Συνέντευξη της Σίας Αναγνωστοπούλου στη γαλλική HUMANITE

Η Σία Αναγνωστοπούλου, στο πλαίσιο των εργασιών της Ολομέλειας της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, μίλησε στη γαλλική HUMANITE.

«Το πρόβλημα δεν είναι οι πρόσφυγες, το πρόβλημα είναι η πολιτική της Ευρώπης»

https://www.humanite.fr/videos/le-probleme-ce-ne-sont-pas-les-refugies-cest-la-politique-de-leurope-657511

Αναλυτικά η συνέντευξη:

Η Ευρώπη δεν μπόρεσε να υλοποιήσει ένα κοινό σχέδιο που θα οδηγούσε στην αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος. Κατέφυγε σε προσωρινές λύσεις ακριβώς για να αποφύγει το πρόβλημα και δεν επεξεργάστηκε τα αίτια αλλά ούτε και τις συνέπειες του. Όμως είναι ξεκάθαρο ότι όταν στην ευρύτερη γειτονιά της υπήρχαν και υπάρχουν εμπόλεμες συρράξεις με παρούσα την οικονομική κρίση, τότε έχουμε σαν αποτέλεσμα την αύξηση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών.

Η Ευρώπη θα έπρεπε να γνωρίζει από την ίδια την ιστορία της πρωτίστως, ότι οι συνέπειες μιας οικονομικής κρίσης ή μια εμπόλεμης σύρραξης είναι πάντα η έξαρση του προσφυγικού ζητήματος. Δεν αντιμετώπισε λοιπόν το ζήτημα ως όφειλε, ή μάλλον χειρότερα έδινε προσωρινές λύσεις σε ότι σοβαρό προέκυπτε κατά τη διάρκεια που το πρόβλημα κλιμακωνόταν . Έτσι λοιπόν αυτοί που πλήρωσαν και πληρώνουν κάθε φορά αυτούς τους πολιτικούς αυτοσχεδιασμούς και ερασιτεχνισμούς, είναι οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη από ένα καταφύγιο και μια ασφαλή χώρα για να συνεχίσουν να υπάρχουν.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι οι πρόσφυγες, το πρόβλημα είναι η πολιτική της Ευρώπης. Είναι προκλητικό να αντιμετωπίζουμε την ανθρώπινη ζωή σα να είναι εμπόδιο και να μη δημιουργούμε τις κατάλληλες συνθήκες , όπως είναι οι ασφαλείς διάδρομοι , για να περάσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στις χώρες της επιλογής τους. Αν ακολουθούσαμε μια τέτοια πολιτική ίσως τελικά να κατορθώναμε να σταματήσουμε αυτές τις ασύλληπτες καταστάσεις, όπου πλοία γεμάτα πρόσφυγες να πλέουν χωρίς να μπορούν να προσεγγίσουν ένα λιμάνι ή να έχουμε τόσους νεκρούς σε αμέτρητα ναυάγια στη Μεσόγειο ή στο Αιγαίο.
Η ουσία του προβλήματος βρίσκεται στο ότι οι χώρες της Ευρώπης δεν θέλουν να αποδεχθούν αυτό που η Ευρωπαϊκή Ένωση έθεσε ως κοινό κανόνα, δηλαδή το μοίρασμα των προσφύγων στο ευρωπαϊκό έδαφος μεταξύ όλων των χωρών.

Γι αυτό λοιπόν όταν οι χώρες φτιάχνουν φράχτες και υψώνουν τείχη, τότε θα έχουμε φαινόμενα, όπως είναι πλοία να πλέουν γεμάτα μετανάστες χωρίς να μπορούν να προσεγγίσουν λιμάνι. Αντί λοιπόν να επιβάλλουμε τους κανόνες που έχουμε συναποφασίσει για το μεταναστευτικό, όπως έχουμε κάνει στην οικονομία και μάλιστα με τους πιο απάνθρωπους και αυστηρούς όρους, αθετούμε τους κανόνες όταν πρόκειται για ανθρώπινες ζωές. Όταν δεν μπορούμε να σεβαστούμε μια ευρωπαϊκή κοινή πολιτική για όλους, που στηρίζεται στην δίκαιη κατανομή των προσφύγων που στη δεδομένη στιγμή έχουν την ανάγκη μας, τότε αναπόφευκτα οδηγούμαστε στην πρόσφατη κατάσταση με το πλοίο Aquarius να περιφέρεται στη Μεσόγειο για αρκετές ημέρες, μετά την άρνηση των ιταλικών αρχών να το δεχτούν και στις εκατόμβες των νεκρών στις θάλασσές μας ή ακόμα σε αψιμαχίες μεταξύ των πολιτικών ηγεσιών των χωρών βλ. Μακρόν και Σαλβίνι.

Επιπρόσθετα αυτού του τύπου οι πολιτικές αψιμαχίες, κατατείνουν στο να υποβαθμίζουν και να μετατρέπουν το πρόβλημα, από πρόβλημα ανθρωπιστικής κρίσης σε ένα ζήτημα ψυχρής διοικητικής διαχείρισης . Με άλλα λόγια δηλαδή, αντιμετωπίζουμε το προσφυγικό θέμα με διοικητικά μέτρα και εργαλεία.

Στην Ελλάδα έχουμε 60.000 πρόσφυγες οι οποίοι είναι συγκεντρωμένοι κυρίως στα νησιά μας στα οποία υπάρχουν και τα hot spot. Αρκετοί από αυτούς μεταφέρονται στην ενδοχώρα σε προστατευμένες δομές ενώ διαθέτουμε και ειδικές δομές για 3.000 ασυνόδευτα παιδιά. Αυτή την περίοδο η κατάσταση των προσφυγικών ροών είναι ελεγχόμενη, υπάρχουν όμως και περίοδοι που οι ροές είναι πραγματικά μεγάλες.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από την ύπαρξη κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού – προσφυγικού. Γιατί αν στην πλειονότητά τους τα σύνορα των υπολοίπων χωρών είναι κλειστά, τότε οι πληθυσμοί των προσφύγων θα μένουν εγκλωβισμένοι χωρίς ελπίδα εντός των συνόρων μας. Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ένας μεγάλος αριθμός προσφύγων θέλει να φύγει από την Ελλάδα για να επανασυνδεθεί- ενωθεί με τις οικογένειές τους που βρίσκονται κάπου αλλού στην Ευρώπη.

Η Ελλάδα όπως η Ιταλία ίσως και η Ισπανία φοβάμαι ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να καταλήξουν να είναι τεράστια στρατόπεδα συγκέντρωσης πληθυσμών που απαγορεύεται να μετακινηθούν προς άλλη κατεύθυνση . Έτσι αφήνουμε συγκεντρωμένους και στάσιμους τους ανθρώπους, ακυρώνοντας τις κανονικότητες της ζωής τους, καταργώντας την ελπίδα να τις ξαναβρούν στο μέλλον και στη χώρα τους .

Με την δημιουργία αυτών των στρατοπέδων στα όρια της Ευρώπης, δίνεται η εντύπωση ότι θέλουμε να κατασκευάσουμε νοοτροπίες και πεποιθήσεις, ότι υπάρχει μια Ευρώπη του κέντρου, η δυτική Ευρώπη και σε χώρες δεύτερης ταχύτητας που κυρίως βρίσκονται στα όρια της, δημιουργούμε μια ζώνη στρατοπέδων που λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας για χώρες όπως είναι η Γαλλία, η Ουγγαρία ή η Αυστρία .
Φοβάμαι επίσης ότι το σχέδιο είναι να δημιουργηθούν τεράστια στρατόπεδα συγκέντρωσης και εκτός Ευρώπης σε γειτονικές περιοχές , όπως στο Λίβανο στη Τυνησία και αλλού. Ήδη υπάρχουν 4 εκ. πρόσφυγες συγκεντρωμένοι στην Τουρκία.
Ο Υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής Δημήτρης Βίτσας, στην ενημέρωση που μας έκανε είπε χαρακτηριστικά ότι πρέπει να ξαναγυρίσουμε στο 2015 και να ξαναπάρουμε τις πολιτικές για το μεταναστευτικό από την αρχή. Δηλαδή να ξαναθυμηθούμε εκείνες τις πολιτικές που είχαν στο κέντρο τους το πρόγραμμα μετεγκατάστασης και την κατανομή των προσφύγων μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. Φοβάμαι όμως ότι με αυτά που βλέπω από τις αντιδράσεις των  κρατών του Βίζεγκραντ ή από τις διενέξεις ανάμεσα στην Ιταλία και στη Γαλλία , ότι το πρόβλημα του προσφυγικού ή πιο σωστά αυτή η ανθρωπιστική κρίση πολύ δύσκολα θα αντιμετωπιστεί .