ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΙΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ https://youtu.be/W4xPrI3uoJk
«Ήρθαμε, λοιπόν, να συζητήσουμε επί της ουσίας μια ιστορική συμφωνία που επιλύει ένα εθνικό ζήτημα που διήρκησε τριάντα ολόκληρα χρόνια.
Όταν συζητάμε μία τέτοια συμφωνία, τρία πράγματα πρέπει να αποσαφηνίσουμε με κάθε λεπτομέρεια στον ελληνικό λαό: Πρώτον, το οδοιπορικό, χρονικό και ουσιαστικό, της Συμφωνίας, πώς έγινε, πώς φθάσαμε μέχρι εδώ. Δεύτερον, τα δίκαια και τα συμφέροντα αυτής της χώρας. Τρίτον, ο χρόνος μέσα στον οποίο φτιάχτηκε, το παρόν δηλαδή και οι προοπτικές που δίνει η Συμφωνία, το μέλλον.
Πώς ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία είναι πάρα πολύ γνωστό, το Μακεδονικό στη σύγχρονη του φάση. Το πρώτο βήμα για την επίλυσή του το γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά και έχει και ονοματεπώνυμο. Ονομάζεται Αντώνης Σαμαράς.
Ας δούμε, λοιπόν, το χρονικό, το οδοιπορικό αυτής της Συμφωνίας. Η κατάσταση είχε περιπλακεί και η χώρα οδηγείτο σε αδιέξοδο από το 1991 έως το 1995. Και το αδιέξοδο σήμαινε ένα πράγμα, ότι η χώρα, την ώρα που κατέρρεε η πρώην Γιουγκοσλαβία, γινόταν μέρος του βαλκανικού προβλήματος. Μία χώρα ευρωπαϊκή η οποία είχε κατοχυρωμένα τα εθνικά της σύνορα, την εθνική της κυριαρχία έμπαινε κατευθείαν στο μάτι του κυκλώνα. Ένα εθνικιστικό μέτωπο άρχισε να δημιουργείται το οποίο έμπαινε μέσα σε όλη αυτή την καταιγίδα και μάλιστα με ένα προκλητικό πράγμα: αναθεώρηση της ίδιας της Συμφωνίας του Βουκουρεστίου, δηλαδή «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική». Να πως εμπλέκεται ο Αντώνης Σαμαράς. Πάρα πολύ σοφά η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1995 κάνει μία εθνικά συμφέρουσα στροφή που ήταν η Ενδιάμεση Συμφωνία, με την οποία αρχίζει η χώρα να τραβιέται έξω από αυτό το βαλκανικό πρόβλημα. Τι κάνει αυτός ο πρώτος σημαντικός σταθμός με τον οποίο η χώρα ξαναβρίσκει τους βασικούς πυλώνες της εθνικής της πολιτικής; Πρώτον, αποδέχεται ανεξαρτησία και κυριαρχία αυτού του Κράτους. Πάγια εθνική πολιτική -την είχε πει και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης από αυτό το Βήμα το 1993- ότι αυτό το κράτος για εθνικούς λόγους πρέπει να υπάρχει.
Δεν θα πάω στον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος το προχωρούσε ακόμα πιο πολύ πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους, λέγοντας ότι εδώ κάτι πρέπει να φτιαχτεί και πρέπει εμείς να συμφωνήσουμε και να βοηθήσουμε σε αυτό.
Πρώτον, λοιπόν, ανεξαρτησία και κυριαρχία, γιατί έτσι τα δικά μας εθνικά σύνορα δεν έπεφταν σε αυτή την καταιγίδα που ξεκίνησε με την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και τον κατακερματισμό.
Δεύτερον, αυτό που αποδέχεται η Ενδιάμεση Συμφωνία, εθνικός πυλώνας και αυτός της στρατηγικής της χώρας, της προστασίας των εθνικών της συμφερόντων, είναι ότι θα βρεθεί ονομασία κοινά αποδεκτή. Κατ’ αρχάς, αποδέχεται την προσωρινή ονομασία «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» και αποδέχεται ότι στο πλαίσιο του ΟΗΕ –γιατί η χώρα πάντα εκεί έχει προσφύγει, ό,τι ενστάσεις και αν έχει κανείς για τον ΟΗΕ, αυτός είναι ο εγγυητής του Διεθνούς Δικαίου - θα βρει ονομασία, αποδεκτά κοινή: Άρθρο 6 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας.
Σε αυτή την Ενδιάμεση Συμφωνία, επίσης, τίθενται τα minima desiderata της χώρας. Δεν επιλύει προβλήματα -δεν θα κρίνω τώρα γιατί και πώς-αλλά απλώς τα θέτει και τα κατονομάζει: Να μην υπάρχουν αλυτρωτισμοί, να μην απειλήσει κανείς τα σύνορα ο ένας του άλλου.
Ήταν, λοιπόν, μία σημαντική Συμφωνία, όπου στο άρθρο 11 η Ελλάδα αποδέχεται ότι δεν πρόκειται να εμποδίσει τη γείτονα χώρα, τη FYROM, να ενταχθεί σε οποιονδήποτε διεθνή οργανισμό -και αυτό έχει σημασία για παρακάτω-, ενώ και στο άρθρο 12 αποδέχεται τη FYROM ως διάδοχο κράτος της πρώην Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Είναι πάρα πολύ σημαντικά βήματα αυτά και δικαίως αποδέχτηκε το διάδοχο κράτος με ό,τι σημαίνει «αποδέχομαι το διάδοχο κράτος», γιατί, αν δεν το αποδεχόταν, τα εθνικά σύνορα με τη βόρεια πλευρά θα είχαν πρόβλημα. Κατέρρεε η Γιουγκοσλαβία εκείνη την εποχή, μην ξεχνάτε και τι έγινε στο έδαφος της καταρρέουσας Γιουγκοσλαβίας.
Αυτή η μεταβατική Συμφωνία έφτιαξε μία σημαντική γέφυρα: Έδειξε στους γείτονες ότι εμείς θέλουμε να συνεργαστούμε. Δεν έλυσε προβλήματα, τα έθεσε στο τραπέζι. Αυτό, όμως, σήμαινε ότι η χώρα έβγαινε έξω από το βαλκανικό πρόβλημα και αυτό ήταν το σημαντικό. Δεν έλυσε προβλήματα επειδή ήταν προσωρινή Συμφωνία και δεν προχώρησε στο επόμενο βήμα, τώρα προχωράει στο επόμενο βήμα η Συμφωνία των Πρεσπών που πατάει σε αυτή την Ενδιάμεση και την καταργεί βέβαια, αφού έχουμε μία καινούργια.
Ήταν σημαντική, δεν έλυσε όμως σημαντικά θέματα. Σε όλη αυτή τη διάρκεια μέχρι σήμερα, εκατόν σαράντα χώρες αναγνώρισαν αυτό το κράτος με τη συνταγματική ονομασία του, Δημοκρατία της Μακεδονίας. Από την άλλη μεριά, δημιούργησε όχι μια ενδιάμεση συμφωνία, αλλά δημιουργήθηκε με αυτή την προσωρινότητα μία άλλη πραγματικότητα στο εσωτερικό της χώρας αλλά και της γειτονικής: Άρχισε να ανασυγκροτείται ο εθνικισμός, ο πιο ακραίος εθνικισμός, που έμπαινε ακριβώς σε αυτή τη λογική του προ των Βαλκανικών Πολέμων προβλήματος.
Πολύ σοφά, πάρα πολύ σοφά, η Νέα Δημοκρατία με τον Κώστα Καραμανλή και τη Ντόρα Μπακογιάννη προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα το 2007 και είπαν για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό στον όρο «Μακεδονία» -λυνόταν έτσι το πρόβλημα- erga omnes, έναντι όλων. Ποτέ δεν είχε τεθεί στην εθνική γραμμή ούτε το θέμα των συνταγματικών τροποποιήσεων ούτε τίποτα άλλο. Τέθηκε το erga omnes και η σύνθετη γεωγραφική ονομασία.
Αυτή είναι, κυρίες και κύριοι, γενικώς η εθνική γραμμή που χαράχτηκε από το 1995 και η οποία συμπύκνωνε τους θεμελιώδεις άξονες της εθνικής πολιτικής αυτής της χώρας ιστορικά, από τους Βαλκανικούς μέχρι και σήμερα. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Αβραμόπουλος, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ακόμα και ο Αντώνης Σαμαράς το 2013 αποδέχονταν ότι εάν αποδεχτεί η γείτονα χώρα το erga omnes για τη σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, τότε ακόμα και ο Αντώνης Σαμαράς είπε «Βεβαίως, θα είμαι υπέρ τέτοιας συμφωνίας, αλλά δεν θα τη δεχτούν ποτέ οι γείτονες.» Τη δέχονται οι γείτονες σήμερα.
Άρα, αυτή ήταν η εθνική γραμμή. Αυτό είναι το χρονικό αυτής της Συμφωνίας, ουσιαστικό επί του περιεχομένου και εκεί συμπυκνώνεται η εθνική γραμμή. Άρα, δεν ήρθε από το πουθενά η Συμφωνία.
Δεύτερο σημείο, τα δίκαια και τα συμφέροντα της χώρας. Ο κ. Κουμουτσάκος στην Επιτροπή συμπύκνωσε τα minima desiderata της χώρας, αυτό που αποτελεί το εθνικό της Δίκαιο, το εθνικό συμφέρον, αυτό που συμπυκνώνει συναισθήματα και πραγματικότητες. Είπε, λοιπόν: «Πρώτον, να μην μονοπωλήσει κανείς την ταυτότητα και το σύνολο της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας. Δεύτερον, να μην μπορέσει ποτέ κανείς να εμφανιστεί ως νόμιμος, νομιμοφανής ή νομιμοποιημένος διεκδικητής της πολιτιστικής και εδαφικής υπόστασης της Μακεδονίας που ανήκει στην ελληνική επικράτεια. Και τρίτον, να μη διαμορφωθούν προϋποθέσεις έγερσης ζητήματος ή δημιουργίας μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα». Έτσι τα συμπύκνωσε στην Επιτροπή. Υπάρχουν στα Πρακτικά.
Έρχομαι τώρα, στην Συμφωνία των Πρεσπών:
Άρθρο 1, παράγραφος 3, «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας», έναντι όλων. Εθνική θέση, τέλος της μεταβατικότητας της προσωρινής Συμφωνίας, ανατροπή όλων των παράπλευρων πραγματικοτήτων, απονομιμοποίηση πλήρης που έχουν δημιουργηθεί. Κανένα κράτος, κανένας διεθνής οργανισμός, απολύτως κανένας δεν μπορεί να αποδέχεται να χρησιμοποιεί άλλη ονομασία από αυτή που συμφωνείται στη Συμφωνία των Πρεσπών. Συμφωνούμε όλοι σε αυτό, νομίζω.
Δεύτερον, αποφασίζονται συνταγματικές τροποποιήσεις, που ποτέ δεν είχαν προβλεφθεί στην εθνική μας θέση. Έχει γίνει αναφορά.
Τρίτον, οριστικό τέλος στον αλυτρωτισμό και στην ύπαρξη μειονότητας, ακόμα και αν αυτό εγερθεί από ιδιωτικό φορέα (άρθρα 4 και 6). Θα εξηγήσω παρακάτω τη σημασία αυτών των άρθρων.
Τέταρτον και πιο σημαντικό από όλα, το άρθρο 7 με το οποίο διασφαλίζονται διαχρονικά για το παρελθόν, παρόν και μέλλον τα minima desiderata αυτής της χώρας, αυτό που εμείς ως ταυτότητα, ως συναίσθημα, ως εθνικά Δίκαια και εθνικό συμφέρον έχουμε συμπυκνώσει, δηλαδή ότι η ελληνική Μακεδονία είναι ελληνική. Αυτό αποφασίζει το άρθρο 7 ό,τι και να λέειοποιοσδήποτε. Ξεχωρίζει ένα πράγμα, αυτό που οδηγεί στην βαλκανοποίηση των Βαλκανίων πάντα. Ξεχωρίζει τις διαφορετικές ιστορικότητες, τη διαφορετική κληρονομιά. Γιατί, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, στα Βαλκάνια, όπως και σε όλες τις περιοχές του κόσμου -μην γελιόμαστε- τα έθνη φτιάχτηκαν με μεσοτοιχίες.
Το κρίσιμο, λοιπόν, σε αυτές τις μεσοτοιχίες είναι όταν έρχεται μια τέτοια συμφωνία και ξεχωρίζει, δεν κάνει τη μεσοτοιχία φρούριο, δεν την κάνει φρούριο για να πολεμήσει ο ένας τον άλλον, αλλά κάνει τη μεσοτοιχία διάβημα έχοντας ξεχωρίσει πεντακάθαρα τι συμβαίνει, τι είναι του ενός και τι είναι του αλλού, τι είναι αυτό που απασχολεί την ταυτότητα του, το συναίσθημα του. Και το δικό μας συναίσθημα είναι ότι η ελληνική Μακεδονία είναι ελληνική.
Και ξέρετε τι άλλο προβλέπει η Συμφωνία που δεν έχουμε πει; Ότι μόνο εμείς μπορούμε να χρησιμοποιούμε τον όρο «Μακεδονία», νέτα-σκέτα, για το αεροδρόμιο της Μακεδονίας, για το πανεπιστήμιο της Μακεδονίας. Δεν μπορεί να το χρησιμοποιήσει η γειτονική χώρα. Δεν μπορεί να το χρησιμοποιήσει, για έναν απλό λόγο: Γιατί θα πρέπει να βάλει «Βόρεια Μακεδονία». Αυτό, λοιπόν, το «Μακεδονία», «μακεδονικός» και λοιπά, παραπέμπει σε άλλες ιστορίες. Μinima desiderata της χώρας.
Τώρα, με αυτήν τη Συμφωνία σπάει ένας επικίνδυνος αναθεωρητισμός που ξεκίνησε με τους εθνικιστές, με το εθνικιστικό μέτωπο, το οποίο θέτει σε άμεσο κίνδυνο το εθνικό συμφέρον της χώρας, τα σύνορα της, το εθνικό Δίκαιο, την ίδια της την ιστορία. Και ξέρετε γιατί; Οι Μακεδονομάχοι, κυρίες και κύριοι -γιατί δεν θα κάνουμε ιστορία εδώ, αλλά δεν μπορώ να μην αναφερθώ- πολέμησαν για να μπορέσουν να κατοχυρώσουν, όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της γεωγραφικής αυτής επικράτειας στον ελληνικό εθνικό κορμό, για να μπορεί αυτό το τμήμα να είναι στον ελληνικό εθνικό κορμό, για να λέγεται ελληνικό αυτό το τμήμα. Το έχουμε καταλάβει; Γι’ αυτό αγωνίστηκαν. Αγωνίστηκαν η ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου να κατοχυρωθεί ως μέρος της ελληνικής εθνικής ιστορίας, ως μέρος της ελληνικής εθνικής ταυτότητας και όχι ως μέρος της ιστορίας κάποιων άλλων. Αυτός ήταν ο σκοτωμός.
Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι ξέρετε τι έκαναν; Είπαν: «Αρκετά σκοτωθήκαμε μεταξύ μας. Εμείς θέλουμε να μοιράσουμε αυτή τη Μακεδονία μεταξύ μας, εναντίον του κοινού εχθρού, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας». Μέσα στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ήταν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, δηλαδή την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήθελαν. Με τους Βαλκανικούς Πολέμους οι ιμπεριαλιστές της εποχής ήθελαν την κατάρρευση Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Δεν τους χάλαγαν τα σχέδια. Ένα πράγμα τους χάλαγε τα σχέδια: Ότι αποβαλκανοποιήθηκαν οι Βαλκάνιοι. Γιατί για τους ιμπεριαλιστές -και τότε και σήμερα- οι Βαλκάνιοι είναι κάτι άξεστοι, σκληροί, απαίδευτοι, οι οποίοι σκοτώνονται μεταξύ τους με σκληρούς εθνικισμούς. Και με τη βαλκανική Λίγκα οι Βαλκάνιοι είπαν: «Εμείς παίρνουμε τη μοίρα στα χέρια μας. Εμείς αποφασίζουμε για το μέλλον μας. Κάνουμε μια ρωγμή μέσα στο δικό σας σχέδιο, αλλά κάνουμε τη δική μας ρωγμή», κάτι σαν μία σημαντική παρακαταθήκη. Και χώρισαν τη Μακεδονία σε τρεις «Μακεδονίες». Και ο καθένας ανέλαβε να πάρει και να εντάξει στο δικό του εθνικό κορμό, δηλαδή την ελληνική Μακεδονία να την κατοχυρώσουμε ως ελληνική.
Ακούω το εθνικιστικό μπλοκ και κάποιους άλλους στην Επιτροπή. Δείτε τα Πρακτικά. Άλλα είπε ο κ. Κουμουτσάκος, άλλα είπε ο κ. Γεωργιάδης. Πέρασε την εθνική γραμμή και πάει στον αναθεωρητισμό της Συνθήκης του Βουκουρεστίου. Και πρέπει εδώ η Νέα Δημοκρατία να πάρει πεντακάθαρα θέση και μετά ας κατηγορήσει όσο θέλει τη Συμφωνία. Αλλά αυτό είναι κρίσιμο ζήτημα εθνικής σημασίας και πρέπει να το ξέρουμε.
Εμείς, κυρίες και κύριοι, με αυτή τη Συμφωνία κάνουμε και κάτι άλλο παρά πολύ σημαντικό. Δεν έχει αποδοθεί τόση σημασία στα άρθρα από το 13 έως το 17, γιατί η Βαλκανική Συμμαχία, η Βαλκανική Λίγκα του 1912-1913, των Βαλκανικών Πολέμων αυτής της περιόδου, έφερνε ξανά στην επιφάνεια μια βαθιά παράδοση των Βαλκανίων, όταν μπόρεσαν να σταθούν στα πόδια τους και να φτιάξουν τα έθνη-κράτη, τις μεγάλες πατημασιές που έφτιαξαν οι Βαλκάνιοι έμποροι, οι Βαλκάνιοι διανοούμενοι σε όλον το χώρο των Βαλκανίων, μέχρι την Κεντρική Ευρώπη. Αυτές τις πατημασιές τις επαναφέρει και λέει: «Μαζί μπορούμε να αναπτυχθούμε. Μαζί μπορούμε να προχωρήσουμε και να διασφαλίσουμε και την ιστορία μας και την οικονομική μας ανάπτυξη, αν θέλουμε να επιβιώσουμε σε έναν κόσμο που πνίγει τους λαούς, τον καθένα ξεχωριστά, από μόνο του».
Δεν δίνουμε γλώσσα -έχουν απαντηθεί αυτά. Εγέρθηκε από την Αντιπολίτευση συνέχεια: «Δίνετε γλώσσα». Ξεπεράστηκε αυτό στην Επιτροπή. Πάει στην άκρη. Γιατί η γλώσσα δεν είναι ένα πράγμα που δίνουμε εμείς ή οι άλλοι. Ο Παύλος Μελάς δεν είχε κανένα πρόβλημα να αναγνωρίσει ότι ο Κώττας μίλαγε μακεδονικά. Γιατί ο Παύλος Μελάς πολέμαγε όχι για το εάν ο Κότας μίλαγε μακεδονικά, πολέμαγε γιατί τον ήθελε συναγωνιστή για να είναι η ελληνική Μακεδονία, ελληνική. Γι’ αυτό δεν είχε πρόβλημα η Πηνελόπη Δέλτα. Γι’ αυτό δεν είχε πρόβλημα κανένας.
Εκ των υστέρων δημιουργήθηκε αυτό το πρόβλημα. Όπως πρόβλημα δεν είχε κανένας αγωνιστής του ’21 αν μίλαγε αρβανίτικα αυτός που πολέμαγε μαζί του. Τον ενδιέφερε γιατί και για ποιο πράγμα πολεμάει.
Εθνότητα. Αφού ακούσαμε τα μύρια όσα για την εθνότητα, έκπληκτοι εχθές, αφού ακούσαμε γιατί δεν βάλατε «citizenship …» κλπ., βλέπω τη Συμφωνία πιο καθαρά και λέω «ρε, παιδιά, στο ελληνικό κείμενο λέει «πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας»». Ναι, μου λέει κάποιος, αλλά στο αγγλικό δεν το έχει. Κοιτάω το αγγλικό κείμενο: «citizen of Republic of Northern Macedonia». Θα τρελαθούμε!
Ένα τελευταίο σημείο και κλείνω. Παρόν και μέλλον. Τι γίνεται αυτή τη στιγμή στη γειτονιά μας; Αν πάρουμε τον φακό λίγο πιο πέρα, έχουμε καταλάβει τι αποσταθεροποιητικές κινήσεις γίνονται; Τι αναθεωρητισμοί υπάρχουν; Βολεύουν τον ιμπεριαλισμό και αυτά. Όλα μπορούν να τον βολέψουνε, γιατί μία μεγάλη δύναμη έχει και τους τέσσερις άσσους στα χέρια της. Αυτό που ενδιαφέρει εμάς, είναι μήπως εμείς μπορέσουμε να κάνουμε μία ρωγμή σε αυτούς τους τέσσερις άσσους που έχει ο άλλος. Ξέρουμε τι γίνεται στα Βαλκάνια, στα δυτικά Βαλκάνια, ξέρουμε τι γίνεται στην Ανατολική μας πλευρά.
Είχα πολλά πράγματα να πω, δεν μπορώ να τα πω, θα μείνω, όμως σ’ ένα. Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι η πρώτη προληπτική σταθεροποιητική ειρηνική κίνηση που γίνεται σε αυτή την περιοχή. Αν το αποδέχτηκε η Μέρκελ, είναι γιατί πολλές φορές σε τέτοιου τύπου δυνάμεις, όπως έγινε και με την οικονομική πολιτική, βλέπουν τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα που η ίδια τους η πολιτική δημιουργεί. Γιατί κανένας δεν περίμενε ότι η ακροδεξιά θα εκτιναχτεί εκεί και μέσα στην ίδια τη Γερμανία. Γιατί κανένας δεν περίμενε ότι αυτός ο κατακερματισμός των Βαλκανίων της Γιουγκοσλαβίας θα οδηγούσε εκεί που οδήγησε και πάει να οδηγήσει και σε ακόμα χειρότερα πράγματα. Γιατί ο ιμπεριαλισμός έχει μία πραγματικότητα, αλλά έχει και μία ιδεολογία και μόνο με τέτοιες φιλίες μπορεί να σπάσει κανείς την ουσία της ιδεολογίας του. Διαφορετικά δεν γίνεται τίποτα και εκεί με το ΚΚΕ μπορούμε να διαφωνούμε όσο θέλουμε, αλλά είναι η δική μας άποψη.
Κλείνω οριστικά αυτή τη φορά, λέγοντας ένα πράγμα. Γιατί αυτή τη στιγμή λύνεται το Μακεδονικό; Γιατί στη γείτονα χώρα, στη Βόρεια Μακεδονία υπάρχει μια σοσιαλιστική κυβέρνηση που πολέμησε εναντίον των εθνικιστικών δυνάμεων και έτσι πήρε την κυβέρνηση των εθνικιστικών δυνάμεων των «Μεγάλων Αλεξάνδρων» και όλα αυτά, γιατί χτύπησε τον εθνικισμό. Λύνεται τώρα, γιατί σε αυτή την πλευρά, εδώ σε εμάς είναι μια αριστερή κυβέρνηση, η οποία είχε πάντα αδιαπραγμάτευτο μέτωπο εναντίον του εθνικισμού και σε αυτό συσπειρώθηκαν όλες οι δυνάμεις του προοδευτικού δημοκρατικού μετώπου, οι οποίες ήταν πάντα αδιαπραγμάτευτες, χωρίς παιχνίδια, χωρίς κυνισμούς, χωρίς υπολογισμούς. Με πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους από το ’92 είμαστε μαζί. Λύνεται λοιπόν, γιατί είναι αυτές οι δύο κυβερνήσεις.
Γιατί λυπάμαι, κυρίες και κύριοι, και αναφέρομαι στην Αξιωματική Αντιπολίτευση: Δεν μπορείτε να χτυπήσετε τον εθνικισμό, δεν μπορείτε να τον χτυπήσετε επί της ουσίας. Εμείς μπορούμε και το κάνουμε!»
No comments:
Post a Comment
Προβάλλετε ή σχολιάστε την ανάρτηση
Σχόλιο που έχει ταυτότητα χρήστη δημοσιεύεται χωρίς λογοκρισία, αρκεί πάντα η κριτική αυτή να είναι κόσμια.
Ζητώ την κατανόηση σας!!! Από τους ανώνυμους χρήστες, οι οποίοι ως συνήθως αβασάνιστα και χωρίς προσωπικό κόστος γίνονται αμετροεπείς υβριστές.