Γιάννης Μαγκριώτης: ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΣΥΝΑΝΤΙΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΠΑΡΟΝ

Η χθεσινή μέρα ήταν ξεχωριστή για μένα.

Η εικόνα της νέας γέφυρας, που ενώνει τους δύο μαχαλάδες στον γενέθλιο τόπο μου, με γέμισε χαρά και ανακούφιση.
Χαρά, γιατί είδα και πάλι το χωριό να ενώνεται ‒ ο μαχαλάς των ντόπιων με τον μαχαλά των προσφύγων από όλες τις αλησμόνητες πατρίδες.
Ανακούφιση, γιατί τη μελέτη και κατασκευή της την ξεκινήσαμε το 2011και, αντί για ενάμιση χρόνο, χρειάστηκαν πάνω από έξι για να κατασκευαστεί και να δοθεί σε χρήση σε λίγες ημέρες.

Οι λόγοι απλοί και συνηθισμένοι στη χώρα μας, ειδικά τα τελευταία χρόνια: οι συνεχείς αλλαγές πολιτικής ηγεσίας στο υπουργείο Υποδομών και οι πρωτοφανείς αβελτηρίες, παρά τα μεγάλα λόγια, της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας.
Η πρώτη σταθερή γέφυρα κατασκευάστηκε το 1953, λίγα χρόνια μετά τον καταστροφικό Εμφύλιο και συμβόλιζε την είσοδο στη νέα εποχή για το Στρυμονικό και τους ανθρώπους του.
Για μένα ήταν μία από τις πρώτες εικόνες που δημιουργούσαν τον πραγματικό κόσμο, μετά την αγκαλιά των γονιών και των παππούδων μου, που την περνούσα για να πάω στο νηπιαγωγείο.
Ήταν η εικόνα των συγχωριανών μου που την περνούσαν για να πάρουν το λεωφορείο που θα τους μετέφερε στη Θεσσαλονίκη, για να πάρουν το τρένο για τη Γερμανία.
Ήταν τα κάγκελα που καθόμασταν σαν πουλιά τα σαββατόβραδα του καλοκαιριού, για να μας δροσίζει το ρέμα του χειμάρρου και να μοιραζόμαστε όνειρα, σκέψεις και απορίες στα χρόνια της πρώιμης εφηβείας μας.
Αυτήν τη φωτογραφία, λίγο πριν από την κατεδάφιση της γέφυρας των παιδικών μου χρόνων, κρατώ ως πολύτιμο κομμάτι της ζωής και των συναισθημάτων μου και θα την έχω ‒μαζί με τη νέα‒ ως μικρό αλλά σημαντικό για μένα ενθύμιο μιας δημιουργικής περιόδου, που σίγουρα δεν μπορούσα να τη φανταστώ όταν κοιτάζαμε τα άστρα με τους παιδικούς μου φίλους.