Το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων και η παρουσία στο Δίστομο

Του Αντώνη Σιγάλα

Η κατάθεση στεφάνου στο Δίστομο θα μπορούσε να αποτελεί γνήσια έκφραση θλίψης και απότιση φόρου τιμής από τη Γερμανία, αν αυτή, πέρα από την απλή αναγνώριση των εγκλημάτων, είχε συναινέσει και στην αναγνώριση της καταβολής των πολεμικών αποζημιώσεων, που είναι το ελάχιστο που περιμένει κανείς από ένα κράτος που αναγνωρίζει τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε εναντίον ενός άλλου κράτους, που ενεπλάκη σε πόλεμο μαζί του, μετά από επιθετική ενέργεια απρόκλητη. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το υποτελές κράτος, δηλαδή η Ελλάδα, υποχρεώθηκε να καταβάλλει και χρήματα από το απόθεμα της τράπεζάς του για να ενισχύσει τις πολεμικές επιχειρήσεις του κατακτητή του, ενέργεια που είχε την μορφή της υποχρέωσης σε καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων από την Ελλάδα στη Γερμανία και ονομάστηκε με εύσχημο τρόπο κατοχικό δάνειο.

Η σημερινή Γερμανία αρνείται την οποιαδήποτε υποχρέωση καταβολής αποζημιώσεων στα θύματα και στο ελληνικό κράτος, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα ουδέποτε παραιτήθηκε από τη διεκδίκησή τους, μόνο με τη συνθήκη του Λονδίνου του 1953 και κατόπιν πιέσεων των Αμερικανών, είχε αναβληθεί η υποχρέωση καταβολής αυτών των αποζημιώσεων μέχρι τη στιγμή που η Γερμανία θα επανενωνόταν, πράγμα που συνέβη το 1989, ως γνωστόν. Έκτοτε η συνθήκη του Λονδίνου έχει πάψει να ισχύει και γι αυτό το λόγο έχει το δικαίωμα ο κάθε πολίτης που έχει έννομο συμφέρον να διεκδικήσει αποζημίωση από το γερμανικό κράτος για εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά τον πόλεμο και την κατοχή του 1941-1944. Υπάρχει ήδη αμετάκλητη απόφαση από τα ελληνικά δικαστήρια, για την υπόθεση του Διστόμου, για κατάσχεση της περιουσίας του γερμανικού κράτους στο ελληνικό έδαφος από το 2000, την οποία το ελληνικό κράτος δεν εφαρμόζει εκμεταλλευόμενο το άρθρο 923 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας το οποίο προβλέπει ότι για κατάσχεση της περιουσίας ξένου κράτους στην ελληνική επικράτεια, απαιτείται η υπογραφή του υπουργού Δικαιοσύνης, αν κρίνεται ότι διαταράσσονται οι διεθνείς σχέσεις της χώρας. Από το 2000 μέχρι σήμερα, 17 ολόκληρα χρόνια, οι Έλληνες υπουργοί Δικαιοσύνης έχουν αρνηθεί να υπογράψουν έτσι ώστε να εκτελεστεί η απόφαση, ενώ η απόπειρα να γίνει εκτελεστή αυτή στην Ιταλία, όπου δίνεται τέτοια δυνατότητα από το Δίκαιο της χώρας αυτής, οδήγησε την υπόθεση το 2012 στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, που αποφάνθηκε ότι ισχύει το δικαίωμα της ετεροδικίας, δηλαδή η απόφαση δε μπορούσε να γίνει εκτελεστή από Ιταλικό Δικαστήριο, παρά μόνο από Ελληνικό ή Γερμανικό. Εκεί βρισκόμαστε σήμερα και η Γερμανία αρνείται να εφαρμόσει οτιδήποτε αρνούμενη τις υποχρεώσεις της και πολύ περισσότερο την υποχρέωση της ηθικής δικαίωσης για τα θύματα, για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που είναι διαρκή και δεν παραγράφονται.

Η ενέργεια του γερμανικού κράτους να θέλει να παρασταθεί σε εκδηλώσεις στη μνήμη των θυμάτων των πολεμικών ενεργειών που το ίδιο διέπραξε εναντίον της χώρας μας είναι μια ενέργεια υποκριτική, τη στιγμή που αρνείται τις υποχρεώσεις του. Αυτή η συγκεκριμένη κρίση, δεν έχει να κάνει καθόλου με το πολίτευμα της Γερμανίας σήμερα, που δεν είναι ναζιστικό (είναι σαφές και αδιαπραγμάτευτο αυτό), ούτε τίθεται κατά τη γνώμη μου θέμα ταύτισης της ναζιστικής Γερμανίας με τη σημερινή Γερμανία του Σόιμπλε, της Μέρκελ και των γερμανικών τραπεζών (μιλώ εδώ για τη γερμανική χρηματοπιστωτική και κυβερνητική ελίτ και όχι για οποιονδήποτε άλλο, για να μην παρεξηγηθώ). Κατά τη γνώμη μου λοιπόν το γερμανικό κράτος δεν έχει κανένα ηθικό δικαίωμα να επικαλείται την υποκριτική του λύπη για τα θύματα και τις καταστροφές. Ούτε είναι δεκτή καμία προσπάθεια συμφιλίωσης με καμία μορφή και με κανένα τρόπο επάνω στο θέμα αυτό. Είναι ηθική και νομική υποχρέωση, τελεία και παύλα.

Ως εκ τούτου θεωρώ πολύ μεγάλο λάθος από τη μεριά του δημάρχου του Διστόμου την ενέργεια της πρόσκλησης της Γερμανίας δια του πρέσβη της να καταθέσει στεφάνι την ημέρα της μνήμης για τα θύματα του Διστόμου. Και επίσης θεωρώ πολύ μεγάλο λάθος του Μανώλη Γλέζου την ενέργεια να οδηγήσει ο ίδιος τον Γερμανό πρέσβη στην κατάθεση στεφάνου, προσδίδοντάς του μάλιστα το κύρος από τη δική του προσωπικότητα. Ο Γλέζος, όπως έχω γράψει επανειλημμένα είναι μια μεγάλη προσωπικότητα της ελληνικής αριστεράς διαχρονικά, καθότι ο ίδιος ενσαρκώνει την ιστορία ολόκληρη του εικοστού αιώνα, ωστόσο εδώ διαφωνώ κάθετα μαζί του. Κανείς δεν αποκαλεί ναζί το Γερμανό πρέσβη, αλλά αυτό δεν τον απαλλάσσει από τις υποχρεώσεις του και δε θα δεχτώ ποτέ τα κροκοδείλια δάκρυα τη στιγμή που η Γερμανία έχει επιβάλλει για το θέμα των αποζημιώσεων σιγή ιχθύος εκμεταλλευόμενη την οικονομική και πολιτική της ισχύ. 

Αντώνης Σιγάλας-Μέλος της Πλεύσης Ελευθερίας

Πηγή Facebook: ΄΄ Antonis Sigalas ΄΄