Γιάννης Λάμπρου: Με γκαζόλαμπα και ρέγγα

Αυτό είναι το Κόμμα. Λέει το Κόμμα. Ξέρει το Κόμμα. Και κάθε φορά αυτός που είναι το Κόμμα, μπορεί να είναι βλάκας ή έξυπνος, κακός ή καλός, γιατί έχει και τέτοιους το Κόμμα, σαν τον Πελετίδη.

Τον θυμάμαι κάποτε, στο ιατρείο του, να μου λέει προσπαθώντας να με κάνει να κόψω το κάπνισμα. Να ήσουνα Παλαιστίνιος στα κατεχόμενα και να κινδυνεύεις κάθε μέρα να πεθάνεις για τον αγώνα σου, να πω μικρό το κακό. Αλλά σήμερα που έχουμε κατακτήσει ένα σεβαστό προσδόκιμο ζωής το να καπνίζεις δεν είναι και πολύ έξυπνο.

Έτσι είναι. Έχουμε κατακτήσει ένα σεβαστό προσδόκιμο ζωής. Αργά, βασανιστικά, με βήματα πίσω και στασιμότητα, με πείνα και πολέμους, με γκαζόλαμπα και ρέγγα στην εφημερίδα. Η τεχνολογία, η κοινωνία προχωράει. Και το προσδόκιμο ζωής έχει ανέβει κάποιες δεκάδες χρόνια μέσα σε έναν μόλις αιώνα. Έναν αιώνα στον οποίο ο καπιταλισμός θριάμβευσε, όχι πάντα αναίμακτα. Έναν αιώνα κατά τη διάρκεια του οποίου είδαμε την Ελλάδα μας να μάχεται, να ηττάται, να δίνει σύνταξη στους ξωμάχους της, να γίνεται βορρά στα σχέδια των «μεγάλων» του κόσμου, να αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες της, να μπαίνει βιαστικά στη Δύση, να καταστρέφει το μέλλον των παιδιών της.

Και τη στιγμή που στέκεται πάλι στα πόδια της, ανασυγκροτείται και εκφράζεται κυρίαρχα μέσα από τα έργα της Αριστεράς – έστω αυτής της Αριστεράς, της αποστεωμένης, της ηττημένης – το Κόμμα αποφασίζει ότι πρέπει να αποκατασταθεί το σκηνικό της μάχης που δίνει νόημα στην έννοια του στρατιώτη. Να πάρει ο καθένας τον ρόλο που του πρέπει.

Το Κόμμα στα χαρακώματα κι η Δεξιά στην εξουσία.  

Λυπάμαι. Λυπάμαι, πραγματικά, για κάποιους συντρόφους και συντρόφισσες. Όχι που ξέχασαν. Αυτά που διάβασαν, αυτά που έζησαν, αυτά που τους καταμαρτύρησαν. Ούτε που αναθεώρησαν. Λυπάμαι γιατί δεν εννοούν να καταλάβουν ότι ο αγώνας δεν σταματά με την κατάληψη της εξουσίας. Η Ιστορία δεν σταματά με την κατάληψη των Ανακτόρων.

 Ίσα ίσα τότε αρχίζει.

Λυπάμαι αυτούς που πίστεψαν ότι με την Αριστερά στην εξουσία θα λυθούν άπαξ δια παντός όλα τα προβλήματα της υφηλίου. Γιατί αν το πίστεψαν μια φορά, θα το ξαναπιστέψουν. Και θα το προσπαθήσουν πιστεύοντας ότι απλά έκαναν λάθος επιλογή.

Και στη θέση της Αριστεράς θα βάλουν αφελώς το Κόμμα.