Οι δήθεν «μεταρρυθμίσεις» εξανεμίζουν πάγια κοινωνικά κεκτημένα

Συνθήκες τεχνολογικού μεσαίωνα και διατεταγμένης δουλείας διαμορφώνουν οι «μεταρρυθμίσεις» που επιβάλλουν τα αφεντικά της τρόικας εις βάρος του ελληνικού λαού

Άρθρο του κ. Χάρη Τσιόκα*

Στελέχους του ΠΑΣΟΚ

 

Αντί για νέα μέτρα, «Μεταρρύθμιση»! Ήταν η λέξη – μήνυμα του Σόιμπλε, του Χατζηδάκη και άλλων κυβερνητικών αξιωματούχων ως το δήθεν αναγκαίο «εργαλείο» με το οποίο θα διαμορφωθούν οι όροι υπέρβασής της κρίσης με δόλωμα… την ...μετά-Μνημόνιο εποχή! (σημ.: ενώ οι ενδείξεις πληθαίνουν περί του αντιθέτου).

Οι «Μεταρρυθμίσεις» δεν είναι ουδέτερες και το περιεχόμενο με το οποίο φορτίζονται, άρα και οι αλλαγές που επιδιώκονται από τον έχοντα ΤΗΝ εξουσιοδότηση για τη χρήση τους εκφράζουν διαφορετικές ανάγκες, ανάλογα δηλαδή με αυτόν που έχει τη δύναμη να τις εφαρμόσει σε ασκούμενες πολιτικές.

Στην πολιτική επιστήμη αναφέρεται, ότι σε περιόδους κρίσης ή αλλαγής των παραγωγικών σχέσεων, η βασική επιδίωξη των ομάδων που ανταγωνίζονται να κυβερνήσουν είναι η στόχευση τους να διευρύνουν την οικονομική και την πολιτική επιρροή προς όφελος τούς! Οι «μεταρρυθμίσεις τους» έχουν άμεσα ωφελημένους αποδέκτες!

Η πολύπλευρη κρίση στη χώρα μας και τα νέα μνημόνια, έχουν προσφερθεί πλέον ευθέως για επιδιώξεις ανακατανομής της διοικητικής, οικονομικής και πολιτικής εξουσίας!

Στην κοινωνική… «κρεατομηχανή»

Για παράδειγμα δεν αρκεί κανείς να διαπιστώνει την παθογένεια της δημόσιας διοίκησης, την άδικη και στρεβλή λειτουργία της οικονομίας, την απαξίωση του κοινωνικού κράτους, την κρίση αντιπροσώπευσης, την ανεργία ή τη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης με εξαφάνιση της μεσαίας τάξης κτλ. και να επικαλείται… «μεταρρυθμίσεις».

Το ερωτήματα είναι: Ποιών μεταρρυθμίσεων; Για ποιούς γίνονται οι δήθεν μεταρρυθμίσεις;

Υπάρχει ή όχι πρόσημο στη μεταρρυθμιστική πολιτική; Προοδευτικό ή συντηρητικό πρόσημο, εννοώ.

Είναι ίδιες οι μεταρρυθμίσεις των νεοφιλελεύθερων κομμάτων με αυτές των σοσιαλιστικών; Υπάρχει για παράδειγμα προοδευτικός πολίτης, επιστήμονας, νέος, που θεωρεί ότι είναι μεταρρύθμιση ο καθορισμός του κόστους εργασίας από την κυβέρνηση και την τρόικα;

Είναι μεταρρύθμιση η κατάργηση του δικαίου των συλλογικών συμβάσεων εργασίας;

Είναι μεταρρύθμιση η διακυβέρνηση με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου ή η εκχώρηση υποδομών με «μπόνους» δημοσίου πλούτου χωρίς καμιά επενδυτική δέσμευση – υποχρέωση; Το ίδιο συμβαίνει με την εμπορευματικοποίηση της υγείας, του κοινωνικού κράτους, της παιδείας, της ασφάλειας, η εκποίηση του νερού κτλ;

Είναι μεταρρύθμιση η ανακεφαλαιοποίηση -με εγγύηση του Έλληνα φορολογούμενου- όταν η ρευστότητα αφήνεται στον αυτόματο πιλότο τους αγοράς; Ή μήπως για παράδειγμα η εκχώρηση των υπηρεσιών πρόσβασης του πολίτη στην αχαλίνωτη αγορά;

Είναι μεταρρύθμιση η Ευρώπη πολλαπλών ταχυτήτων ή η απόκλιση της Ελλάδας από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο;

Ποιος εξουσιοδότησε ποιον γι’ αυτές τις «μεταρρυθμίσεις», η εφαρμογή των οποίων παραπέμπει την αντιμετώπιση της ανεργίας σε χρονικό ορίζοντα τουλάχιστον τριών γενεών μετά!

Απαίτηση για αλλαγή πολιτικής

Δεν έχει σχέση αυτή η πολιτική της κυβέρνησης με την πρόοδο! Χρειάζεται αλλαγή πολιτικής!

Το ερώτημα είναι οι αναγκαίες αλλαγές - μεταρρυθμίσεις θα αφορούν στους πολλούς ή τους λίγους. Θα σχετίζονται με την πραγματική οικονομία ή με τον παρασιτισμό! Θα αξιοποιούν ή θα εκποιούν τον δημόσιο πλούτο, θα εμπορευματοποιούν δημόσια αγαθά και υπηρεσίες ή θα τολμούν επιτελικές και αξιολογημένες λειτουργίες για όλους.

 Ανακατανομές / αλλαγές / μεταρρυθμίσεις ναι, αλλά για ποιους και με ποιους;

Το βέβαιο είναι ότι το εκλογικό-κοινωνικό σώμα, κονιορτοποίησε πολιτικά την κεντρώα εκδοχή της «ουδέτερης» διαχείρισης της κρίσης και των «μεταρρυθμίσεων της» και προσδιορίστηκε ανάμεσα σε δύο δρόμους.

Ο ένας σχετίζεται με την ταύτιση της «μεταρρύθμισης» δήθεν με δημοσιονομικούς στόχους, ενώ η πραγματική στόχευση είναι η παράδοση της οικονομίας στην αχαλίνωτη κερδοσκοπική - χρηματιστηριακή αγορά.

Ο άλλος είναι ο δρόμος που εμπεριέχει μεν την δημοσιονομική εξυγίανση αλλά στοχεύει στην ανάπτυξη με ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης και δίκαιη συμμετοχή στους κινδύνους και τις ευκαιρίες των δυνάμεων που παράγει η κρίση και το Μνημόνιο.

Το συμπέρασμα είναι απλό : Είναι άλλο η συντηρητική παλινόρθωση και άλλο η κοινωνική και παραγωγική αλλαγή με μεταρρυθμίσεις!

 Η μεταρρύθμιση στην σοσιαλιστική -προοδευτική εκδοχή έχει οικονομικό, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ όφελος ταυτόχρονα! Και στηρίζεται για ευνόητους λόγους σε άλλο κοινωνικο πολιτικό συσχετισμό.

*Ο κ. Χάρης Τσιόκας βγήκε πρώτος, ως υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ, σε σταυρούς στη Θεσσαλονίκη, κατά τις τελευταίες εκλογές.

ΠΗΓΗ: newsbomb.gr