Γιάννης Λάμπρου: "Για το φυσικό αέριο"

Διαμαρτύρεται ο κ. Πατούχας για την έλλειψη σχεδιασμού στην υιοθέτηση της χρήσης του  φυσικού αερίου ως εναλλακτική μορφή ενέργειας έναντι του πετρελαίου. Χρεώνει, δε, στην κυβέρνηση την απουσία αγωγού μεταφοράς μέχρι την πόλη μας και την υπόλοιπη περιοχή της Δυτικής Πελοποννήσου και της Δυτικής Ελλάδας και δικτύου διανομής μέχρι τους καταναλωτές στην Πάτρα και τις άλλες πόλεις. Θεωρητικά σωστά επιχειρήματα που βρίσκουν σύμφωνη και τη δημοτική αρχή εξ όσων κρίνουμε από τις δημόσιες παρεμβάσεις της.

Ας δούμε, όμως, τα πράγματα πιο ρεαλιστικά.

Μία πρόχειρη μελέτη στην ιστορία της Ελλάδας στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αποδεικνύει ότι η εξηλεκτρισμός της ελληνικής επικράτειας δεν προήλθε ως αποτέλεσμα ενός συνεκτικού και ενιαίου σχεδιασμού που προέβλεπε την ταυτόχρονη κατασκευή μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, δικτύων μεταφοράς και κατανάλωσης αλλά περιοριζόταν σε μικρές μονάδες παραγωγής συγκεκριμένων απαιτήσεων. Στην πόλη της Πάτρας το ηλεκτροπαραγωγό εργοστάσιο προοριζόταν για την παραγωγή ενέργειας που χρειαζόταν το τραμ.

Να θυμίσουμε, δε, ότι το πρώτο κτίριο που ηλεκτροδοτήθηκε στην Αθήνα, το 1889, ήταν το συγκρότημα των βασιλικών ανακτόρων.

Σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, όπου ήταν ασύμφορη για τους ιδιώτες η κατασκευή μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας το έργο αυτό το ανέλαβε η αυτοδιοίκηση. Έτσι, παρά το γεγονός ότι μέσα σε μία μόλις δεκαετία είχαν ηλεκτροδοτηθεί είκοσι περίπου πόλεις, η δημιουργία της ΔΕΗ το 1950 υποχρεώνει την εξαγορά 385 εταιρειών από τις οποίες οι 327 ήσαν ιδιωτικές ενώ οι 58 δημοτικές ή κοινοτικές.

Εάν επιχειρούσαμε μια αναγωγή – αυθαίρετη ομολογουμένως – των απόψεων που κυριαρχούν σήμερα σε ένα ευρύ φάσμα της παραδοσιακής κομμουνιστικής αριστεράς, που θεωρεί ότι η τεχνολογία και η υιοθέτηση των σύγχρονων μορφών της εξυπηρετεί μόνο τα μεγάλα μονοπωλιακά συμφέροντα, στην ιστορική εξέλιξη εκείνης της περιόδου θα συμπεραίναμε ότι ο εξηλεκτρισμός της Ελλάδας ήταν μια αντιδραστική διαδικασία που εξυπηρέτησε μόνο τις μεγάλες Αγγλικές και Αμερικάνικες εταιρείες που συνέβαλλαν σε αυτόν.

Δεν θέλουμε να αποσοβήσουμε τους υπαρκτούς κινδύνους, που ενυπάρχουν άλλωστε σε κάθε μορφής αλλαγή, τεχνολογική ή πολιτιστική.

Υποθέτουμε, όμως, ότι αυτοί οι υπαρκτοί κίνδυνοι δεν μπορούν να αποτελούν ανάχωμα στην εξέλιξη, ειδικά όταν οι υιοθετούμενες προσαρμογές επιδεικνύουν σημαντικά οφέλη, όπως η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας ή η μείωση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος.

Εξάλλου, και σήμερα χρησιμοποιείται στην Πάτρα το φυσικό αέριο σε επαγγελματική ή οικιακή χρήση με τον περιορισμό της ύπαρξης δεξαμενής αποθήκευσης.  

Για αυτό προκρίνουμε την υιοθέτηση της χρήσης του φυσικού αερίου σε καράβια και παπόρια, σε σπίτια και σταύλους, έστω και εάν η εφαρμογή του περιορίζεται στην σταδιακή κατασκευή των απαιτούμενων υποδομών. Ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν για την αυτοδιοίκηση που καλείται να πρωταγωνιστήσει στις εξελίξεις και όχι απλά να παρακολουθεί. Ήδη το ενδιαφέρον του τεχνικού κόσμου είναι έκδηλο.

Διαφορετικά ας κατηγορήσουμε την ανακάλυψη του τροχού για τα τροχαία ατυχήματα.  

Γιάννης Λάμπρου

Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την ΩΡΑ ΠΑΤΡΩΝ