Χαιρετισμός της Ν.Βαλαβάνη στη γιορτή για τα 14 χρόνια από την ίδρυση του PYD

Η πρ.αν.Υπουργός Οικονομικών Νάντια Βαλαβάνη μιλώντας στη χθεσινή γιορτή για  τη 14η επέτειο από τη δημιουργία του συριακού κόμματος PYD στον κινηματογράφο «Αλκυονίς» είπε τα εξής:

«Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την πραγματικά τιμητική πρόσκληση της Εκτελεστικής Επιτροπής του PYD, που σήμερα γιορτάζουμε εδώ από κοινού τα 14 χρόνια από την ίδρυση του, στο 8ο Συνέδριο του στη Ροζάβα στις 27 και 28 Σεπτεμβρίου. Και να εκφράσω τη βαθιά λύπη μου για την τελεσίδικη απόφαση της Διοίκησης του Ιρακινού Κουρδιστάν στο Αρμπίλ, την οποία μας μετέφερε το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών σήμερα το μεσημέρι, ότι δε θα επιτρέψει σε κανένα ξένο να διαβεί  το μοναδικό συνοριακό πέρασμα μεταξύ Ιρακινού και Συριακού Κουρδιστάν προς Ροζάβα μ’  εξαίρεση  τους δημοσιογράφους.

Λυπάμαι βαθιά που, όπως και οι υπόλοιποι  Έλληνες προσκαλεσμένοι στο 8ο Συνέδριο, δε θα έχω την ευκαιρία να συμμετάσχω σε μια τόσο εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πολιτική  εμπειρία, όπως είναι η συζήτηση για μια ειρηνική και δημοκρατική διέξοδο στη Συρία, με πλήρη σεβασμό στα δικαιώματα των Κούρδων  όπως και όλων των άλλων εθνοτήτων της χώρας, αντρών και γυναικών εξίσου. Λυπάμαι που δε θα μπορέσω να συζητήσω με ανθρώπους συμμέτοχους του μεγάλου πειράματος διακυβέρνησης στα τρία καντόνια της Ροζάβα, αλλά και να επισκεφτώ απελευθερωμένες από το Χαλιφάτο περιοχές: Απελευθερωμένες χάρη στις θυσίες πριν απ’  όλα των Μονάδων Λαϊκής Προστασίας, που τους τελευταίους τρεις μήνες αντιμετωπίζουν τους ισλαμοφασίστες του ISIS στον πιο αιματηρό αγώνα – ευτυχώς οπισθοφυλακής πλέον για τους τελευταίους – ανάμεσα στα ερείπια  της Ράκα. Και βέβαια λυπάμαι πραγματικά που δε θα μπορέσω να βρεθώ πριν απ’ όλα στο απελευθερωμένο Κομπάνι, στα ερείπια του οποίου σε μάχες σώμα με σώμα τέλος 2014-αρχές 2015 συντελέστηκε η πραγματική στροφή του πολέμου, καθώς εδώ σταμάτησε για πρώτη  φορά η προέλαση των δυνάμεων του Χαλιφάτου και αποδείχτηκε ότι, αντιμέτωπο με γυναίκες και άντρες που ξέρουν για ποιους λόγους αξίζει να δώσουν τα πάντα, ακόμα και τη ζωή τους, καθώς ξέρουν ποια ζωή αξίζει να ζει κανείς, το Ισλαμικό Κράτος δεν είναι αήττητο.

Κι επειδή δεν υπάρχουν παρθενογενέσεις, επιτρέψτε μου να θυμίσω μερικές αποσπασματικές εικόνες από ένα άρθρο μου στο TVX (3.11.2014) με τίτλο «Το Κομπάνι δεν πρέπει να πέσει! Το Κομπάνι πρέπει να νικήσει!», γραμμένο την επαύριο της επιστροφής μου στην Ελλάδα από μια αποστολή,  μαζί με τον επικεφαλής του PYD στην Ελλάδα Ιμπραήμ Μουσλέμ, σε απόσταση αναπνοής από το φλεγόμενο Κομπάνι.

“…Τουρκοσυριακά σύνορα, βραδινό της 28ης Οκτωβρίου 2014 στη «νεκρή ζώνη» έξω από ένα χωριό δίπλα στο Σουρούτς, 3 χιλιόμετρα απέναντι από το «ελεύθερο πολιορκημένο» Κομπάνι. Το απόλυτο σκοτάδι της νύχτας – στο Κομπάνι επικρατεί συσκότιση, από την εδώ πλευρά δεν υπάρχει φωτισμός – σπάνε μόνο μικρές φωτιές διάσπαρτες πάνω στη χωμάτινη «έρημο». Γύρω απ’ την καθεμιά, πάνω σε τσιμεντόλιθους, κάθεται κι από μια μικρή ομάδα ανθρώπων: Στη «Νυχτερινή Περίπολο» του Ρέμπραντ, που μου έρχεται στο μυαλό συνειρμικά, απεικονίζονται ανώτεροι αξιωματικοί που φρουρούσαν τη βασίλισσα. Αυτή εδώ η πολιτική φρουρά όμως, περίπου 500 άνθρωποι κάθε βράδυ, απαρτίζεται από πολίτες της περιοχής, αλλά κι από άλλους από μακρινά μέρη της Τουρκίας, που έχουν παρατήσει τις δουλειές τους για να φυλάνε άγρυπνη σκοπιά καθημερινά απ΄ τις 5 το απόγευμα που νυχτώνει μέχρι τις 5 το πρωί που χαράζει. Και «φρουρούν» όχι βασιλιάδες και βασίλισσες, αλλά τις 2000 νεαρές μαχήτριες και μαχητές απέναντι: Παρατηρώντας και καταγράφοντας με κάμερες ότι συμβαίνει κατά μήκος των πιο κρίσιμων 3 χιλιομέτρων των συνόρων από και προς τη Συρία – βγάζοντας κάθε τόσο «λαυράκια», αλλά λειτουργώντας και με μόνη την παρουσία τους επίσης αποτρεπτικά. Ταυτόχρονα οι φωτιές τους είναι ορατές απ’ το Κομπάνι: Οι μαχητές τις περιμένουν μόλις πέσει το σκοτάδι – για να ξέρουν έτσι πως δεν είναι ξεχασμένοι, πως στην αγρύπνια τους μέσα στον κλοιό που τους σφίγγει από τρεις μεριές δεν είναι μόνοι, ότι από απέναντι τους «φυλάνε». 

Στο ίδιο χωριό, πάντα μες στο σκοτάδι, σε ένα σπίτι φτωχικό, όπως κι όλα τα υπόλοιπα: Δυο δωμάτια με κουβέρτες πάνω στο χωμάτινο πάτωμα, στο ένα κοιμούνται στρωματσάδα όλοι μαζί οι άντρες, στο άλλο οι γυναίκες και τα –πολλά - παιδιά, σύνολο 19 άτομα: Μια οικογένεια από το Κομπάνι φιλοξενείται από μια άλλη, όπως συμβαίνει με χιλιάδες σπίτια σε όλη την περιοχή. Μας συστήνουν τον πατέρα και τη μάνα της φιλοξενούμενης οικογένειας: Ο γιος τους σκοτώθηκε πριν 40 μέρες, δηλ. την πρώτη ή δεύτερη μέρα της επίθεσης των τζιχαντιστών ενάντια στο Κομπάνι. Αυτοί, πρόσφυγες στο μεταξύ, το έμαθαν μόλις πριν από 4 μέρες. Χαιρετιόμαστε με τον πατέρα με το χέρι στην καρδιά. Η μάνα, με ξύλινα χαρακτηριστικά, μας μιλά με μια άγρια περηφάνια και αξιοπρέπεια, ενώ μικρά παιδιά κρέμονται από τη φούστα της. Μας λέει ότι περιμένει να εξολοθρέψουν το ISIS για να πάρει την οικογένεια της και να ξαναγυρίσει στο Κομπάνι, να στήσει μια σκηνή πάνω στα ερείπια του σπιτιού της και να ξαναστήσουν τη ζωή τους και την πόλη.

Έξω απ’ το σπίτι ακούμε τον πρώτο βομβαρδισμό από αέρα: Πρώτα οι εκρήξεις, στο τέλος ο ήχος των αεροπλάνων – stealth?. Οι άνθρωποι γύρω απ’ τις φωτιές πίνουν τσάι από αυτοσχέδια σαμοβάρια για να ζεσταθούν. Μας προσφέρουν τσάι από παντού. Μες στο σκοτάδι, όσες φωτιές δε μιλούν, τραγουδούν. Μια κοπελίτσα, δικηγόρος απ’ την Πόλη, μας ρωτά με αγωνία αν μπορούμε να τους βοηθήσουμε να βρουν αυτό που χρειάζονται οι υπερασπιστές περισσότερο απ’ όλα, βαρύ οπλισμό. Παρά την κουβέντα και τη δέσμευση μας ότι θα κάνουμε ότι μπορούμε για να συγκεντρώσουμε φάρμακα, τρόφιμα και χειμωνιάτικο ρουχισμό, παραμένει απογοητευμένη μαζί μας.

 Ξημερώνοντας η 29η Οκτωβρίου, όλοι έχουν μάθει τα νέα για τη Ραϊχάν, την κοπέλα που είχαν κάνει γνωστή σε όλο τον κόσμο ξένοι δημοσιογράφοι, καθώς λέγανε ότι είχε σκοτώσει η ίδια 100 τζιχαντιστές: Τη νύχτα έπεσε στα χέρια του ISIS και την αποκεφάλισαν. 

Μας εξήγησαν από την αρχή ότι δεν υπάρχει περίπτωση ξένες αντιπροσωπείες να περάσουν στην πόλη απέναντι: Τις τελευταίες μέρες η ISIS κάνει επιθέσεις προσπαθώντας να καταλάβει τη μοναδική «ανοιχτή» πλευρά, αυτή των συνόρων, «σφραγίζοντας» έτσι το Κομπάνι. Και βομβαρδίζει κάθε τόσο την πόλη με οβίδες απ’ τους λόφους ολόγυρα: Δε μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλεια μας. Αναχωρώντας απ’ την περιοχή το επόμενο βράδυ, ωστόσο, μας φώναξε χαιρετώντας μας μέσα απ’ το μέγα πλήθος γύρω απ’ το αυτοκίνητο μας, μέσα απ’ τον κόσμο που περίμενε συγκεντρωμένος απ’ το πρωί να φανούν, συνοδεύοντας τον πρώτο βαρύ οπλισμό στην περιοχή, Ιρακινοί Πεσμεργκά, ένας πολύ γνωστός Έλληνας διεθνής φωτορεπόρτερ: Μας διαβεβαίωσε φωναχτά ότι αυτός θα μπει στο Κομπάνι.

…Με την έναρξη της επίθεσης του ISIS ενάντια στο Κομπάνι στις 29 Σεπτεμβρίου, η περιοχή, 200.000 άμαχοι άνθρωποι συνολικά από πόλη και χωριά, «άδειασε» απέναντι: Περνώντας με χίλια βάσανα – και απώλειες - στην τουρκική πλευρά των συνόρων. Οι μισοί μετακινήθηκαν στην τουρκική ενδοχώρα, οι άλλοι μισοί έμειναν στη γραμμή των συνόρων, προσδοκώντας, όπως η μάνα του νεκρού παλληκαριού, την ήττα του στρατού του «Χαλιφάτου» και την επιστροφή στην πατρίδα απέναντι.

…Το πρόβλημα των προσφύγων του Κομπάνι στο Σουρούτς, που είδαμε με τα μάτια μας, ως προς τις παράμετρες του είναι κάτι ασύλληπτο. Κι ας θυμηθούμε ότι στην Τουρκία, μόνο απ’ τη Συρία βρίσκονται αυτή τη στιγμή συνολικά 1,6 εκατομμύρια πρόσφυγες που χρειάζονται βοήθεια: Ένα σεβαστό μέρος τους, αν δεν υπάρξει γενική διεθνής κινητοποίηση, θα καταλήξει σίγουρα να εγκλωβιστεί στην Ελλάδα. 

…Οι μαχητές του Κομπάνι υπερασπίζονται - κόντρα στο σκοταδιστικό «τέρας» που αποτελούν οι Τζιχαντιστές του ISIL, γέννημα-θρέμμα των επεμβάσεων «εξαγωγής δημοκρατίας» των ΗΠΑ και δυτικοευρωπαϊκών χωρών, της ιμπεριαλιστικής (όχι μόνο στρατιωτικής) βίας που άσκησαν και ασκούν στη Μέση και Εγγύς Ανατολή ή στη Βόρεια Αφρική -  ένα παγκόσμιας σημασίας πείραμα δημοκρατίας. Η Κομπάνι ήταν μια από τις τρεις επαρχίες που συγκρότησαν τη Ροζάβα του Συριακού Κουρδιστάν, στην οποία Κούρδοι, Άραβες, Σύροι, Αραμαίοι, Αρμένιοι, Τουρκμένιοι και Τσετσένοι αποφάσισαν να συνυπάρξουν σε ένα πλαίσιο ισονομίας, ανεξιθρησκείας, ισοτιμίας των φύλων, αλληλεγγύης και άμεσης δημοκρατίας. Με δήμους που διοικούνται από λαϊκές συνελεύσεις, με εκπροσώπους αιρετούς και ανακλητούς, με υποχρεωτική εκπροσώπηση εθνοτήτων και θρησκευτικών κοινοτήτων και με μια γυναίκα κι έναν άντρα να μοιράζονται κάθε θέση επικεφαλής, με ομάδες λαϊκής αυτοάμυνας, με γυναικείες στρατιωτικές ομάδες. 

Αυτό εξηγεί την παγκόσμια αλληλεγγύη που προκάλεσαν, ένα αληθινό ρεύμα «εξωτερικής πολιτικής των λαών». Μάλλον αυτό εξηγεί και την ηρωική αντοχή τους: Οι πολίτες του Κομπάνι, ανάμεσα στον απολυταρχισμό της κεντρικής κυβέρνησης και στον ισλαμοφασισμό του ISIS, επέλεξαν ν’ ανοίξουν ένα δρόμο προς το μέλλον, για λογαριασμό και της Δύσης και της Ανατολής. Για λογαριασμό όλων μας. 

… Το Κομπάνι δεν πρέπει να πέσει! Το Κομπάνι πρέπει να νικήσει!”

Το Κομπάνι όντως νίκησε και ολόκληρη η ευρύτερη περιοχή ετοιμάζεται να γιορτάσει στο άμεσο μέλλον την απελευθέρωση της. Τέτοιες στιγμές ωστόσο συνήθως οι νίκες υφαρπάζονται μέσα απ’  τα χέρια των λαών.

Η περιφρούρηση και διεύρυνση αυτής της, όχι ακόμα πλέριας, νίκης θα είναι, απ’  όσο καταλαβαίνω, και το κεντρικό θέμα συζήτησης του 8ου Συνεδρίου σας. Τις θερμότερες ευχές όλων μας για ουσιαστικές αποφάσεις!»