Γράφει ο Γιάννης Μαγκριώτης
Έξω από το κλίμα, ακόμα και από τα χρόνια της ευημερίας, μερικά μουσικά σχήματα επιμένουν.
Προσφέρουν ευχάριστες βραδιές, γεμάτες νοσταλγία μιας εποχής, που νιώθεις, ότι είναι πολύ μακρινή, ή που ίσως, να μην υπήρξε και ποτέ.
Όμως, δεν είναι λίγες οι φορές, που πείθεις τον εαυτό σου, ότι δεν μπορούν να σκορπίσουν όλα.
Ο ατομικισμός μας και η ματαιοδοξία, που κορυφώθηκε με την μαζική διασκέδαση των μπουζοκομάγαζων, του δήθεν και της φοροδιαφυγής, στην εποχή του "καταναλώνω, άρα υπάρχω", δεν άφησαν όρθια σχεδόν και κάθε μουσική προσπάθεια, που ήθελε να αμυνθεί.
Ούτε ο καταναλωτικός ναρκισσισμός, ούτε η κρίση όμως, μπορούν να εξαφανίσουν τα όνειρα, γιατί πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα αντιστέκονται, αυτοί που θα θέλουν να δώσουν νόημα και σκοπό στην ζωή τους, πέρα από το εφήμερο, το προσχηματικό.
Στην σκηνή, οι αδελφοί ΠΡΑΤΣΙΝΑΚΗ.
Τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί και δεν είναι μόνο το χρώμα και η πυκνότητα των μαλλιών τους.
Στην πλατεία, όλοι σχεδόν γνωστοί των αδελφών, αλλά και μεταξύ τους.
Ναι, μερικοί έχουν και τα ενήλικα παιδιά τους μαζί και συχνά σκύβουν και κάτι τους λένε.
Ίσως τους μιλούν για την δική τους νιότη, τα καλά χρόνια και την απρόσμενη κρίση.
Ίσως και να τους ζητούν συγνώμη.
Το πρόγραμμα, εύκολο να το καταλάβετε.
Θεοδωράκης, Λοΐζος, Μαρκόπουλος, Τσιτσάνης, Σαββόπουλος....και ο Ερωτοκριτος!
Ναι, ψάχνουμε τον εαυτό μας, αναζητούμε τις αλήθειες και τα νέα όνειρά μας.
No comments:
Post a Comment
Προβάλλετε ή σχολιάστε την ανάρτηση
Σχόλιο που έχει ταυτότητα χρήστη δημοσιεύεται χωρίς λογοκρισία, αρκεί πάντα η κριτική αυτή να είναι κόσμια.
Ζητώ την κατανόηση σας!!! Από τους ανώνυμους χρήστες, οι οποίοι ως συνήθως αβασάνιστα και χωρίς προσωπικό κόστος γίνονται αμετροεπείς υβριστές.