Ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι

Της Ελένης ( Έλενας) Σταύρου

Μεγαλώνοντας στην επαρχία, σε μια εποχή που οι καιροί ήταν διαφορετικοί και οι άνθρωποι πιο χαλαροί, ίσως ακόμα και περισσότερο άνθρωποι (πάντα και παντού υπάρχουν οι εξαιρέσεις φυσικά), από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου έμαθα να νοιάζομαι το γείτονα, το συμμαθητή και γενικά κάθε άνθρωπο. Περνώντας τα μαθητικά χρόνια, αυτό γινόταν πιο έντονο καθώς γνώριζα την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα του Ελληνισμού. Με το πέρασμα του καιρού, όλο και πιο ξεκάθαρο μού γινόταν πως παρ' ότι ήμασταν ένας λαός αρκετά ταλαιπωρημένος, τείναμε να διατηρούμε τον πολιτισμό και το ήθος σε υψηλό ποσοστό, κάτι που με έκανε να νιώθω ιδιαίτερα περήφανη που ΕΤΥΧΕ να γεννηθώ σε αυτή την πανέμορφη χώρα με τους ξεχωριστούς ανθρώπους!

          Πάμε τώρα στο σήμερα! Στα 32 μου χρόνια έχω συναντήσει πολλούς ανθρώπους διάφορων πολιτικών πεποιθήσεων, διαφορετικών ιδιοσυγκρασίων και πολλές φορές διαφορετικών εθνικοτήτων. Προσωπικά, αντιμετωπίζω κάθε άνθρωπο με γνώμονα αυτό και μόνο αυτό...Ότι έχω απέναντι μου έναν άνθρωπο, αδιαφορώντας για την καταγωγή, την εμφάνιση, τις σεξουαλικές προτιμήσεις και ότι άλλο δίνει την ευκαιρία σε κάθε κακεντρεχή να κατηγοριοποιήσει, ή ακόμα και να αναθεματίσει ομάδες ανθρώπων και να φερθεί με γνώμονα το κάθε στερεότυπο που κακώς διαιωνίζεται από γενιά σε γενιά.

          Ως άνθρωπος πρώτα, ως μητέρα πλέον, αλλά και ως εκπαιδευτικός αρνούμαι να καταλάβω την όποια μορφή ρατσισμού (εκτός αν είσαι Ολυμπιακός...- αστειάκι για να σπάσει ο πάγος) και μπορώ πλέον να πω με σιγουριά πως ρατσιστής δε γεννιέσαι, γίνεσαι.  Βάλτε 2 παιδάκια διαφορετικού χρώματος δίπλα δίπλα και θα το συνειδητοποιήσετε αμέσως (δε μου αρέσει αυτή η κατηγοριοποίηση, αλλά στη συγκεκριμένη στιγμή θέλω να γίνει εικόνα στη σκέψη σας) .

          Άραγε είναι φυσιολογικό τη στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποι (ανάμεσα τους τουλάχιστον 8 εκατομμύρια παιδιά) έχουν επηρεαστεί από τη βία του πολέμου, με αποτέλεσμα να έχουν απομακρυνθεί από τις εστίες τους με οδηγό το άγνωστο, εμείς να γεμίζουμε με μίσος τις ψυχές τις δικές μας αλλά και των παιδιών μας; Άραγε αυτή την αντιμετώπιση θα θέλαμε αν βρισκόμασταν στην ίδια -ομολογουμένως δυσμενή- θέση; Άραγε αυτή τη ζωή θα θέλαμε για τα παιδιά μας;

          Με αφορμή το τελευταίο περιστατικό στη Μόρια που χάθηκε μια γυναίκα και ένα παιδί, ακούστηκαν πολλά σχόλια γεμάτα μίσος και αγανάκτηση, τόσα που με έκαναν να αναρωτηθώ αν ακόμα ζω στο 2019 και στην Ελλάδα και δυστυχώς για μένα μετά από λίγο συνειδητοποίησα πως με τον καιρό ξεχνάμε την ιστορία μας. Έχουμε βιώσει πολλές δυσκολίες και σίγουρα για να υπάρχουμε ακόμα, βρέθηκαν ανθρωποι ή ακόμα και λαοί που με τον τρόπο τους συνέβαλλαν στην επιβίωση μας. Λαός που ξεχνάει την ιστορία του, είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει και το μίσος το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι χειρότερες καταστάσεις από αυτές που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι που τόσο πολύ τους κατηγορούμε, λες και διάλεξαν αυτή την τύχη. Δεν έχουν την πολυτέλεια να διαλέξουν που θα πάνε, αυτό είναι γεγονός που δεν πρέπει να ξεχνάμε.

          Δεν θα μπω στη διαδικασία να μιλήσω για όσα τάχα προβλήματα δημιουργεί η συμβίωση προσφύγων και Ελλήνων. Σίγουρα, δεν είναι όλα ρόδινα, όμως για αυτό φταίει η συνολική αντιμετώπιση του προσφυγικού από την ελληνική κυβέρνηση (όχι μόνο από την τωρινή) και τους αρμόδιους οργανισμούς και κανένας μα κανένας πρόσφυγας. Ακόμα περισσότερο τα μικρά παιδιά. Καλώς ή κακώς, η χώρα μας λαμβάνει διόλου ευκαταφρόνητα ποσά που αν υπήρχε η θέληση και μελετημένο πολιτικό σχέδιο αυτοί οι άνθρωποι θα ζούσαν σε αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης σε κατάλληλες δομές που δε θα προκαλούσαν αρνητικά σχόλια και με τον καιρό θα μπορούσαμε να τους εντάξουμε στο ανθρώπινο δυναμικό της χώρας που όλο και λιγοστεύει, αφού η χώρα μας διώχνει τα παιδιά της.

          Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως ΕΤΥΧΕ να μην είμαστε εμείς σε εμπόλεμη ζώνη, ΕΤΥΧΕ να μην είμαστε εμείς που αφήνουμε πίσω το σπίτι και όλα τα υπάρχοντα μας μη γνωρίζοντας που θα καταλήξουμε και αν θα φτάσουμε ζωντανοί, ΕΤΥΧΕ να μην είναι το δικό μας παιδί που άφησε το σπίτι και το σχολείο του από τη μια στιγμή στην άλλη, ΕΤΥΧΕ να μην είναι το δικό μας παιδί που πνίγηκε στη Μεσόγειο σε μια προσπάθεια να γλιτώσει από τη λαίλαπα του πολέμου, ΕΤΥΧΕ να μην είμαστε εμείς και το παιδί μας που αναγκαστικά κοιμόμαστε "πεταμένοι" σε ένα εγκαταλελειμένο κτίριο, ΕΤΥΧΕ να μην είμαστε εμείς και το παιδί μας που καήκαμε σε μια προσπάθεια να φτιάξουμε κάτι να φάμε.

          Το χειρότερο όλων είναι πως ποτίζουμε και τα παιδιά μας με αρνητικές σκέψεις για αυτούς τους ανθρώπους. Οφείλουμε να θυμόμαστε πως όλοι οι άνθρωποι του κόσμου, όλα τα παιδάκια του κόσμου έχουν τις ίδιες βασικές ανάγκες και δυστυχώς ή ευτυχώς πολλές φορές έγκειται στις επιλογές των κρατών να καλυφθούν ή όχι. Ας γίνουμε περισσότερο άνθρωποι, ας προστατεύσουμε το πνεύμα και την ψυχή των παιδιών μας, έτσι ώστε μεγαλώνοντας να γίνουν άνθρωποι ολοκληρωμένοι, συνειδητοποιημένοι, με ενσυναίσθηση και γιατί όχι; μέσα από τις πεποιθήσεις τους να αλλάξουν τον κόσμο! Αυτό τον κόσμο που δεν είναι δίκαιος για όλους, είναι όμως στο χέρι μας να παραμείνουμε πάνω και πρώτα από όλα άνθρωποι και με την αλληλεγγύη να βοηθήσουμε ή ακόμα και να προστατεύσουμε όποιον συνάνθρωπο το χρειάζεται ανεξαρτήτως κανενός άλλου κριτηρίου.

          Για να μεγαλώσουν τα παιδιά μας σε έναν καλύτερο κόσμο, πρέπει κάποιος να τον δημιουργήσει και ποιος μπορεί να το κάνει καλύτερα από τα ίδια; Ας τα κρατήσουμε μακριά από τα μίση και ας τα προετοιμάσουμε λοιπόν να γίνουν αυτοί οι άνθρωποι που θα αναγνωρίζουν την αδικία, που θα προσφέρουν ανιδιοτελώς όταν έχουν τη δυνατότητα και που με τον καιρό θα βάζουν ένα μικρό λιθαράκι στη βελτίωση της κοινωνίας μας! Φανταστείτε κάθε παιδί αυτού του κόσμου να βάζει ένα τέτοιο λιθαράκι!!!

 ΑΝ ΓΛΙΤΩΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ!

Ελένη (Έλενα) Σταύρου

Η αρθρογράφος της Γραφίδας Σιντικής, κα Ελένη (Έλενα) Σταύρου του Δημητρίου, από το Σιδηρόκαστρο, κατοικεί στις Σέρρες και είναι απόφοιτος του τμήματος Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης της Παιδαγωγικής Σχολής του Α.Π.Θ.