Κάτσε σπίτι λοιπόν μόνος σου. Να τρως τα μνημόνια και να σκούζεις στο Facebook

Μην πας σε κόμμα μην οργανώνεσαι πουθενά…

Γράψε μια εξυπνάδα στο Facebook πάρε 50 like και  μετά γράψε κι άλλη  με στόχο τα 100.  ‘Άλλωστε σημασία έχει να βάζεις στόχους και να τους  επιτυγχάνεις.

Μη σου θυμίσω τώρα ότι ο  Γιωργάκης έφερε -μέρα μεσημέρι- το ΔΝΤ και δεν άνοιξε μύτη.  Κι ο Σαμαρας και ο Τσιπρας σχεδόν τα ίδια.  Κι εσύ κοιτούσες σαν χάνος πανικόβλητος μην χρεοκοπήσουμε και χάσουν οι ξένοι  τα λεφτά τους. 

Μην σου θυμίσω ότι σε άλλες χώρες σε αντίστοιχη στιγμή γίνεται επανάσταση και παίρνουν τους κυβερνωντες με τις πέτρες.

Αυτά συνέβησαν  πράγματι σε άλλες χώρες. Εδώ εσύ ο έξυπνος δεν συμμετέχεις και δεν ασκείς την εξουσία που κατέχεις βάση του συντάγματος.

Αλλά ανάθεμα κι αν έχεις διαβάσει το Σύνταγμα. Ανάθεμα κι αν ξέρεις πως δουλεύει η Δημοκρατία.  Παρόλα αυτά μιλάς για εθνοσυνέλευση γιατί κάπου το άκουσες.   Γιατί θεωρείς ότι μέσα από αυτή κάπου θα συμμετέχεις.

Μονό το άρθρο 120 αν έχεις διαβάσει -το πολύ- και  αυτό, όχι για να δράσεις εσύ αλλά  για να ζητήσεις  και τα παροτρύνεις άλλους να δράσουν και να  πέσει καμιά μπούφλα.

Πριν το 1ο Μνημόνιο πολιτικές κουβέντες δεν άκουγες πουθενά.  Η ενασχόληση με την πολιτική ήταν  ντεμοντέ και για γραφικούς. Μονότονα άκουγες -ή έλεγες και εσύ- το:  «εγώ δεν ασχολούμαι με την πολιτική». Μοιραία όλες οι οργανώσεις  που θα μπορούσαν να ειναι πανίσχυρες  -με την βοήθεια σου- είχαν απαξιωθεί.

Αν είχες ισχυρά κομματα και οργανώσεις και  ήσουν στους δρόμους -μαζί με όλο τον λαό- δεν θα τολμούσε  κανείς να φέρει το ΔΝΤ και  κανείς προδότης δεν θα γλίτωνε την  δικαιοσύνη.  Κανείς αλήτης δεν θα γλίτωνε την φυλακή, κανένα μνημόνιο δεν θα περνούσε όπως δεν πέρασε στην Ισλανδία. Κανένας Σόιμπλε δεν θα έκανε τίποτα αν δεν του το επέτρεπες εσύ.

Κατάλαβε το, πως μόνο μέσα από τα κόμματα και τις  μαζικές οργανώσεις αλλάζει ο κόσμος. Η ισχύς τους ειναι  συμμετοχή του λαού,  και η δύναμη  τους ειναι ισχύς σου!

Μόνο αυτό το μέσο έχεις για να παρέμβεις στα δρώμενα.  Η ζωή  αλλάζει εδώ και αιωνες  με αγώνες, κομματα και παρεμβάσεις. Δεν αλλάζει από τον καναπέ!

Γι αυτό και απαξιώθηκαν όλα πριν την χρεοκοπία και οδηγηθήκαν όλοι στην ατομικότητα.

Στο πολίτευμα μας  θεμέλιο ειναι η λαϊκή κυριαρχία.  Η πλειοψηφια του λαού, δια της ψήφου -και εσύ ο ίδιος-  παραδίνεις την εξουσία που κατέχεις από το Σύνταγμα σε κάποιο πολίτη μέσω των εκλογών. Οι πολίτες αυτοί –συνολικά 300-  ειναι αντιπρόσωποι του λαού και ειναι ενταγμένοι σε κόμματα.

Κάποιο βγαίνει πρώτο κόμμα στην βουλή.

Μπορεί πλέον να κυβερνά και να νομοθετεί στηριζόμενο στην λαϊκή θέληση -εξουσία.  Δυνητικά μπορεί να το κάνει για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, εκτός αν κάποιοι βουλευτές αποχωρήσουν και χαθεί η εξουσία .

Αλλά και το δεύτερο, τρίτο και όλα τα κομματα  που παιρνουν ψήφους,  έχουν  την αντίστοιχη εξουσία  του  λάου στα χέρια τους. Τα κομματα είναι θεσμοί.

Και αντίστροφα χωρίς την ψήφο του λάου δεν εισαι τίποτα. Χωρίς κόμμα  δεν εισαι τίποτα. Χωρίς οργάνωση δεν εισαι τίποτα! Είσαι μόνος σου και ανίσχυρος.

Ότι και να λες -εσύ και όποιος άλλος- χωρίς εκλογική βάση έχει μηδενική άξια.   Ακόμη και σοφές κουβέντες και λες και λόγιες πραγματείες, ακομη και να φιλοσοφείς,  όλα  χάνονται  αν είσαι εκτός  κάποιου κόμματος.

Κι αν επιπλέον είσαι εκτός καθιερωμένης λογικής των υπολοίπων κομμάτων,  τότε θεωρείται γραφικότητα αυτό που λες. Κάποιες φόρες γινεται επικίνδυνο και εσύ ο ίδιος οδήγησε στο πολιτικό περιθώριο.

Για να πάρεις την ψήφο χρειάζεσαι κόμμα  για να αλλάξεις τον κόσμο χρειάζεσαι κόμμα. Ίσως να κυβερνήσεις καποια στιγμή άλλα και γι αυτό χρειάζεσαι κόμμα.

Ακόμη και για να διεκδικήσεις το δίκιο σου,  να περάσεις τα αιτήματα σου, να ασκήσεις πίεση σε κάποιον αρμόδιο -από το διευθυντή του δημοτικού σχολείου των παιδιών σου  μέχρι τον δήμαρχο και υπουργό-, χρειάζεσαι οργάνωση και πιθανόν κάποιο κόμμα ή παράταξη σύμμαχο σου.

Έτσι ειναι η Δημοκρατία  και δουλεύει με παρατάξεις εδώ και  αιωνες.

Παρόλα όσα έπαθες, κάθεσαι ακομη στο Facebook και φωνάζεις. Βυθιζόμενος όλο και πιο βαθιά στην ατομικότητα σου. Φυλακισμένος στο διαδίκτυο απέχεις. Ζώντας για τα ψευτο-likes  νομίζεις ότι κάτι κάνεις.

Τζάμπα κουράζεσαι.  Δεν σε ξέρει ούτε ο ένοικος του διπλανού διαμερίσματος, ούτε καν η μάνα σου που δεν μπαίνει στο Facebook. Νομίζεις ότι κάτι κάνεις αλλά στην ουσία ασχολούνται μαζί σου οι ίδιοι και οι ίδιοι, και εσύ, μαζί με τους ίδιους και τους ίδιους, γιατί αν δεν ασχοληθείς σου φεύγουν κι αυτοί.

Στα Social Media βλέπουμε ακριβώς αυτή η ατομικότητα. Βλέπουμε όμως και την εφευρετικότητα και την ζωντάνια και το πνεύμα του λαού  εκφραζόμενο ατομικά και μαζική κλίμακα.

Όμως είναι έξω από κομματα και οργανώσεις και άρα απονευρωμένο, αδύναμο να παράξει πολιτική δράση και αποτελέσματα. Η κάθε ανάρτηση όσο έξυπνη  ή και επαναστατική κι αν ειναι, κρατάει λίγες ώρες.   Το timeline ειναι σαν ένας μεγάλος πεπτικός σωλήνας και μια καλή ανάρτηση κρατάει λιγότερο από μια καλή μπριζόλα  στο πεπτικό σωλήνα, πριν αποβληθεί.

Τα μεγαλύτερα θύματα ειναι όσοι δεν θελουν να ακούσουν για κομματα. Μισούν την δημοκρατία,  την λειτουργία της, τα κομματα και τις  οργανώσεις.  Δεν θελουν ούτε να ενταχθούν σε αυτά ούτε να παράξουν δράσεις.

Αυτοί ειναι σε εξελικτικό αδιέξοδο και δεν μπορουν να κάνουν τίποτα.

Ολόϊσα τραβούν για το χαμό τους. Μόνοι στο σπίτι, μεμψιμοιρούν και κλαίγονται μονότονα ολημερίς. Τα  αντίπαλα κομματα περνούν τα μνημόνια  τους. Οι οργανώσεις -κάθε είδους- μεγαλουργούν υπογείως ή φανερά  σε παγκόσμια κλίμακά και αυτοί επιμένουν να μην θελουν να οργανωθούν πουθενά. Μόνο σκούζουν στο Facebook και  κοιτούν τον ουρανό για να δουν ποιοι μας ψεκάζουν.  

 #Οργανωθείτε…

Γιάννης Παπαϊωάννου

 Πηγή: papaioannou-giannis.net