Κώστας Ζηκογιάννης: Δίστομο 10-6-2017

Δίστομο 10-6-2017.

73 χρόνια μετά τη σφαγή, εμείς πράξαμε αυτό που θεωρούμε αυτονόητο. Αυτό που μας υπαγορεύει η σταθερή μας θέση αλλά και η ίδια η συνείδησή μας. Υποδείξαμε στο γερμανό πρέσβη ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα να τοποθετήσει τη γερμανική σημαία στο μνημείο των θυμάτων.

Αυτοί που αρνούνται το δικαίωμα των θυμάτων του Διστόμου για δικαίωση και αποζημίωση, δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα να «απενοχοποιούνται» (αυτή η λέξη ουσιαστικά χρησιμοποιείται ως συγγνώμη στη γλώσσα τους, η «συγγνώμη» δεν υπάρχει) καταθέτοντας στεφάνια.

Ο γερμανός πρέσβης και η χώρα του, αν θέλουν να επιδείξουν σεβασμό στη μνήμη των θυμάτων τους και να την τιμήσουν, θα πρέπει πρώτα να σεβαστούν τους θεσμούς της χώρας που κατέστρεψαν τότε. Της χώρας που δήθεν αναγνωρίζουν ως ανεξάρτητη εταίρο τους στην Ε.Ε…

Η ελληνική δικαιοσύνη έχει εκδώσει μια απόφαση, αμετάκλητη εδώ και 17 χρόνια, που καταδικάζει τη Γερμανία σε καταβολή αποζημιώσεων προς τα θύματα του Διστόμου. Αν θέλουν να ξεκινήσουν να συζητούν περί συγγνώμης και περί τιμής, το πρώτο που έχουν να κάνουν είναι να συμμορφωθούν στην απόφαση αυτή. Γιατί οι δικαστικές αποφάσεις δεν εκτελούνται μόνο. Όλοι μπορούν και οφείλουν να συμμορφώνεται. Και η συμμόρφωση δεν απαιτεί καμμία άδεια του υπουργού δικαιοσύνης. Η εκτέλεση των αποφάσεων υπάρχει για την περίπτωση που ο οφειλέτης δεν μπορεί να καταβάλει ή για την περίπτωση που αυτός δυστροπεί. Είναι προφανές ότι η πρώτη περίπτωση δεν συντρέχει εδώ…

Η Γερμανία πολύ απλά αρνείται να συμμορφωθεί στην αμετάκλητη δικαστική κρίση των ελληνικών δικαστηρίων. Και όσο επιμένει να μη σέβεται τα ελληνικά δικαστήρια και να κρύβεται πίσω από τη δικονομική προϋπόθεση της άδειας από μια σειρά εθελόδουλων υπουργών δικαιοσύνης, ο πρεσβευτής της δεν θα έπρεπε να τολμάει να εμφανίζεται στο Δίστομο και όχι μόνο...

Αυτά ειπώθηκαν με δυο φράσεις στο Δίστομο σήμερα. Και είναι απλά και αυτονόητα.

Και ο ίδιος ο γερμανός πρέσβης, αντιλαμβανόμενος αυτό το αυτονόητο, έσκυψε και αποδέχθηκε το δίκιο, επιστρέφοντας προς τη θέση του.

Τον σταμάτησε ένας Έλληνας, που λίγο νωρίτερα στο ίδιο μνημείο σήκωσε τη γροθιά του χαιρετίζοντας τους νεκρούς και μετά γονάτισε μπροστά σε αυτό. Ο Μανώλης Γλέζος πήρε το γερμανό πρέσβη από το χέρι και του επέτρεψε να καταθέσει το στεφάνι του με τα γερμανικά χρώματα.

Αυτή η κίνηση, ως χειρονομία αντίστοιχη του μεγαλείου της ψυχής του Μανώλη Γλέζου, μπορεί να αντιμετωπιστεί με συμπάθεια. Κανένας όμως, ούτε καν ο Μανώλης Γλέζος, δεν έχει το δικαίωμα να θεωρεί ότι μπορεί ατομικά να επιδεικνύει την προσωπική του γενναιοδωρία σε ένα τέτοιο συλλογικό και εθνικό ζήτημα, ειδικά αυτού του μεγέθους.

Αν, λοιπόν, ο κ. Γλέζος θέλησε απλώς να επιδείξει τη μεγαλοσύνη του, δεν το έκανε την ορθή στιγμή αλλά, επειδή είναι αυτός, μπορεί να του συγχωρηθεί. Αν νομίζει όμως ότι, επειδή είναι αυτός, μπορεί να διαχειρίζεται ο ίδιος και να χαρίζει ή και να επιχειρεί να ματαιώσει τη δικαίωση ενός ολόκληρου λαού απέναντι στον τότε και το σημερινό δυνάστη του, είναι εξίσου αυτονόητο πως αυτό δεν μπορεί να συγχωρηθεί, ιδίως στον συγκεκριμένο, επειδή είναι αυτός.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι επιτέλους κάποιος τόλμησε να πει αυτό που, αν όχι όλοι, πολλοί από εμάς σκεφτόμαστε. Αυτό το καθήκον ανέλαβε η Ζωή σήμερα και είπε στο γερμανό πρέσβη:

«Δεν έχεις δικαίωμα να βάλεις τη γερμανική σημαία σε αυτό το μνημείο.

Να αποδώσετε τις γερμανικές οφειλές και μετά να ζητήσετε συγγνώμη».

Ο ίδιος και όλοι τις καταλαβαίνουμε πολύ καλά. Γι' αυτό και ο κόσμος χειροκρότησε και επικρότησε...

Εμείς έχουμε δεσμευτεί ότι δεν θα παύσουμε να διεκδικούμε το δίκιο παντού και πάντα. Το κάναμε και σήμερα και θα το κάνουμε πάντα. Όσοι το καταλαβαίνουν μπορούν να το ελπίζουν και όσοι δεν το δέχονται μπορούν να το φοβούνται.

Και όλοι αναλαμβάνουμε την ευθύνη και το κόστος των ενεργειών μας.

Πηγή Facebook: Kostas Zikogiannis