιώργου Δημητράκη

Καυχόμαστε όλοι μας  ότι είμαστε  δημοκράτες και ακούμε ευχαρίστως τον κ. Πρωθυπουργό να μας  ομιλεί περί «εξόδου από την κρίση και ανάπτυξη», ότι ανήκουμε εις την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ, και ότι πρωταρχικός στόχος της Κυβέρνησης είναι η έξοδος από τα Μνημόνια. Όμως αν θέλομε να είμαστε ρεαλιστές το όνειρο αυτό δεν πρόκειται να εκπληρωθεί εφόσον δεν προηγηθεί κάτι βασικότερο. Η αλλαγή της νοοτροπίας και η κοινωνική εξίσωση με τους Ευρωπαίους, από τους οποίους απέχουμε παρασάγγες. Πολλά σχετικά παραδείγματα θα μπορούσαν να αναφερθούν. Όμως επειδή το μέγεθος του άρθρου δεν επιτρέπει μια εκτενή περιγραφή των διαφορών μας με τους Ευρωπαίους, θα περιορισθούμε σε μερικά απλά παραδείγματα.

Η οικονομική και η κοινωνική ανάπτυξη μίας χώρας στηρίζεται πρωτίστως εις την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό ενός Λαού, έννοιες οι οποίες πηγάζουν από την ισονομία και ισοτιμία. Εις την Ελλάδα όμως οι αξίες αυτές ουδέποτε απέκτησαν βάθος, παρά τα υφιστάμενα και γνωστά ευρωπαϊκά πρότυπα. Αυτά, λένε μερικοί δήθεν «ειδήμονες»,  είναι συνέπειες της Τουρκοκρατίας. Για να είμαστε όμως ειλικρινείς, ένα ψευδές «άλλοθι» που κατασκευάστηκε μετά την δολοφονία του Καποδίστρια και το οποίο πιπιλίζουμε ως καραμέλα μέχρις σήμερα. Για τον λόγο αυτόν επικρατούν εις την «σύγχρονη Ελλάδα»  νοοτροπίες, συνήθειες και συμπεριφορές που θυμίζουν άλλες εποχές.

O Γάλλος ή ο Γερμανός Πρόεδρος, οι Αρχηγοί Κρατών, οι Βασιλείς της Ολλανδίας ή των Σκανδιναβικών Χωρών και ούτω καθεξής, κυκλοφορούν άνετα μεταξύ των πολιτών, και οι λιγοστοί φρουροί των είναι σχεδόν αόρατοι ή ανύπαρκτοι. Αντιθέτως  εις την Ελλάδα επικρατεί η αντίληψη, ότι ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας πρέπει να περιφέρεται ανά την χώρα μας με κουστωδία ένστολων και «μανδαρίνων». Εις δημόσιες εκδηλώσεις και εθνικές εορτές από την Κρήτη μέχρι την Θράκη, πρέπει να εξευρεθεί και ένας «Θρόνος» δια τον κ. Πρόεδρο!  Αυτή η προφανής ενσάρκωση της «καρέκλας», δηλαδή του «βολέματος» που γκρέμισε κυριολεκτικά την Ελλάδα.

Ο κ. Ολάντ της Γαλλίας δεν κάθεται εις ένα θρόνο, όταν παρακολουθεί μία εκδήλωση, ούτε ο Γερμανός Πρόεδρος κ. Γκάουκ. Εις τον σύγχρονο κόσμο ισχύει η αρχή του  Primus inter pares, δηλαδή του Πρώτου μεταξύ ΄Ισων. Ποιος τα οργανώνει αυτά εις την Ελλάδα και γιατί, και πως τα ανέχεται ο καθόλα ανεκτικός, αλλά τώρα τελευταία και πολύ λαλίστατος κ. Παυλόπουλος;  Μπορεί να φαντασθεί κανείς τι αλγεινή εντύπωση προκαλεί εις το εξωτερικό η αρρωστημένη αυτή νοοτροπία, αλλά και πολλά άλλα εις την Ελλάδα; Δεν διακατέχονται όμως από μεσαιωνική νοοτροπία μόνον αυτοί που οργανώνουν τις περιοδείες του κ. Προέδρου, αλλά για να είμαστε ειλικρινείς, δυστυχώς, και ολόκληρος ο Ελληνικός Λαός!

Το πρόβλημα όμως είναι γενικότερο. Η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ  κατήργησε εις την ουσία τις  προγραμματισμένες 400 πεζές περιπολίες αστυνομικών εις τις γειτονιές  της Αθήνας. Αλλά και εις τις πόλεις της Περιφέρειας. Την ίδια στιγμή η εγκληματικότητα σε εθνική κλίμακα κάμνει θραύση  και οι διαρρήκτες  έχουν γίνει συνέταιροι εις το σπιτικό κάθε πολίτη. Οι λόγοι της έλλειψης  αστυνομικών οργάνων είναι πολλοί. Μεταξύ αυτών όμως και διότι σχεδόν κάθε επώνυμος κυβερνητικός, βουλευτής ή επώνυμη πολιτική προσωπικότητα αλλά και μεγαλοδημοσιογράφος απαιτεί και αποκτά σωματοφύλακες. Χιλιάδες αστυνομικοί απασχολούνται για τον σκοπό αυτόν, ακόμη και όταν η πλειοψηφία  των Ελλήνων υφίσταται τις οδυνηρότατες συνέπειες της οικονομικής, κοινωνικής χρεοκοπίας, της ολοσχερούς φτωχοποίησης, τώρα και της νέας λαίλαπας των λαθρομεταναστών, και ως συνέπεια όλων αυτών ευρίσκεται και κάτω από τα όρια της πτώχειας. Βεβαίως εδώ και δεκαετίες όλοι μας γνωρίζομε, ότι πολλοί εξ αυτών «απασχολούνται ως ένστολες Φιλιππινέζες» από τα διάφορα «τσόκαρα», που νομίζουν ότι έχουν πιάσει τον Πάπα από τα γένια….!

Την ίδια στιγμή η Κυβέρνηση διαμαρτύρεται, ότι πολλά δημοσιεύματα του Διεθνούς Τύπου εκφράζουν αμφιβολίες για το ποιόν της Δημοκρατίας εις την χώρα μας, για την ανικανότητα του πολιτικού συστήματος και των κυβερνώντων, αλλά και ανησυχίες για την δημόσια ασφάλεια εις την Ελλάδα. Δικαίως διαμαρτύρεται η Κυβερνητική Εκπρόσωπος;  Να έχει χάριν όμως, ότι δεν ευρέθη κάποιος «κουτόφραγκος» να την ερωτήσει: «Μα εφόσον δεν έχετε πρόβλημα δημόσιας ασφάλειας και εγχώριας τρομοκρατίας εις την Ελλάδα, τι τους θέλουν τόσους σωματοφύλακες οι πολιτικοί σας και όλοι οι παρατρεχάμενοι;» Πως εξηγείται το απαράδεκτο φαινόμενο, ότι ένα σημαντικό τμήμα των Αστυνομικών Δυνάμεων της Χώρας υπηρετεί την φύλαξη χιλιάδων πολιτικών προσώπων και προσωπικοτήτων και όχι τους Έλληνες πολίτες;»  Τι θα τους απαντήσει η κ. Γεροβασίλη, ότι «εδώ είναι Ελλάδα»;

Πρόκειται και εδώ περί μιας πολύ καθυστερημένης αντιλήψεως περί της έννοιας της πραγματικής Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου, της νοσηρής νοοτροπίας και συνηθειών των Ελλήνων οι οποίοι επί δεκαετίες ανέχονται αυτήν την κατάσταση, αλλά και πολλά άλλα,  τα οποία κοινωνικώς και οικονομικώς μας κρατάνε πολύ μακριά από τους άλλους Λαούς της Ευρώπης. Δεν είναι όμως ανάγκη ούτε να απεργήσουμε δια την κατάσταση αυτήν ούτε να προσφύγουμε εις την βία κατά των φαινομένων αυτών, τα οποία μας μειώνουν ως Λαό, ως «αξιοσέβαστους» ανθρώπους, και ως δήθεν «δημοκρατικούς πολίτες». Χρειάζεται μόνον διαμαρτυρία δια του ήρεμου λόγου και της γραφής. Τουλάχιστον για να γνωρίζουν όλοι, ότι υπάρχουν πολίτες εις την χώρα αυτήν που βλέπουν και ακούνε, αλλά και οι οποίοι γνωρίζουν τις αιτίες της μιζέριας, της κατάντιας και των αθλιοτήτων μας. Βεβαίως τα «τσόκαρα» δεν ενδιαφέρονται για το τι  βλέπουμε, τι λέγομε και τι γράφουμε, αλλά και τι αισθανόμαστε εμείς όλοι. Αυτά την «Φιλιππινέζα» των να έχουν. Οι άλλοι όμως;

Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

(www.Γεώργιος Εμ. Δημητράκης.gr)

    

Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος κρητικής (Μαριού/ Ν. Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας και επί 30-ετίας Διπλωματούχος Ξεναγός για όλη την Ελληνική Επικράτεια. 

.