Λεωνίδας Βατικιώτης «Το δημόσιο χρέος – Η ιστορία του και η σημασία του στη σημερινή κρίση»

Οικονομολόγος, δημοσιογράφος και εκ των πρωτεργατών της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους

Η ομιλία του Λεωνίδα Βατικιώτη στην κοινή εκδήλωση της Δικαιοσύνης για Όλους και της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους: "Ποιος χρωστάει σε ποιον”
Το παράνομο ελληνικό Δημόσιο Χρέος και οι Γερμανικές Οφειλές.
Κινηματογράφος Δεξαμενή, 17 Ιουλίου 2017

Λεωνίδας Βατικιώτης «Ποιος χρωστάει σε ποιον» 17.7.2017 https://youtu.be/F5Ntke5mT7w

Κινηματογράφηση: Άρης Χατζηστεφάνου (www.info-war.gr)

Πηγή: ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΑΙ ΤΟΥΣ

Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία του Λεωνίδα Βατικιώτη:

Λεωνίδας Βατικιώτης

Οικονομολόγος, δημοσιογράφος και εκ των πρωτεργατών της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους
«Καλησπέρα! Ευχαριστούμε πολύ για την παρουσία σας στη σημερινή εκδήλωση. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι όταν συζητούσαμε και αποφασίσαμε για τη σημερινή εκδήλωση και την προβολή του ντοκιμαντέρ δεν ήταν γνωστό ότι θα επιχειρηθεί και θα ολοκληρωθεί, από ότι φαίνεται, «επιτυχημένα» η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές, που ήδη από το τέλος της προηγούμενης εβδομάδας συζητιέται και προετοιμάζεται. Για την Κυβέρνηση θα επιχειρηθεί αυτή η πράξη να εμφανιστεί ως το τέλος του μνημονιακού κύκλου, ουσιαστικά ότι θα σηματοδοτήσει την κανονικότητα της Ελλάδας, την επιστροφή στις αγορές, το γεγονός δηλαδή ότι πλέον μπορεί να δανειστεί.

Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Στην πραγματικότητα ακόμα και αυτή η επιστροφή στις αγορές έχει πάρα πολύ στήσιμο από πίσω και γίνεται εσπευσμένα για ένα πάρα πολύ συγκεκριμένο λόγο: Γιατί την Πέμπτη βγαίνει στη δημοσιότητα η Έκθεση για το Ελληνικό Χρέος από το ΔΝΤ. Είναι η Έκθεση Βιωσιμότητας του Δημοσίου Χρέους, η οποία θα αποδείξει ότι το Ελληνικό Χρέος δεν είναι βιώσιμο. Καταλαβαίνουμε πάρα πολύ καλά ότι δεν ήτανε δυνατό να βγει η Κυβέρνηση και να δανειστεί από τις αγορές, έχοντας μία έκθεση στην πλάτη της, η οποία θα αποδεικνύει ότι αυτό το Χρέος δεν μπορεί να πληρωθεί, είναι μη βιώσιμο.

Αξίζει εδώ να κάνουμε μία αναδρομή στα σχέδια της Κυβέρνησης, στο τι ακούσαμε όλο τον χειμώνα που μας πέρασε. Έλεγε λοιπόν η Κυβέρνηση ότι πρέπει να ψηφίσουμε λίγα μέτρα, τα οποία δεν είναι και τίποτε, μετά όμως έρχεται η ένταξη της Ελλάδας στην ποσοτική χαλάρωση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, έρχεται το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που βγάζει βιώσιμο το Ελληνικό Χρέος, βγαίνουμε και στις αγορές με το σπαθί μας και στη συνέχεια όλα μέλι-γάλα. Από αυτά το μοναδικό που έγινε ήταν να ψηφίσει η Ελληνική Βουλή για πολλοστή φορά, με διαδικασίες κατεπείγοντος, αύξηση της φορολογίας και, μάλιστα, για τα πιο λαϊκά, για τα πιο φτωχά στρώματα, καθώς μειώθηκε το αφορολόγητο, νέα μείωση στις συντάξεις και πάρα πολλά ακόμα μέτρα, από τα οποία ξεχωρίζω δύο: το ότι παύει η διαδικασία δίωξης για δύο στελέχη του ΤΑΙΠΕΔ και παύει ακόμα και η διαδικασία των διώξεων για τον Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ και ξέρουμε πάρα πολύ καλά, όπως εύστοχα έδειξε και το σπουδαίο ντοκιμαντέρ της CADTM, την ευθύνη, το πόσο σημαντικό ήταν το έργο που προσέφερε ο Γεωργίου το 2010 για να ξεκινήσει όλη αυτή η διαδικασία με τα ελληνικά βασανιστήρια, με την υπαγωγή στο Μνημόνιο.

Αυτό που πρέπει να ξεχωρίσουμε όμως είναι πως ήταν εκ των προτέρων γνωστό ότι αυτό το σχέδιο δεν μπορούσε να προχωρήσει. Όλη η Κυβέρνηση, ο Αλέξης Τσίπρας, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, τους προηγούμενους μήνες υπόσχονταν ότι θα εφαρμοστούν τα μέτρα ελάφρυνσης του Δημόσιου Χρέους. Επρόκειτο για τα μέτρα, τα οποία είχε ψηφίσει η Κυβέρνηση στο Eurogroup τον Μάιο του 2016 και εκεί περιλαμβάνονταν τρία πακέτα μέτρων, το βραχυπρόθεσμο, το μεσοπρόθεσμο και το μακροπρόθεσμο. Το βραχυπρόθεσμο ήδη ξεκίνησε. Για το μεσοπρόθεσμο, το οποίο το υποσχόταν η Κυβέρνηση με τη λήξη της αξιολόγησης και την ψήφιση του τετάρτου Μνημονίου, η απόφαση του Eurogroup έγραφε πάρα πολύ καθαρά ότι θα εφαρμοστεί με τη λήξη του προγράμματος, τον Αύγουστο του 2018. Και έχουμε καταλάβει όλα αυτά τα χρόνια πως όταν λένε κάτι το εννοούν και πολύ περισσότερο όταν έχει την υπογραφή της Ελληνικής Κυβέρνησης κανένας δεν δικαιούται να αρχίσει να παίζει με αυτό.

Το συμπέρασμα είναι πάρα πολύ απλό: η Ελληνική Κυβέρνηση σπεκούλαρε όλο το προηγούμενο διάστημα, εξαπατούσε την ελληνική κοινωνία, όταν υποσχόταν πως οι Ευρωπαίοι θα ανοίξουν το πακέτο ελάφρυνσης του Δημόσιου Χρέους. Εδώ, ας ξεχωρίσουμε, ας εξετάσουμε λίγο καλύτερα την ορολογία που χρησιμοποιούν. Δεν μιλούν για μείωση του Δημόσιου Χρέους, δεν μιλούν για διαγραφή του Δημόσιου Χρέους, μιλούν για ελάφρυνση του Δημόσιου Χρέους, έχοντας εξαρχής χαμηλώσει τον πήχυ και, ταυτόχρονα, έχοντας το δικαίωμα να αβαντάρουν, να παίζουν με μία έννοια, που ξέρουν πως είναι πάρα πολύ φιλική στην ελληνική κοινωνία, αφού ξέρουν πως ο ελληνικός κόσμος, πως ο ελληνικός λαός θέλει, έχει συμφωνήσει για τη διαγραφή του Δημόσιου Χρέους.

Παρόλα αυτά, ακόμα και αυτά τα μέτρα του Eurogroup του Μαΐου του ’16 και να εφαρμοστούν, δεν θα επέλθει σοβαρή μείωση του Δημόσιου Χρέους. Πρόκειται για παραμετρικές, ήσσονος σημασίας αλλαγές, οι οποίες δεν πρόκειται να πειράξουν το ύψος του και γι’ αυτό τον λόγο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το έκρινε μη βιώσιμο. Παρόλα αυτά, ακόμα και αυτή η εμπειρία είναι διδακτική, γιατί έρχεται δύο χρόνια μετά να αποδείξει αυτό που λέγαμε και το 2015 όταν γράψαμε και εκδόθηκαν τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβριο του 2015 τα δύο πορίσματα της Επιτροπής Αλήθειας Δημόσιου Χρέους, όταν ήταν Πρόεδρος της Βουλής η Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Αυτό που λέγαμε πάρα πολύ απλά, δε πρόκειται να επαναλάβω τίποτα από όσα έλεγε προηγούμενα το ντοκιμαντέρ, είναι πως η υπερχρέωση δεν επιδέχεται φιλολαϊκή, αριστερή, «καλούτσικη» διαχείριση. Την υπερχρέωση ή την αποδέχεσαι και εξαθλιώνεσαι και υπάγεσαι σε ένα καθεστώς περιορισμένης κρατικής κυριαρχίας ή την αποτινάσσεις μέσα από μονομερείς ενέργειες, κηρύσσοντας άμεσα στάση πληρωμών επί του Δημόσιου Χρέους και διαγραφή του Δημόσιου Χρέους, μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο σύγκρουσης, το οποίο περιλαμβάνει κατά την άποψή μου και έξοδο από το ευρώ και σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πριν δύο χρόνια υπήρχαν αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει μία λίγο καλύτερη διαχείριση. Αυτό το οποίο αποδείχθηκε αυτά τα δύο χρόνια είναι πως δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερη διαχείριση. Υπερχρέωση σημαίνει εξαθλίωση και γι’ αυτό το λόγο, αυτό το οποίο απαιτείται ακόμα και τώρα είναι μονομερείς ενέργειες παύσης πληρωμών και διαγραφής του Δημόσιου Χρέους.

Ευχαριστώ πάρα πολύ για την προσοχή σας!»