Χαλκιδική: Ένας κακοποιημένος παράδεισος

Μια που το καλοκαιράκι ενέσκηψε θερμότατον, ο Χρήστος Κιούσης είπε να γράψει για έναν προορισμό, τόσο κοντινό μα ταυτόχρονα και τόσο “από αλλού”, που θα μπορούσε να είναι παράδεισος εκδρομικός, αλλά κατέληξε να πληγώνει οφθαλμούς και εγκεφάλους.

Το συγκριτικό πλεονέκτημα της Θεσσαλονίκης να έχει κοντά του ένα μέρος σαν τη Χαλκιδική, κυριολεκτικά είναι ανυπολόγιστο. Οι Θεσσαλονικείς πραγματικά δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν, τι θα πει να είσαι σε μία-μιάμιση ώρα σε έναν τόπο με δεκάδες χιλιομέτρων υπέροχης ακτογραμμής, γαλαζοπράσινα νερά και οργιώδη βλάστηση, γιατί απλά η Χαλκιδική γι αυτούς ήταν εκεί από πάντα. Όπως όλα τα πράγματα που θεωρούμε κεκτημένα και αυτονόητα, έτσι και η Χαλκιδική αγαπήθηκε στα λόγια, αλλά δε φροντίστηκε όσο της άξιζε. Υπάρχει βέβαια πολύς ακόμα δρόμος για να μετατραπεί αυτός ο παράδεισος σε terra inferno εξαιτίας του ανθρώπινου παράγοντα, αλλά τα σημάδια μόνο ευοίωνα δεν τα λες.

Κεφάλαιο πρώτο, η πρόσβαση. Πέραν του δευτέρου και του τρίτου ποδιού που έχουν διπλή επιλογή πρόσβασης, το πρώτο και πιο κοσμικό-τουριστικό πόδι της Χαλκιδικής μπορείς να το προσεγγίσεις μόνο από ένα δρόμο. Αυτός ο δρόμος αν ήταν σαπουνόπερα, θα μπορούσε να είναι η “Λάμψη” και η “Τόλμη και Γοητεία” μαζί. Ζω στη Θεσσαλονίκη 19 χρόνια και δε θυμάμαι έναν χρόνο, που αυτός ο δρόμος να μη “φτιάχνεται”. Δε μιλάω για συντήρηση, μιλάω για φτιάξιμο. Επειδή όμως κι ο Τόνυ ο Μοντάνα κάποια στιγμή βαρέθηκε να “φτιάχνεται”, αυτός ο δρόμος διεκδικεί το ρεκόρ “φτιαξίματος” όλων των εποχών. Ίσως διεκδικεί τα πρωτεία ο Αθηνών – Πατρών με μια τραγική διαφορά. Ο Θεσσαλονίκης – Μουδανιών είναι ταλαιπωρία, ο Αθηνών – Πατρών είναι θάνατος. Κάποτε φτιάχτηκε ένα σημαντικό κομμάτι του Θεσσαλονίκης – Μουδανιών, γιατί λέτε; Για να εξυπηρετηθούν Θεσσαλονικείς, Χαλκιδικιώτες και τουρίστες; Τσουκ... Γιατί έγινε Σύνοδος Κορυφής στο Πόρτο Καρράς κι έπρεπε να μην εκτεθούμε στους ξένους ανθρώπους. Πιο βλαχονοοτροπία, φοράς τσεμπέρι και ζώνεσαι με λίρες και ταγάρι, τραγουδώντας την “Παπαλάμπραινα” σε εκτέλεση Γωγώς Τσαμπά... 'Οποια ώρα της μέρας κι ενίοτε της νύχτας αποφασίσεις να εγκαταλείψεις τη Χαλκιδική, ρίχνοντας τη ζαριά να φτάσεις ομαλά στη Θεσσαλονίκη, θα κινδυνέψεις να κολλήσεις στο ύψος του Τσάνταλη. Δεν ξέρω τι κύκλο εργασιών έχει ο Τσάνταλης, αλλά υποψιάζομαι ότι κυρίως εξάγει, γιατί κανένας δε θέλει να πιεί ένα κρασί, που του θυμίζει μόνο μποτιλιάρισμα και ταλαιπωρία. Δε νομίζω ότι υπάρχει άλλη χώρα, που να επιστρέφουν άνθρωποι από ένα Σαββατοκύριακο παίρνοντας όρκους, ότι δε θα ξαναπατήσουν σ' αυτόν τον κωλόδρομο.

Κεφάλαιο δεύτερο, τα -παραθαλάσσια κυρίως- χωριά της Χαλκιδικής. Με ρωτούν καμιά φορά φίλοι μου που πρωτοπατούν στη Χαλκιδική, που μπορούν να βρουν ένα ωραίο γραφικό χωριό να επισκεφτούν. “Στα Ζαγοροχώρια” τους απαντώ. “Καλά μας κοροϊδεύεις;” μου παραπονιούνται. “Εντάξει, τραβήξτε κατά το Πήλιο”, τους αποκρίνομαι. Πέραν της Αφύτου (κι αυτή με επιείκεια) στο πρώτο πόδι, του οικισμού Παρθενώνα στο δεύτερο και ψήγματος της Νικήτης (μόνο Ανω Νικήτης όμως) επίσης στο δεύτερο, τα παραθαλάσσια χωριά της Χαλκιδικής έχουν ως εξής: καταστήματα με εποχιακά είδη (δηλαδή κουβαδάκια φτυαράκια στρωματάκια απόχες ρακέτες ψάθες), γυράδικα, πιτσαρίες,fish spa, γουναράδικα (MEXA!!!!), frozen yogurt, κοσμηματοπωλεία, rent a car, mini markets, μπουγατσατζίδικα, internet cafe κι όλα αυτά, με rooms to let από πάνω. Οι δε ταμπέλες ; Μακελειό !!! Ό,τι γουστάρεις έχει ο μπαχτσές. Νέον, led, μεταλλικές, πλαστικές, ξύλινες,μουσαμάδες, αεροπανό, σε τοίχους, σε μάντρες σε κολώνες,σε δέντρα, σε χωράφια, παντού! Τόσο όμορφα. Τις προάλλες μάλιστα σε ένα μπαλκόνι στην Καλλιθέα Χαλκιδικής, αντίκρυσα ένα υπέργηρο ζευγάρι να κοιτά, με τον ίδιο τρόμο που μάλλον έβλεπε τους Γερμανούς το '41, το κατάντημα του τόπου τους. Θα τους άξιζε να πεθάνουν σε ένα πιο όμορφο χωριό τολμώ να πω.

Κεφάλαιο τρίτο, οι τουρίστες. Αν δε γνωρίζετε τη ρωσική γλώσσα, τη σλαβική και τη βουλγάρικη, θα ζήσετε εξωτική εμπειρία αντίστοιχη επισκέψεώς σας στη Σιβηρική στέπα. Δε θα καταλαβαίνετε Χριστό. Θα αισθάνεστε σαφώς μειοψηφία στον υποτιθέμενο τόπο σας κι επίσης θα υποθέσετε κάποια στιγμή, ότι η Χαλκιδική βρίσκεται σε καθεστώς διπλής ονομασίας. Για εμάς λέγεται Χαλκιδική, αλλά για τους έξω ονομάζεται Mouzenidis Travel. Η συντριπτική πλειοψηφία των αυτοκινήτων φέρει ξένες πινακίδες κι ευτυχώς που έρχονται κι αυτοί και βλέπουμε τα νέα επιτεύγματα της αυτοκινητοβιομηχανίας, τώρα που έχει καταστεί ειδεχθές έγκλημα το να είσαι ιδιοκτήτης καλού αυτοκινήτου στην Ελλάδα. Περί οδικής ασφάλειας; Κάντε το σταυρό σας, είστε δεν είστε θρήσκοι, και οδηγήστε. Vivere pericolosamente.

Κεφάλαιο τέταρτο και προφανώς σημαντικότερο, οι άνθρωποι. Δεν έχω πάει σε τόπο στην Ελλάδα, κι έχω πάει σε πολλούς, που να μην κατακρίνουν οι ίδιοι οι ντόπιοι τους συντοπίτες τους. Μα στην Κέρκυρα, μα στη Χαλκίδα, μα στο Πήλιο, η επωδός είναι γνωστή: “ Ευλογημένος τόπος Χρήστο μου, αλλά παλιόκοσμος. Βρε άμα δεν ήταν αυτοί, το Μόντε Κάρλο έπρεπε νά 'μαστε.” Μόνο στο χωριό μου δεν το έχω ακούσει, γιατί προφανώς οι Παραμερίτες αδυνατούν να γίνουν Μόντε Κάρλο, ακόμα κι αν εποικιστούν από βέρους Μονεγάσκους. Ειδικά στη Χαλκιδική οι άνθρωποι που με χαλάνε είναι δυο λογιών. Οι πρώτοι, ντόπιοι χωραφόμαγκες που μιλούν σπαστά ελληνικά από γεννησιμιού τους, με μεγαλύτερη έφεση στα σύμφωνα παρά στα φωνήεντα, οι οποίοι από γιδοβοσκοί και αγρότες μετατράπηκαν σε τουριστοεπιχειρηματίες και οικοπεδούχους. Συναγελάζονται σε καφενεία, παρακαλώντας για την ώρα και τη στιγμή που θα στραβωθεί ο Ιβάν Σαββίδης και θα τους προσφέρει το πακέτο, για να αγοράσει τις αμμούδες ή τα χωράφια που πήραν προίκα και είναι ανάξιοι να φροντίσουν. Δεύτερη κατηγορία, κάποιοι Θεσσαλονικείς πρώην μεγαλοπιασμένοι, νυν χρεοκοπημένοι, που αντιμετώπιζαν ανέκαθεν τη Χαλκιδική με την εμετική συμπεριφορά του “εξοχικού”, στο οποίο θα μεταφέρουμε όλη την ασχήμια που μας περίσσεψε από τη μεζονέτα της Θεσσαλονίκης. Υπάρχουν κι άλλες πολλές υποκατηγορίες υπανθρώπων, αλλά τους προαναφερθέντες λατρεύω να μισώ.

Θα μου πείτε, "καλά ρε Κιούση τίποτα καλό δεν έχει η Χαλκιδική, που να εκπορεύεται του ανθρώπινου παράγοντα ;" Βεβαίως και έχει. Κάποια πολύ φροντισμένα σπίτια, μερικά πολύ καλαίσθητα μαγαζιά, κάποια όμορφα ξενοδοχεία, που όλα μα όλα θα επισκεφτούν κάποια μέρα ο δήμος , η περιφέρεια, το κράτος, για να τσακίσουν με πρόστιμα και χαράτσια παρωχημένων και αναχρονιστικών νόμων. Βλέπετε την “παρανομία” πολλοί εμίσησαν, το εισπραχθέν βεβαιωμένο πρόστιμο εις το διηνεκές, ουδείς!

Για να είμαι τίμιος μαζί σας, έχω ελάχιστα επισκεφτεί το τρίτο πόδι, το οποίο δεν ξέρω αν είναι το μακρύτερο, αλλά ίσως αποτελεί κάποια λύση πρακτική κι αισθητικά αποδεκτή. Ούτε μπορώ να πω σε κανέναν, ότι δεν αξίζει να επισκεφτεί το ονειρεμένο τοπίο της Χαλκιδικής. Απλά θα συνιστούσα υπομονή και χαμηλές προσδοκίες, για να μη φάτε τις διάφορες ήττες back to back. Εγώ στο μεταξύ θα ονειρεύομαι τη σκηνή από το “Αποκάλυψη τώρα”, στην οποία ο Ρόμπερτ Ντυβάλ επιτίθεται με τα ελικόπτερά του και υπό τους ήχους του “Ride of the Valkyries” εξολοθρεύει ασχήμια, ακαλαισθησία, πλαστικουριά και μπαστουνοβλαχιά, σε Καλλιθέα, Χανιώτη, Πευκοχώρι, Πολύχρονο, Νέο Μαρμαρά, Γερακινή, Κάτω Νικήτη, παραδίδοντας τη Χαλκιδική στην υπέροχη φύση της και στους ελάχιστους ανθρώπους που τη σεβάστηκαν. Enjoy greek summer...

Υ.Γ. Αν κάποιοι προσβληθήκατε από το παραπάνω άρθρο, σας παρακαλώ και σας προκαλώ να με αντικρούσετε με πληροφορίες και υλικό, που δεσμεύομαι να δημοσιοποιήσω ως οφείλω. Αν κάποιος θέλει να είμαι λάθος, πρώτος από όλους είμαι εγώ! Δώστε μου σας παρακαλώ το λόγο να μετανιώσω για την περί Χαλκιδικής άποψή μου.

Χρήστος Κιούσης

ΠΗΓΗ  gazzetta.gr

Για πιο άμεση ενημέρωση κάντε like στην σελίδα μας στο facebook εδώ: Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: