Π. Ήφαιστος: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΣΜΟΣ, ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΤΙΚΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ

Γράφει ο Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών Παναγιώτης Ήφαιστος

Ακολουθεί μια σύντομη, απλή, γραμμική περιγραφή των Νέων Χρόνων. Συντομογραφικά, θα γίνει αναφορά στους προσανατολισμούς και στις βαθύτερες διαμορφωτικές δυνάμεις του ιστορικού γίγνεσθαι, στους βασικούς σταθμούς και εξόφθαλμα ορατά γεγονότα των Νέων Χρόνων πλην επισκιασμένα από την σχεδόν καθολικά στρατευμένη πολιτική σκέψη από το τέλος του Μεσαίωνα μέχρι τις μέρες μας. Στο τέλος παραθέτω το βίντεο μιας κατά την εκτίμησή μου πολύ σημαντικής ομιλίας του Γιώργου Κοντογιώργη με θέμα «Ο Αριστοτέλης, η δημοκρατία και η νεοτερικότητα» όπου γίνεται μια εμπεριστατωμένη διαχρονική εξέταση του Αριστοτελισμού αλλά και της διαδρομής των Κοινωνικών και Πολιτικών γεγονότων υπό το πρίσμα της κοσμοσυστημικής γνωσιολογίας. Για όποιον ενδιαφέρεται να το ακούσει, είναι διάρκειας 2 ωρών και 25 λεπτών και φωτίζει πολλές πτυχές του δοκιμίου που ακολουθεί.

Σε πρώτη φάση, η πολιτική σκέψη στρατεύτηκε στην αντί-Θεοκρατική πάλη, σε δεύτερη φάση στην συγκρότηση του αστικού κράτους και του καπιταλιστικού του υπόβαθρου και σε τρίτη φάση, βασικά τον 20ο αιώνα, τα εκατέρωθεν ιδεολογικά δόγματα αποτέλεσαν την κύρια μεταμφίεση των εκατέρωθεν αξιώσεων ισχύος των ηγεμονικών δυνάμεων του Ψυχρού Πολέμου.

Ως προς την τελευταία φάση, το έδαφος είχε ήδη προετοιμαστεί με την σταδιακή εμφάνιση του φαινομένου των εσχατολογικών διεθνιστικών ιδεολογικών δογμάτων τον 18ο και 19ο αιώνα. Από την μια του διεθνιστικού φιλελευθερισμού των πρώτων δεκαετιών μετά την Αμερικανική Επανάσταση και από την άλλη του Κομμουνισμού μετά την Ρωσική Επανάσταση του 1917. Είναι σημαντικό να υπογραμμιστεί εξ αρχής κάτι πολύ σημαντικό και ευδιάκριτο πλην ελλειμματικά αναλυμένο μέσα στα εκατέρωθεν ιδεολογικά κείμενα.

Πρώτον, ο διεθνιστικός φιλελευθερισμός τάχιστα εγκαταλείφθηκε όταν αντί ενός χαλαρού Αμερικανικού κράτους σταδιακά οι ΗΠΑ διογκώθηκαν σε ηπειρωτική δύναμη με εθνοκαθάρσεις, γενοκτονίες και την μεγαλύτερη εδαφική επέκταση κράτους όλων των εποχών στην  Βόρεια Αμερική. [για εκτεταμένη ανάλυση της διαδρομής αυτής βλ. «Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική από την ιδεαλιστική αθωότητα στο Πεπρωμένο του έθνος»].

Βασικά, τα διεθνιστικά δόγματα αυτής της φάσης αναβίωσαν μετά από ένα περίπου αιώνα ως κυρίαρχες προσεγγίσεις της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, δηλαδή του «λειτουργισμού» και «νεολειτουργισμού» [Ανάλυση σε όλα τα βιβλία για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση του υποφαινόμενου και σε συντομότερες αναρτημένες αναλύσεις, δοκίμια και άρθρα]

Δεύτερον, το ίδιο είχαμε στην Σοβιετική Ένωση. Μια περίπου δεκαετία μετά όταν τέθηκε το ζήτημα συμμετοχής στην Κοινωνία των Εθνών η διένεξη Τρόσκι – Στάλιν –ο πρώτος υποστήριζε ότι θα  εγκαταλειφθεί η παγκόσμια επανάσταση ο δεύτερος ότι προεξάρχει ο σοσιαλισμός σε ένα  κράτος και αυτό έπεται– ο σοβιετικός διεθνισμός ουσιαστικά εγκαταλείφθηκε. Το θέμα αυτό το εξετάσαμε συγκριτικά με την ΕΕ στο τελευταίο κεφάλαιο του «Κοσμοθεωρητική ετερότητα και αξιώσεις πολιτικής κυριαρχίας. Ευρωπαϊκή άμυνα, ασφάλεια και πολιτική ενοποίηση».

Για να το πούμε διαφορετικά, ήδη από τον 19ο αιώνα ο φιλελευθερισμός και ο κομμουνισμός ως δύο μορφικά πανομοιότυπες υλιστικές ιδεολογίες έπαυσαν να είναι διεθνιστικές ήδη από τον 19ο αιώνα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αφενός ήταν, όπως θα επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε συντομογραφικά στην συνέχεια, πολιτική διαστροφή, και αφετέρου, οδήγησαν σε εκατόμβες. Επανεμφανίστηκαν σκληρά και δυνατά όπως είπαμε τον 20ο αιώνα ως υποκριτικές μεταμφιέσεις των εκατέρωθεν αξιώσεων ισχύος.

Κύριο επιχείρημα εδώ λοιπόν είναι ότι το φαινόμενο της ιδεολογίας με διαφορετικό τρόπο σε κάθε φάση κυριάρχησε με αποτέλεσμα να επηρεαστούν δραστικά οι διεθνείς σχέσεις από τον 18ο μέχρι τον 21ο αιώνα και να επιδράσουν διαβρωτικά στην ομαλή συγκρότηση των κοινωνικοπολιτικών δομών των κοινωνικών οντοτήτων που μετά τον 19ο αιώνα έκαναν εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες για να αποτινάξουν τον αποικιακό ζυγό.

Η κατανόηση αυτών των εξελίξεων των δύο τελευταίων αιώνων, όμως, απαιτεί μια αναδρομή για το πώς οδηγηθήκαμε στην Συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648 μ.Χ. και την διαμόρφωση στην συνέχεια –προηγήθηκε το Κογκρέσο της Βιέννης το 1815 όταν επιχειρήθηκε να δημιουργηθεί μια ηγεμονική τάξη– του σύγχρονου διακρατικού συστήματος όπως συγκροτήθηκε μέχρι και το 1945 όταν με την υιοθέτηση του Χάρτη του ΟΗΕ η κρατική κυριαρχία κατέστη ο νομικά και κοσμοθεωρητικά συμπεφωνημένος άξονας της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής. Σκιαγραφώντας την διαδρομή, τους προσανατολισμούς και τους κύριους σταθμούς θα μπορούσαμε να υπενθυμίσουμε τα εξής:

• Ο πολιτικός πολιτισμός που συμβολίζεται με το πέρασμα από την προ-πολιτική βαρβαρότητα στην οργάνωση των ανθρώπων σε πολιτικές ομάδες με σκοπούς, ιεραρχίες και πολιτικοοικονομική οργάνωση, τοποθετείται στους προ-κλασικούς χρόνους, πριν δηλαδή περίπου πέντε χιλιάδες χρόνια.
• Η κλασική εποχή ήταν ένα εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα και η σταθερότητα ήταν συνάρτηση της ισορροπίας δυνάμεων. Ο Αθηναϊκός ηγεμονισμός έφερε την αντί-ηγεμονική συσπείρωση, τον μεγάλο πόλεμο και την κυριαρχία των Μακεδόνων Βασιλέων που ακολούθησε, οπότε και αρχίζει η φάση των κοσμοσυστημάτων μέχρι και το 1648 μ.Χ.
• Στο πλαίσιο μιας διαδρομής πολλών αιώνων μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, τους Ελληνιστικούς Χρόνους και την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στερεώθηκαν δύο Οικουμενικές Αυτοκρατορίες: Η Θεοκρατικά κινούμενη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και η Αριστοτελικά-ανθρωποκεντρικά κινούμενη Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ή Βυζαντινή Οικουμένη.
• Λογικό ήταν οι δύο αυτές Αυτοκρατορίες να βρίσκονταν σε αντιπαλότητα. Η Ρωμαιοκαθολική Αυτοκρατορία ενσάρκωνε την οπισθοδρόμηση στην απόλυτη δεσποτεία ενώ στον αντίθετο πόλο κινούταν το Βυζαντινό κοσμοσύστημα.
• Δύο ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του Βυζαντινού κοσμοσυστήματος.
  • Αφενός ότι οι Πόλεις και τα Κοινά διατήρησαν την ανθρωπολογική τους ιδιοσυστασία όπως αυτή διαμορφώθηκε ιστορικά και όπως εξελισσόταν, ενώ εσωτερικά ασκούσαν πολιτική αυτοδιάθεση [Δηλαδή, αποτελούσε ένα μετά-κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα όπου αντίθετα με τους σύγχρονους μετά-κρατικούς διεθνισμούς δεν επιβαλλόταν ανθρωπολογική εξομοίωση και πολιτική εξίσωση].
  • Αφετέρου, ο Αυτοκράτορας έτεινε να είναι εντολοδόχος της Συγκλήτου των Πόλεων. Μια τέτοια κύμανση των πραγμάτων μιας περίπου χιλιετίας δεν μπορούσε να είναι μονοσήμαντη ή γραμμική. Μολαταύτα, κανείς μπορεί να ισχυριστεί ότι στο κοσμοσύστημα της Βυζαντινής Οικουμένης επιτεύχθηκε μια μετακρατοκεντρική ανοδική πορεία του πολιτικού πολιτισμού [τα θέματα αυτά τα έχει αναλύσει εκτεταμένα και τεκμηριωμένα ο Γιώργος Κοντογιώργης]
• Υπό το μόλις αναφερθέν πρίσμα, οι «Σταυροφορίες» των πραιτοριανών της Ρωμαιοκαθολικής Θεοκρατίας με σκοπό την αποδυνάμωση της εδραίας ανθρωποκεντρικής μετακρατοκεντρικής Βυζαντινής Οικουμένης θεωρείται ότι αποτέλεσε ένα ιστορικό πλήγμα ανυπολόγιστων προεκτάσεων κατά του πολιτικού πολιτισμού.
  • Ο πολιτικός πολιτισμός οπισθοδρόμησε σε περίπου προ-πολιτικές εποχές όταν Ανατολικές Δεσποτείες κατάλαβαν την Βασιλεύουσα Πόλη το 1453.
• Ένα περίπου αιώνα μετά οι ηγεμόνες στασίασαν για πρώτη φορά κατά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ορίζοντας αυτοί τους αντιπροσώπους του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου.
• Στην συνέχεια έχουμε τον Τριακονταετή Πόλεμο και την Συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648, η οποία θεωρείται η αφετηρία του σύγχρονου διακρατικού συστήματος.
  • Έχει σημασία να τονιστεί προκαταρτικά, στο σημείο αυτό, ότι στην συνέχεια ο πολιτικός πολιτισμός από άποψη πολιτικής συγκρότησης βρέθηκε περίπου στα πρώιμα κλασικά χρόνια ή και πιο πίσω όταν, εισερχόμενοι στον 21ο αιώνα με ταχύρρυθμο τρόπο, αναρίθμητοι διεθνικοί δρώντες οι οποίοι στερούνται παντελώς κοινωνικοπολιτικών ελέγχων κατέχουν ισχύ διανεμητικών προεκτάσεων. [ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣhttp://wp.me/p3OlPy-1pn]
    • Η Γαλλική εξέγερση των μετά-Μεσαιωνικών δουλοπαροίκων και των διανοουμένων που επιχείρησε να αντιστρέψει αυτή την κατάσταση πέτυχε μεν να δοθούν «ανθρώπινα δικαιώματα» και έμμεση αντιπροσώπευση πλην η εξέλιξη των πραγμάτων δεν μαρτυρεί τροχιά μετατροπής της έμμεσης αντιπροσώπευσης σε έμμεση, τουλάχιστον, δημοκρατία.
• Από τον σκοτεινό Θεοκρατικό Ρωμαιοκαθολικό Μεσαίωνα η Συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648 μ.Χ. συμβολίζει την μετάβαση στην μετά-Μεσαιωνική κρατική εξουσία των ηγεμόνων, των φεουδαρχών, των γεωκτημόνων και των τραπεζιτών (πολλοί από τους οποίους θεμελίωσαν οικονομικές αυτοκρατορίες από την λεηλασία της Βασιλεύουσας Πόλης).

• Σταδιακά, οι διοικητικοί μηχανισμοί των μετά-Μεσαιωνικών ηγεμόνων έγιναν κράτη. Κράτη με την έννοια της κρατικής κυριαρχίας που επιτάσσει μη επέμβαση και εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία. Η εσωτερική πολιτική ανθρωπολογία είναι ζήτημα άλλης τάξης και τέθηκε πολύ σκληρά όταν τον 18ο και 19ο αιώνα επιχειρήθηκε μια διαφορετική πολιτική οργάνωση που θα συμπεριελάμβανε, με τον ένα ή άλλο τρόπο, τους μετά-Μεσαιωνικούς ανθρώπους.
• Συνεχίζοντας την περιγραφή όσο συντομότερα μπορούμε, αναφέρεται ότι η αναζήτηση πολιτών –ιδιαίτερα μετά την Γαλλική εξέγερση (δύσκολα θα μπορούσε να ονομαστεί «επανάσταση» καθότι προϋπόθετε άτομα διαφορετικής ανθρωπολογικής υπόστασης)– από το ανάμεικτο σύστημα ηγεμόνων, αστών και αστικοφιλελεύθερων, προσέκρουε πάνω στο θλιβερό γεγονός ότι δεν υπήρχαν ώριμοι πολίτες. Υπήρχε μόνο η δύσμοιρη μετά-Μεσαιωνική ανθρωπολογία των δουλοπαροίκων. Ας υπογραμμίσουμε, σε αναφορά με την τελευταία επισήμανση, ότι στην Γαλλική εξέγερση δεν είχαμε μόνο διανοούμενους αλλά και τους δύσμοιρους «ξεβράκωτους» δουλοπάροικους οι οποίοι ανέμιζαν σημαίες στοιχειώδους αναγνώρισης της κάποιων έστω δικαιωμάτων.
  • ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΩΝ «ΜΑΖΩΝ»: Αυτή είναι μια κρίσιμη ιστορική πτυχή που επιβάλλεται να υπογραμμιστεί με έμφαση, καθότι, όπως τελικά εξελίχθηκαν τα πράγματα –αναμφίβολα αντίθετα απ’ ότι πολλοί ήθελαν– προσδιόρισε τον προσανατολισμό των κρατών όχι προς δημοκρατία αλλά προς την διαιώνιση ενός μικτού πατερναλιστικού ολιγαρχικού και κατά καιρούς ακραία δεσποτικού συστήματος εξουσιών: Όσοι φιλοδοξούσαν να αναβιώσουν το κλασικό σύστημα ναι μεν θεώρησαν ότι έκαναν σημαντικά βήματα μετά την «εξέγερση των μαζών» στην Γαλλία έφερε κάποια «δικαιώματα» –και την υιοθέτηση της έμμεσης αντιπροσώπευσης και κάποιου είδους λαϊκής κυριαρχίας και διάφορες ψηφοφορίες που αφορούσαν αυτά τα δικαιώματα (η λαϊκή κυριαρχία αφορούσε βασικά την εκλογή έμμεσων αντιπροσώπων)– πλην είχαμε και δεσποτικά … διαλείμματα, ιδιαίτερα όταν κινδύνευαν τα συμφέροντα των ολιγαρχικών συστημάτων. Την εξουσία των διατήρησαν οι ολιγάρχες και ο πατερναλιστικός εξουσιαστικός τους περίγυρος – πανομοιότυπα, πρέπει να πούμε, συνέβη και στην ΕΣΣΔ με την κομμουνιστική νομενκλατούρα. Μετατράπηκαν, ουσιαστικά, σε εναλλασσόμενες μορφικά πανομοιότυπες εξουσιαστικές συμμορίες που διαιωνίστηκαν μέχρι και τις μέρες μας.
  • Το σύστημα έμμεσης αντιπροσώπευσης δεν ήταν, τουτέστιν, τουλάχιστον, προσανατολισμένο προς κάποιου είδους έμμεση δημοκρατία αλλά προς μια εξεζητημένη δεσποτεία στην οποία στην μεταμοντέρνα εποχή, όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, συμμετέχουν και παντελώς ανεξέλεγκτοι πολιτικοί δρώντες ή ακόμη οι τελευταίοι ελέγχουν όλο το σύστημα.
  • Στις μέρες μας τα «δικαιώματα» τα επισείουν πάλι οι ολιγάρχες για να νομιμοποιούν την μεταχείριση των πολιτών ως περίπου «μαζών δουλοπαροίκων». [Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και στο νεοελληνικό κράτος για οποίο πολλοί αξιώνουν να είναι κληρονόμοι της μεγάλης πολιτικής παράδοσης της Ελληνικότητας άξονες της οποίας είναι η Πολιτική Ελευθερία και η Εθνική Ανεξαρτησία που προϋποθέτουν αυτεξούσιους πολίτες, άτομα που αναρριχήθηκαν στην εξουσία και μετατράπηκαν σε πραιτοριανούς ξένων συμφερόντων, μιλούν όχι για έθνος αλλά για λαό ή μάζες ατόμων που τους νομιμοποιούν με ψηφοφορίες όπου κύρια σημαία είναι όχι η πολιτική ελευθερία αλλά τα συμφέροντα διεθνικών χρηματοοικονομικών δρώντων και τεχνοκρατών οι οποίοι είναι, δήθεν, ανίκητοι]
  • Μια μεγάλη διαφορά, τέλη και αρχές του 21 αιώνα, είναι ότι η κυριαρχία των διεθνικών δρώντων φορέων διανεμητικής ισχύος πλην ανεξέλεγκτων ή στην υπηρεσία των ηγεμονικών δυνάμεων, όπως αναφέρθηκε μόλις, σηματοδότησε μια πολιτική οπισθοδρόμηση η οποία γίνεται ολοένα εντονότερη [βλ. ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ http://wp.me/p3OqMa-1ij]

• Η προσπάθεια να συγκροτηθούν κράτη απαιτούσε λοιπόν πολίτες για τους οποίους όμως δεν υπάρχει μαγικό ραβδί κατασκευής τους. Η μετά-Μεσαιωνική Ευρώπη, δεν είχε πολίτες με υπόσταση, επαναλαμβάνουμε ξανά, γιατί πρόκειται για το σημαντικότερο διαμορφωτικό γεγονός της σύγχρονης εποχής. Κάτω από τους κρατικούς διοικητικούς μηχανισμούς υπήρχαν δύσμοιροι και κακόμοιροι πολιτικά ανυπόστατοι μετά-Μεσαιωνικοί δουλοπάροικοι. Μεταξύ αυτών των διοικητικών μηχανισμών και των «μαζών» ένα μεγάλο κύμα «διαφωτιστών» που επιχειρούσαν να αναβιώσουν την κλασική εποχή, κυριολεκτικά κατέληξαν να την πιθηκίζουν.
• Να θυμηθούμε ότι στην κλασική εποχή ο συλλογικός κατ’ αλήθειαν βίος για την διαμόρφωση των συλλογικών σκοπών, των ηθικών επιταγών που τους νομιμοποιούν και των δομών εξουσίας και κοινωνίας, πρώτον, αφορούσε πολίτες με πολιτική υπόσταση, και δεύτερον, οι πολίτες προσέρχονταν μέσα στον Δήμο της Δημοκρατίας όχι με υλικά μόνο κριτήρια αλλά και με τον πνευματικό τους κόσμο: Πολιτειακή συγκρότηση προϋποθέτει «σύμμειξη και μέθεξη αισθητών με τα πνευματικά» και όχι ατομιστές, ωφελιμιστές, ηδονιστές και πολιτικά αδιάφορους που προσανατολίζονται προς τα Σόδομα και Γόμορρα του συνεπούς υλιστή Μαρκήσιου de Sade. Γιατί αυτή ήταν η ροπή του ύστερου μοντερνισμού που κορυφώνεται στην μεταμοντέρνα εποχή.

• Κατά την διάρκεια των πολλών φάσεων και σταθμών του μοντερνισμού –στο Κοσμοθεωρία των Εθνών διακρίναμε τον στενό υλιστικό δρόμο του μοντερνισμού από τον ευρύτερο φαρδύ δρόμο της Νεοτερικότητας όπου αναμενόμενα είχαμε πολλά και υψηλά πνευματικά επιτεύγματα που σταδιακά ερήμην των ιδεολόγων συγκρότησαν τις υποστάσεις των συγκαιρινών κοινωνιών– το «απείθαρχο και ταραχοποιό πνεύμα», για να παραφράσουμε τον Κονδύλη, δεν μπορούσε να κινηθεί γραμμικά μέσα στην μετά-Μεσαιωνικές κρατικές σφαίρες. Εξ ου και έχουμε έναρξη της τραγωδίας επινόησης υλιστικών ιδεολογικών δογμάτων πειθάρχησης των ανυπάκουων ανθρώπων της μετά τους δουλοπάροικους εποχής … Αφού δεν κατασκευάζονται με το δόγμα και τα θεσμικά Εποικοδομήματα/Επιφάσεις, ακολουθεί η βία για την συμμόρφωσή τους. Αυτά όλα είναι πολύ σημαντικά. Είχαμε:
  • Αντί αθλήματος πολιτειακής δημοκρατικής συγκρότησης είχαμε εξοστρακισμό του Αριστοτελισμού και στοχοποίηση του Σταγειρίτη πολιτικού στοχαστή ως … θετικιστή (σε αντίθεση με τις νεφελοβατούσες εσχατολογικές ιδεολογίες). Βασικά οι μετά-Μεσαιωνικοί «φιλόσοφοι» δεν κατανοούσαν ότι ο Αριστοτέλης δεν ήταν θεοκρατικός αλλά ανθρωποκεντρικός – αυτή την πτυχή της αφετηρίας και της διαδρομής των Νέων Χρόνων την περιγράφει εξαντλητικά και αριστουργηματικά ο Παναγιώτης Κονδύλης στο «Κριτική της Μεταφυσικής». Το αποτέλεσμα ήταν πλατωνισμοί εκτός τόπου και χρόνου, ψευτοπλατωνίζοντα δόγματα μικρών ανθρώπων μέσα στα οποία μπήκαν μεγάλες ιδέες κάθε είδους και κάθε απόχρωσης. Κατάσταση που συνεχίζεται μέχρι και τις μέρες μας με πιο σκληρό μεταμοντέρνο τρόπο όποτε και όταν επιχειρείται η κατασκευή ή ανακατασκευή κοινωνιών και ανθρώπων βάση δόγματος. Το αποτέλεσμα πάντα το ίδιο: Μια αλληλουχία διαδοχικών μεγάλων νεκροταφείων ανθρώπων που δεν συμμορφώνονται με την πολιτική ιδεολογία του εκάστοτε ιδεολογικού δόγματος και των συμπαρομαρτούντων ιδεολογημάτων και θεωρημάτων.
  • ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ.

• Τα μοντερνιστικά ιδεολογικά δόγματα, τουτέστιν, τα οποία έτσι γεννήθηκαν και καταμαρτυρούμενα έτσι εξελίχθηκαν (είναι ανεξήγητοι οι λόγοι που πολλοί δεν το βλέπουν), αφού προγραμματικά θεωρήσουν τους ανθρώπους ανυπόστατους και μηδενικά («μάζες» και «όχλο-λαό» όπως περίπου ήταν το ανθρωπολογικό περιβάλλον της δύσμοιρης ανθρωπολογίας της Γαλλικής εξέγερσης «sans-culottes»–ξεβράκωτοι), επιδιώκουν να κατασκευάσουν κοινωνίες και ανθρώπους «βάσει δόγματος» επινοημένου στο εγκέφαλο κάποιων ιδιωτών. Ιδιώτες που στην συνέχεια χαρακτηρίζονται «μεγάλοι» «φιλόσοφοι» και τόσο μεγαλύτεροι θεωρούνται όσο μεγαλύτερη βλακεία «τεκμηριώσουν» μέσα από ογκώδεις τόμους μεταφυσικών φαντασιώσεων. Θα ενωθεί ο πλανήτης υλιστικά συγκροτώντας μια μυστήρια πλανητική οικονομική ανθρωπολογία εμπόρων και ωφελιμιστών ή αντίστοιχα θα ενωθεί αταξικά επειδή με κάποιο μυστήριο τρόπο όλοι θα συνυπάρξουν κάτω από ένα ιδεολογικά προκατασκευασμένο διοικητικό Εποικοδόμημα. Φαντασιόπληκτα πράγματα μεν πιστευτά από πολλούς δε.
• Δεν χρειάζεται πολιτική δημοκρατικά προσανατολισμένη, μας λένε βασικά, οι «μεγάλοι» ιδεολόγοι και τα παρακολουθήματά τους πολλοί από τους οποίους είναι φορείς επιστημονικών τίτλων, γιατί, δήθεν, θα έχουμε την μια ή την άλλη «δημοκρατία» των φαντασιώσεών τους όταν θα φτάσουμε στον ΕΣΧΑΤΟ (επίγειο) ΧΛΟΕΡΟ ΤΟΠΟ εντός του οποίου κάθε ιδεολογικό δόγμα υπόσχεται (χωρίς ποτέ κανείς να το δει μέχρι σήμερα) ότι η ζωή όλων θα είναι παραδεισένια.
• ΕΣΧΑΤΟΙ (επίγειοι) ΧΛΟΕΡΟΙ ΤΌΠΟΙ, κυριολεκτικά. Αυτή είναι η υποθετική απόληξη των φαντασιόπληκτων υποσχέσεων όλων των ιδεολογικών δογμάτων του μοντερνισμού: Έσχατοι τόποι οι οποίοι καμιά σχέση δεν έχουν με την ανθρώπινη ύπαρξη, τις κυμάνσεις τις ανθρώπινης φύσης, την ανάγκη για πολιτική συγκρότηση των συλλογικών οντοτήτων και την ετερογένεια και ανομοιογένεια των κοινωνιών. Ανυπόστατες και φαντασιόπληκτες ιδέες με τις οποίες μυστηριωδώς τόσοι πολλοί παραμυθιάστηκαν στο παρελθόν αλλά ακόμη πιο μυστηριωδώς πολλοί συνεχίζουν να μηρυκάζουν αυτοκτονικά. Μέχρι να φθάσουμε στον έσχατο ιδεολογικά κατασκευασμένο τρόπο, βέβαια, θα έχουμε «έμμεσα» μεταβατικά συστήματα όπου οι φαντασιόπληκτοι θα αυτοσχεδιάζουν απάνθρωπα, θα προσπαθούν να συμμορφώσουν τους ανθρώπους που εγκλωβίστηκαν μέσα στα Εποικοδομήματα-Επιφάσεις των διεστραμμένων πολιτικών φαντασιώσεών τους (ή στην καλύτερη περίπτωση των ευσεβών τους πόθων) και όταν αυτό δεν επιτυγχάνεται θα υπάρχει τιμωρία … Δεκάδες εκατομμύρια ή πολύ περισσότεροι άνθρωποι σφαγιάστηκαν πάνω στους ιδεολογικούς βωμούς τους δύο τελευταίους αιώνες γεμίζοντας τα μεγαλύτερα νεκροταφεία ιστορίας.

• Στο σημείο αυτό απαιτείται να υπενθυμίσουμε ότι αυτά τα φαινόμενα συμπίπτουν περίπου με την σκοτεινότερη περίοδο όλων των εποχών, δηλαδή την αποικιοκρατία, όταν ο πλανήτης καταλήφθηκε και καταληστεύτηκε επί αιώνες από τις ευρωπαϊκές ηγεμονίες. Παρατεταμένη καταλήστευση των εθνών με την αποικιοκρατία, την οποία, πρέπει να πούμε, δεν τερμάτισε ο θαυμαστός κόσμος του Διαφωτισμού στον οποίο πολλοί προσκολλώνται αντί να τον δουν ως μια οριακή πρόοδο σε σχέση με τον Μεσαίωνα, πλην και ως μια μεγάλη οπισθοδρόμηση σε σύγκριση με την κλασική εποχή και την Βυζαντινή Οικουμένη. Η πολιτική συμμόρφωση λόγο δόγματος, όπως όλοι ξέρουμε πλην συχνά ξεχνιέται, οδήγησε σε γενοκτονίες στην Ευρώπη και εκατόμβες στον υπόλοιπο πλανήτη όταν οι αποικιοκράτες επιδόθηκαν στον υποκριτικό «εκπολιτισμό» εθνών με γιγαντιαία υπόσταση πολιτισμού και πολιτικών παραδόσεων.

• Από την εξέγερση των «μαζών» στο Παρίσι και την λαϊκή κυριαρχία σιγά-σιγά καθιερώνεται η «έμμεση αντιπροσώπευση» (πατέντα για να ψιλοδίνουν και πιο συχνά να παίρνουν πίσω κάτι «δικαιώματα» που δικαιολογούν έτσι την ονομασία έμμεση «δημοκρατία» που «παραχωρούν» στις «μάζες») … Η κρίση των τελευταίων ετών στην Ευρώπη δεν είναι παρά μόνο πέταγμα του προσωπείου.

Εδώ, σημασία έχει να τονίσουμε κάτι το οποίο ήδη υπαινιχθήκαμε, ότι από την έμμεση αντιπροσώπευση οδηγούμαστε ταχύρρυθμα σε κάτι παράλληλο και σημαντικό, στην οπισθοδρόμηση προς την πρό-πολιτική εποχή της δημιουργίας συμμοριών των μετά-Μεσσαιωνικών ελίτ που ονομάστηκαν «κόμματα» και που βρίσκονται στην υπηρεσία των νέων ολιγαρχών οι οποίοι ανεβοκατεβάζουν αυτές τις συμμορίες στις εξουσιαστικές καρέκλες (στις χώρες τους αλλά και σε υποτελή κράτη).

Συνοψίζουμε λοιπόν υπογραμμίζοντας ότι μετά την «εξέγερση των μαζών» στο Παρίσι, έχουμε σταδιακή ανάπτυξη του αριστερό-δεξιού συστήματος ιδεολογικών δογμάτων κατασκευής κοινωνιών και ανθρώπων εντός της «δημόσιας» σφαίρας … Οι φασιστικές ιδεολογίες κατασκευής είναι μια ενδιάμεση και λιγότερο διακριτική απόχρωσή τους.

Όπως θα λέγαμε από τον Δήμο της Δημοκρατίας δύο χιλιετίες μετά οδηγηθήκαμε μέσα σε ένα σφαγείο με πολλούς δήμιους όπου όποιος δεν συμμορφώνεται με τα ΔυτικοΑνατολικά ιδεολογικά δόγματα σφάζεται, οδηγείται στο μέτωπο περιοδικών εμφύλιων πολέμων ή καταστέλλεται από τα μεταμοντέρνα μέσα χειραγώγησης που έφερε η τεχνολογική εξέλιξη.

Τα ιδεολογικά δόγματα δεν μπορούν να αποτελούν οδηγό πολιτικού προσανατολισμού. Γεννήθηκαν απόρροια απελπισίας και απόγνωσης ή υποκριτικά για να γίνει, δήθεν, εφικτή η ανακατασκευή των μετά-Μεσαιωνικών δουλοπαροίκων σε πολίτες.

Αποτελεί βέβαια ιστορικό μυστήριο εάν σκεφτούμε ότι δισεκατομμύρια άνθρωποι πείστηκαν (ακόμη και στις μέρες μας) με αποτέλεσμα να ταλαντεύονται μπερδεμένα αριστεροδεξιά εκφέροντας συγκεχυμένα ιδεολογικά προστάγματα τα οποία τους δύο τελευταίους αιώνες αλλά και σήμερα μεταμφιέζουν την μια ή άλλη αξίωση ηγεμονικής ισχύος για να κατασκευαστεί δήθεν μια παγκόσμια ανθρωπολογία του ενός ή άλλου αριστεροδεξιού είδους.

Η γένεση των κατασκευαστικών ιδεολογικών δογμάτων της αριστεράς ή δεξιάς ή φασίζουσας και στην συνέχεια εξόχως ανάμεικτης εκδοχής, είχε ως μεγάλη συνέπεια να ξεχαστεί ότι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΥ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΝΤΟΛΕΙΣ ΠΟΛΙΤΕΣ και όχι η δημιουργία συμμοριών έμμεσης αντιπροσώπευσης που είναι εντολείς των αναπτυγμένων πλέον κοινωνιών (πλην και παραμυθιασμένων μιας και πολλά μέλη τους μουρμουρίζουν διάφορα περί «δεξιών», «αριστερών», «κομμουνιστών», «νέο-ναζιστών» κτλ, όλη δηλαδή την πολιτικά ανυπόστατη παραφιλολογία της μετά την δουλοπαροικία εποχής όταν επιχειρήθηκε να κατασκευαστούν άνθρωποι συμβατοί με το ένα ή άλλο ιδεολογικό δόγμα.

 Παραμένει γεγονός ότι πολλοί αν όχι όλοι οι φορείς και κράχτες των ιδεολογικών δογμάτων όλων των εποχών αυτό-χαρακτηρίζονται ως δημοκρατικά εμφορούμενοι ή ότι και να κάνουν έχει ως σκοπό, τελικά, την μια ή άλλη δημοκρατία των φαντασιώσεών τους. Όμως ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΞ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΝΤΑΣΣΕΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΛΟΓΙΚΗ. Κυρίως και πρωτίστως:  

•  Η φορά κίνησης της Πολιτικής να είναι προσανατολισμένη με τρόπο που να επιτυγχάνει ΟΛΟΕΝΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ.
•  «Κατοχή» του κράτους από την κοινωνία και όχι από τους ιδιώτες ή το  κράτος που και αυτό το κατέχουν ιδιώτες.
•  Προσανατολισμό των πραγμάτων που να επιτυγχάνει ολοένα μεγαλύτερο έλεγχο της εντολοδόχου εξουσίας από τον αυτεξούσιο εντολέα πολίτη.
• Πολιτικές συνθήκες που επιτρέπουν κατακτήσεις στα πεδία της ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας.
• Κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας ως κοσμοθεωρητικού θεσφάτου που διασφαλίζει την συλλογική ελευθερία των πολιτών μιας οποιασδήποτε κοινωνίας και που καθιστά εφικτό το ενδο-πολιτειακό άθλημα της δημοκρατίας.

 Δεν υπάρχει, τουτέστιν, τυπολογία δημοκρατίας εφαρμόσιμη για όλους, για όλα και πλανητικά ανεξαρτήτως κοινωνίας, έθνους, διαδρομής και κάθε άλλου κριτηρίου ή παράγοντα που προσδιορίζει την ετερότητα μιας συλλογικής οντότητας. Ανεξαρτήτως κοινωνικής ετερότητας 1. Η δημοκρατία το άθλημα του συλλογικού κατ’ αλήθεια βίου. 2. Είναι το άθλημα ολοένα μεγαλύτερου ελέγχου της εντολοδόχου εξουσίας. 3. Είναι το άθλημα το οποίο είναι προσανατολισμένο σε τροχιά κίνησης που θα εκπληρώνει την ατομική, κοινωνική και πολιτική ελευθερία. Μέσα σε μια δίνει οι τυπολογίες και οι ονοματολογίες είναι πολιτικά ανυπόστατη πολιτική θεολογία που αναστέλλει τον δημοκρατικό προσανατολισμό κάθε κοινωνικής οντότητας σύμφωνα με τις προϋποθέσεις της ετερότητάς της όπως είναι και όπως εξελίσσεται.

Κατά την διάρκεια της μοντερνιστικής διαδρομής –είπαμε, του στενότερου υλιστικού δρόμου εντός του ευρύτερου δρόμου της Νεοτερικότητας– και ανεξαρτήτως εποικοδομημάτων, οι κοινωνίες όπως πάντα έκαναν ιστορικά, αυτοθεσπίζονταν και αυτοσυγκροτούνταν οντολογικά και πολιτικοανθρωπολογικά. Αναμφίβολα, με δυσκολίες, αντιστροφές και ανατροπές, όταν οι άνθρωποι, για να θυμηθούμε τις διατυπώσεις του Κονδύλη, βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα σε ανθρωπολογικά στενόχωρους θεσμούς, ασφυκτιούν ή εξεγείρονται. Μολαταύτα και παρά τον μεγάλο ανασταλτικό ρόλο τόσο του ιδεολογικού φαινομένου όσο και του αποικιοκρατικού φαινομένου, τα εθνοκράτη σταδιακά σταθεροποίησαν πολιτικές ανθρωπολογίες τα μέλη των οποίων δεν είναι στήλες ύλης αλλά φορείς πνεύματος και ψυχικών ιδιοτήτων.

Αναμφίβολα, το Πολιτειακό γεγονός ποτέ δεν ήταν ανθόσπαρτο και ποτέ δεν θα είναι, ιδιαίτερα στην διαδρομή της εθνοκρατοκεντρικής θεμελίωσης του σύγχρονου διεθνούς συστήματος, πτυχές της οποίες σκιαγραφήσαμε πιο πάνω. Η μεγαλύτερη τραγωδία, πάντως, είναι όταν συχνά κατά την διάρκεια αυτής της διαδρομής τα αδιέξοδα της υλιστικής επιδίωξης μιας οικονομικής ανθρωπολογίας οδηγούσαν σε μια ρατσιστική αντίληψη της κοινωνικής συνοχής και σε εκατόμβες εκπλήρωσής της.

Τον 19ο και 20ο αιώνα σταδιακά η συρρίκνωση των αποικιοκρατικών δυνάμεων αλλάζει το σκηνικό καθότι γιγαντιαία έθνη μακραίωνων πολιτισμών και πολιτικών παραδόσεων εισέρχονται δυνατά στο προσκήνιο όχι μόνο ως μεγάλες δυνάμεις αλλά και ως πολιτικοί φορείς που καμιά σχέση δεν μπορούν να έχουν με τον στενόχωρο υλιστικό δρόμο νοηματοδότησης του κράτους με αμιγώς οικονομικούς όρους, ωφελιμισμού και χρησιμοθηρίας.

 Στο σημείο αυτό, χρήζει να επισημανθεί η εργαλειακή χρήση των ιδεολογικών δογμάτων των εικοστό αιώνα. Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που οι εκάστοτε ηγεμονικές δυνάμεις μεταμφιέζουν οικουμενιστικά τις αξιώσεις ισχύος. Ως προς τούτο, αρκεί να θυμηθούμε το κλασικό πόρισμα του Edward H. Carr όταν στο μνημειώδες εμβληματικό έργο του «Η Εικοσαετής κρίση» συμπεραίνει: «Η “διεθνής τάξη πραγμάτων” και η “διεθνής αλληλεγγύη” θα είναι πάντοτε τα συνθήματα εκείνων που αισθάνονται αρκετά ισχυροί ώστε να τα επιβάλουν στους άλλους. [Αναφορικά με αφηρημένες, διεθνιστικές, κοσμοπολίτικες ή άλλες οικουμενικές αρχές που πολλοί επικαλούνται κατά καιρούς] … αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτές οι δήθεν απόλυτες και οικουμενικές αρχές δεν συνιστούσαν καν αρχές αλλά υποσυνείδητες σκέψεις μιας εθνικής πολιτικής, η οποία βασιζόταν σε μια συγκεκριμένη ερμηνεία του εθνικού συμφέροντος σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. … Μόλις όμως γίνει προσπάθεια να εφαρμοστούν αυτές οι αρχές σε μια συγκεκριμένη πολιτική κατάσταση, αποδεικνύονται ότι είναι τα διαφανή προσωπεία των εγωιστικών κεκτημένων συμφερόντων. Η χρεοκοπία της ουτοπικής θεωρίας έγκειται όχι στην αποτυχία της να ανταποκριθεί στις αρχές της, αλλά στην αποκάλυψη της ανικανότητάς της να παράσχει κάποιο απόλυτο και ανιδιοτελές κριτήριο για τον χειρισμό των διεθνών υποθέσεων» (Edward H. Carr, Η εικοσαετής κρίση, Ποιότητα)

Καταληκτικά, το κύριο χαρακτηριστικό των Νέων Χρόνων και παρά το γεγονός ότι οι κοινωνίες τελικά κατάφεραν να θεμελιωθούν ανθρωπολογικά ερήμην των ιδεολογικών Εποικοδομημάτων, αντί πολιτικής θεωρίας για την ανάπτυξη (μετά την πτώση της Βασιλεύουσας Πόλης) μετά-κρατοκεντρικών δημοκρατικών δομών που δεν αναιρούν την ιστορικά διαμορφωμένη πολιτικοανθρωπολογική ετερότητα των εθνών, έχουμε γιγάντωση της ιδεολογικής πολιτικής θεολογίας: Ένα δηλαδή γραμμικό «μετακρατικό» διεθνιστικό υλισμό της Ανατολής και ένα εξίσου γραμμικό πλην με διαφορετικά πρόσημα διεθνιστικό υλισμό των ωφελιμιστών εμπόρων στην Δύση.

Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα χρειαζόταν καν να αναφερθεί το καταμαρτυρούμενο καθημερινά γεγονός ότι την εξουσία την κατέχουν τεχνοκράτες, μείγματα αριστεροδεξιών κομματαρχών που υπηρετούν το εκάστοτε ολιγαρχικό σύστημα και αναρίθμητοι διεθνικά κινούμενοι ανεξέλεγκτοι κερδοσκόποι, τοκογλύφοι και τεχνοκράτες.

Δεν χρειάζεται επίσης να αναφερθεί ότι ο Ψυχρός Πόλεμος τερματίστηκε εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα, γεγονός εν τούτοις που δείχνει να μην υπέπεσε στην αντίληψη πολλών ορφανών των ιδεολογικών δογμάτων οι οποίοι συνεχίζουν να παραμιλούν ασυνάρτητα διάφορες κατασκευαστικές αριστεροδεξιές ανοησίες της εποχής των δουλοπαροίκων. Αντί να αξιώνουν δημοκρατία.

Πριν ολοκληρώσουμε, μερικές σκέψεις για την σύγχρονη Ελλάδα. Από την Επανάσταση των κοινοτήτων του μεγάλου Έθνους των Ελλήνων περάσαμε στις τραγωδίες της δεκαετίας του 1830 που θεμελίωσαν την εξάρτηση, τον κρατικό κατήφορο (και την ανηφόρα των νοικοκυριών των Ελλήνων).

Νοικοκυριά κάθε είδους, κάθε υπόστασης και κάθε οικονομικής εκδοχής τα οποία επειδή διέθεταν ιστορικά διαμορφωμένη ανθρωπολογική υπόσταση μεστή με τις πολιτικές παραδόσεις της Ελληνικότητας, και επειδή ήταν εξασκημένα να επιβιώνουν επί χιλιάδες χρόνια μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες, τους δύο τελευταίους αιώνες κατάφεραν να επιβιώσουν εντός του εξαρτημένου νεοελληνικού μορφώματος που πιθήκιζε διάφορα ψευτο-ιδεολογικά πρότυπα και συνθήματα των πατρώνων-κρατών. Δεν διέθεταν σίγουρα, τους ισχυρούς διοικητικούς μηχανισμούς των μετά-Μεσαιωνικών ηγεμόνων που όπως είπαμε στην συνέχεια ονομάστηκαν κράτη που δυνάμωσαν ακόμη περισσότερο με την πλανητική καταλήστευση που κατάφεραν με την αποικιοκρατία. Μέσα σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο οι Έλληνες δεν μπόρεσαν να κάνουν κάτι που ήταν φυσιολογικό και που εάν πετύχαιναν δεν θα ωφελούσε μόνο τους ίδιους αλλά και όλους τους άλλους.

• Να κολυμπήσουν μέσα στον ωκεανό του πολιτισμού και των πολιτικών παραδόσεων Δημοκρατίας και Ελευθερίας της Ελληνικότητας.
• Να μην δημιουργήσουν «κόμματα» ή όταν έγιναν να τα καταργήσουν και με μια καταστατική πράξη να ιδρύσουν Εθνοσυνέλευση ανακλητών μελών να πάρουν την εξουσία και το κράτος στα χέρια τους.
• Να θεμελιώνουν καθημερινά μέσα στο δημοκρατικό πολιτειακό άθλημα φορά κίνησης προς την Πολιτική ελευθερία.
• Σαν μια γροθιά και σαν ένα σώμα να περιφρουρήσουν την εθνική ανεξαρτησία με το να καταστήσουν το νεοελληνικό κράτος κοσμοθεωρητικά πανίσχυρο, με άξονα τις υψηλές κοσμοθεωρητικές αρχές της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.
• Να παλέψουν για οικονομική ανταγωνιστικότητα που στον σύγχρονο κρατοκεντρικό κόσμο αποτελεί αναγκαία και μη εξαιρετέα προϋπόθεση όχι μόνο ευημερίας αλλά και εθνικής ασφάλειας.
• Να γίνει το Ελληνικό κράτος άξιος φορέας των πολιτικών παραδόσεων της Ελληνικότητας και η νέα Ελληνική Πολιτεία που θα συνένωνε δημοκρατικά τις Ελληνικές κοινότητες –αλλά και την γιγαντιαία Ελληνική Διασπορά με ρίζες μέχρι και την Βυζαντινή Οικουμένη– να καταστεί φάρος οικουμενικού πολιτισμού δημοκρατίας και ελευθερίας.
• Να κατανοήσει τις κρατοκεντρικές λογικές ούτως ώστε ανεξαρτήτως θυσιών να καταστεί το νεοελληνικό κράτος στρατιωτικά πανίσχυρο σε βαθμό που να μπορούν να επιβάλουν τεράστιο κόστος κατά όποιου τους απειλεί.
• Να διαιωνίσει τα ερείσματα εκεί τουλάχιστον που η διεθνής νομιμότητα των Συμβάσεων και των συμφωνιών το επιτρέπει όπως για παράδειγμα των Ελλήνων της Ανατολής και της Μέσης Ανατολής μετά το 1922, τους Έλληνες των Βαλκανίων και ιδίως της Βόρειας Ηπείρου (υπάρχουν και κάποια ξεχασμένα πρωτόκολλα) και ασφαλώς τους Έλληνες στο σημαντικότερο γεωπολιτικό σημείο του πλανήτη, την Μεγαλόνησο Κύπρο, στην οποία, πέραν όλων των άλλων, είναι και … εγγυήτρια.

Σταματούμε όμως εδώ γιατί όπως κινούμαστε προς τα τέλη της δεκαετίας του 2010 βρεθήκαμε σε καμπή/μεταίχμιο/σταυροδρόμι. Μας διοικούν οι τοκογλύφοι, οι κερδοσκόποι και οι τεχνοκράτες οι οποίοι αφού φρόντισαν να μας οδηγήσουν σε απανωτές εκλογές με το πιστόλι στον κρόταφο (δεν μιλώ για το ΟΧΙ στο μνημόνιο αυτό είναι ζήτημα άλλης τάξης όπου κατορθώσαμε να μην πειθαρχήσουμε στην θέληση ακόμη και … αυτών που το πρότειναν), οι εραστές της καρέκλας μας είπαν μετά από αυτά ότι «αποφάσισαν οι μάζες» να συνεχίσουμε να μας διακυβερνούν ξένοι και ότι αφού έτσι «αποφάσισαν οι μάζες με το πιστόλι στον κρόταφο είναι νόμιμο». Όχι μόνο νόμιμο αλλά «ότι έτσι αποφασίζεται είναι και … ηθικό».

Αφού έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα απαιτούνται αντοχές για πολλά πράγματα εκ των οποίων ένα είναι κύριο: Ποτέ εμφύλιο ξανά.

Να μετρούμε τους ανάλγητους και να μην τους ξεχνούμε και να καιροφυλαχτούμε. Να καιροφυλαχτούμε για να αρπάξουμε το κράτος μας από τα χέρια των τοκογλύφων και των αντιπροσώπων τους. Και εάν και όταν εξορθολογίσουμε το κράτος προς την κατεύθυνση της δημοκρατίας και της ελευθερίας, να αρχίσουμε την ανηφόρα για να το κάνουμε ανταγωνιστικό, δυνατό και πρωτίστως δικό μας. Δύσκολο το ξέρουμε. Αλλά στην ζωή δεν υπάρχουν ανέφικτα πράγματα παρά μόνο δύσκολα.

Καταληκτικά, φίλος με ρώτησε πρόσφατα. «Γιατί τα γράφεις όλα αυτά δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου». Εννοούσε την σταθερή επισήμανση του γεγονότος ότι η ιδεολογία ως κατασκευαστική σαπουνόφουσκα της εποχής των δουλοπαροίκων έχει μπει κάτω από το πετσί αναρίθμητων με αποτέλεσμα αντί να αξιώνουν και να παλεύουν για δημοκρατία, πολιτική ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία μουρμουρίζουν όλα αυτά τα περί δεξιών, αριστερών, προοδευτικών, συντηρητικών κτλ.

Του απάντησα ότι αργά ή γρήγορα θα το δουν. Το καθήκον όποιου στα πεδία της πολιτικής θεωρίας του διεθνούς συστήματος είναι περιγραφικός και αξιολογικά ελεύθερος –δηλαδή έχοντας επίγνωση ότι είναι μεταξύ ελάχιστων άλλων φωνών–, φωνή στην έρημο της επιστημονικά μεταμφιεσμένης προπαγάνδας, δεν τον ενδιαφέρουν οι συμφωνίες ή οι διαφωνίες (Κονδύλης: «εκπλήσσομαι εάν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί μου»). Ούτε και θέλει να γίνει ιεραπόστολος, πολιτικός αναρριχητής πάνω σε πασαρέλες ή κατασκευαστής ανθρώπων στην βάση του ενός ή άλλου δόγματος. Αυτό που κάνει είναι να περιγράφει όσο καλύτερα μπορεί και να ερμηνεύει όσο καλύτερα μπορεί τις προϋποθέσεις της Οδύσσειας των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου. Κύριο είναι εάν το ταξίδι είναι προσανατολισμένο προς την Ιθάκη [ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ: Τι είναι οι Θερμοπύλες, εν τέλει; Τι είναι η Ιθάκη; Τι είναι οικογένεια; Τι είναι πατρίδα; http://wp.me/p3OlPy-1pZ] ή προς την αντίθετη κατεύθυνση. Σίγουρο είναι λοιπόν ότι τα παρωχημένα αριστεροδεξιά ιδεολογικά δόγματα όσοι τα παπαγαλίζουν είναι προσανατολισμένοι όχι προς την Ιθάκη της ελευθερίας τους αλλά προς την μετά-Μεσαιωνική εποχή των δουλοπαροίκων. Για να ένα ακόμη λόγο, σε πολλά κείμενά μας, έχουμε εδραιώσει ότι η Ελευθερία νοούμενη ως πολιτική κυριαρχία για να υπάρχει δυνατότητα να απολαμβάνει την ετερότητά της μιας κοινωνία, είναι έσχατη κοσμοθεωρητική παραδοχή η οποία κείται πέραν υποκειμενικών αξιολογήσεων. Η υπεράσπισή της δεν παραβιάζει την αξιολογική ελευθερία. Και αυτό κάνουμε αδιαλείπτως.

Τέλος. Παραθέτουμε το βίντεο της ομιλίας του Γιώργου Κοντογιώργη για τον Αριστοτελισμό για το οποίο έγινε αναφορά στις εισαγωγικές αναφορές της παρούσης παρέμβασης.

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr
Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Διεθνής πολιτική 21^ος  αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμόςhttps://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτηςhttps://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

Share this:

ΠΗΓΗ ifestos.edu.gr